Η μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης πάντα έκρυβε τα δικά της διαμάντια, και αυτό έγινε για άλλη μία φορά ολοφάνερο πριν από λίγο καιρό – μια βραδιά με ωραίο αέρα στην ταράτσα του Soul –, όταν ανέβηκε στη σκηνή η Σεμέλη Ταγαρά για να παρουσιάσει το «InsaneSane», το γεμάτο εκλεκτικές επιρροές και ποιητική πυκνότητα άλμπουμ που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό από τη Fine! Records.
Ακούστε, για παράδειγμα, το υποβλητικό «1, 2, 3» και θα καταλάβετε ό,τι χρειάζεται να καταλάβετε για αυτή τη γοητευτική δημιουργό και τραγουδίστρια με τη θεατράλε άνεση (φανταστείτε μια βορειοελλαδίτικη εκδοχή της Roisin Murphy αλλά ακόμη πιο jazz – με κάθε έννοια της λέξης). Η πολυσχιδής καλλιτέχνιδα μίλησε στο BHMAgazino για τα πολυσυλλεκτικά κομμάτια της και για τη μαγεία που έχουμε ανάγκη στη ζωή μας.
Απείχατε για καιρό από την ενεργό δράση και επιστρέψατε δισκογραφικά το 2023 με το «Horizon», το οποίο είχε έναν πιο ατμοσφαιρικό χαρακτήρα – προσωπικά, με παραπέμπει στη Λένα Πλάτωνος. Πώς προέκυψε το «Insane Sane»;
«Και το “Horizon”και το “Insane Sane”κινούνται στην ίδια διαδρομή, με το ίδιο όχημα, αν τα ακούσει κανείς προσεκτικά, όλα συνδέονται. Δεν υπάρχει προσχέδιο πάντως. Δεν μου αρέσει να κατευθύνω τη μουσική μου. Θέλω εκείνη να με εκπλήσσει, όχι το αντίστροφο. Τα κομμάτια που προέκυψαν ήταν το απόσταγμα όλων αυτών των χρόνων – από το να παίζω live μέχρι το να ακούω σαν ακροάτρια τις μουσικές που με συγκινούν.
Που μου κάνουν κάτι μέσα μου. Με συναίσθημα και φροντίδα. Αλλά δεν μου αρέσει η επιτήδευση. Θεωρώ σημαντικό το να αφήνεις περιθώριο στον ακροατή να πάει όπου θέλει αυτός. Ακριβώς επειδή είχα καιρό να ηχογραφήσω, ήθελα να εμπεριέχει αυτή η δουλειά πιο ολιστικά τη φάση μου. Δεν το έχω με τη μονοτονία».
Οπότε με τα τραγούδια αυτά επανασυστήνεστε στο κοινό σας;
«Ακριβώς. Είναι σαν να ξεκινά μια καινούργια σχέση. Θέλεις να ξεδιπλώσεις όλες σου τις πλευρές. Οσο πιο ανοιχτή είναι η παλέτα τόσο περισσότερες οι ευκαιρίες, οι πιθανότητες να υπάρξει ταύτιση και σύνδεση».
Και στα live σας το βλέπει κανείς ξεκάθαρα αυτό. Εχετε μια εντυπωσιακή σκηνική παρουσία – με θεατρικότητα αλλά και εσωτερικότητα.
«Νομίζω πως γεννήθηκα κάπως ανοιχτή στο να εκτίθεμαι. Αλλά, προφανώς, δεν βγήκα ολοκληρωμένη περφόρμερ στη σκηνή – το έχτισα. Είναι σαν προπόνηση. Μέσα από την εμπειρία αποκτάς εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Σαν αθλητής που έχει δουλέψει τόσο το άλμα του, που ξέρει ότι θα το πετύχει.
Χρειάζεται δηλαδή και κάποια πειθαρχία. Το live, ωστόσο, θέλω να αποτελεί ξεχωριστή εμπειρία. Δεν γίνεται για επίδειξη, δεν αποτελεί μια συνθήκη στην οποία έρχονται θεατές να θαυμάσουν κάποιον που κάνει κάτι. Είναι διάδραση και αλληλεπίδραση και επικοινωνία. Και είναι και ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο θέλω να επιτρέπω στον εαυτό μου να ξεφεύγει από τον έλεγχο – γιατί τον εμπιστεύομαι».
Πρόσφατα παρουσιάσατε το «Insane Sane» και εκτός έδρας – στην Πάτρα και την Αθήνα. Πώς ήταν αυτές οι εμπειρίες;
«Η αλήθεια είναι ότι οι συναυλίες εκτός έδρας είναι πάντα πιο έντονες. Είναι αλλιώς όταν παίζεις μπροστά σε κόσμο που σε ξέρει και αλλιώς όταν συστήνεσαι από την αρχή. Υπάρχει μια γλυκιά αμηχανία: θα υπάρξει αποδοχή; Θα συγκινηθούν; Στην Πάτρα ενθουσιάστηκα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η ανταπόκριση του κόσμου – ένιωσα ότι κάτι συνέβη εκεί. Υπήρξε interaction. Και για έναν καλλιτέχνη, αυτό είναι το παν. Οταν αυτό που δημιούργησες φθάνει στον άλλον, τον αφορά και γίνεται δικό του. Αυτή είναι η ανταμοιβή».
Υπάρχει κάποιος δίσκος ή καλλιτέχνης με τον οποίο έχετε «κολλήσει» τελευταία;
«Μου άρεσε πολύ το τελευταίο άλμπουμ της Arooj Aftab – πολύ ιδιαίτερος ήχος, με άγγιξε πολύ. Κατά τα άλλα, είμαι fan πολλών και διαφορετικών προσώπων και ειδών – δεν είμαι από αυτούς που έχουν εμμονή με ένα μόνο πράγμα. Εχω υπάρξει φανατική και με Morphine και με Μάνο Χατζιδάκι και με Portishead! Αγαπώ πάρα πολλά παράταιρα μεταξύ τους πράγματα. Θυμάμαι που είχα κάποτε μια κασέτα που είχε και Jamiroquai και Sonic Youth».
Ποιον καλλιτέχνη θα θέλατε να είχατε δει live και δεν προλάβατε;
«Χωρίς δεύτερη σκέψη: τον Prince. Είναι το απόλυτό μου, ο Μότσαρτ του προηγούμενου αιώνα. Δεν υπήρχε αυτό το πλάσμα. Ακόμα ανακαλύπτουμε τι έκανε. Και άλλους φυσικά – τους Morphine, που ανέφερα πριν. Ενας φίλος μου τους είχε δει και τον ζήλεψα τρομερά».
Ετοιμάζετε καινούργιο άλμπουμ ήδη;
«Ναι, είμαι σε φάση δημιουργίας, αλλά δεν ξέρω πού θα πάει ακόμη. Δεν θέλω να το κατευθύνω – θέλω να με οδηγήσει εκείνο. Εχω υλικό, το ακούω, αλλά περιμένω τις μούσες, όπως μου αρέσει να λέω. Προσπαθώ να τακτοποιώ λίγο τον εσωτερικό μου κόσμο για να με βρει ανοιχτή και έτοιμη η έμπνευση. Ούτως ή άλλως δεν μπορώ να μπω στη λογική τού να ακολουθήσω κάτι συγκεκριμένο ως ήχο. Μου αρέσει και το μίνιμαλ και το ακουστικό και η ντίσκο».
Ναι, φαίνεται να αγαπάτε το groove.
«Το να συντονίζεσαι με έναν ρυθμό είναι ερωτική πράξη. Η χορευτική μουσική είναι σοβαρή υπόθεση. Το groove είναι η επιστήμη της αγάπης. Κάτι κάνει μέσα σου, σε ξυπνά, σε ανυψώνει. Εχει πρόθεση, έχει μεράκι. Δεν είναι συνταγή, δεν είναι “βάλε αυτό το bpm και κόλλησε ένα beat”».
Χρειάζεται και μια ανεξήγητη μαγεία.
«Την έχουμε ανάγκη τη μαγεία, γιατί ζούμε σε μια πολύ κυνική εποχή που όλα τα ισοπεδώνει. Κάθε στιγμή συντελείται ένα θαύμα – αλλά πρέπει να επιλέγεις να το βλέπεις έτσι. Και η μουσική για αυτό υπάρχει: για να μας το θυμίζει».
