Γιάννης Πρετεντέρης

Η µάχη για τη δηµοκρατία δεν τελειώνει ποτέ, αλλά το βέβαιο είναι πως για τα πρώτα πενήντα χρόνια την κερδίσαµε.

Αναμφισβήτητα γιορτάζουμε τα πενήντα χρόνια της δημοκρατίας σε συνθήκες ύφεσης της αμφισβήτησής της. Κανείς δεν την αρνείται ανοιχτά, ούτε οι πιο αντιδημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις.

Τον Ιούλιο του 1958 κυκλοφόρησε μία από τις ωραιότερες κωμωδίες του ιταλικού νεορεαλισμού που παίχτηκε με τον ελληνικό τίτλο «Ο κλέψας του κλέψαντος». Τηρουμένων των αναλογιών και χωρίς το ιταλικό χιούμορ ή κάστινγκ είναι η υπόθεση Novartis στα δικά μας.

Ψάχνουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δεν ξέρω αν ενδιαφέρονται ο Καραμανλής ή ο Σαμαράς, αλλά δεν νομίζω πολύ πιθανό να στείλει ο Μητσοτάκης στο Προεδρικό Μέγαρο εσωκομματικούς επικριτές του.

Η περίπτωση Πολάκη, πέρα από τη γραφικότητα ή την αγένεια, έχει εξελιχθεί σε μόνιμο πρόβλημα διαρκούς αυτανάφλεξης

Είναι βέβαιο πως δεν θα είχαμε τουρκική εισβολή αν η χούντα του Ιωαννίδη και των άλλων ηλιθίων στην Αθήνα δεν είχε κάνει το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου.

Λευτεριά στην Παλαιστίνη, λοιπόν. Λευτεριά και στους Ουιγούρους. Λευτεριά και στη Νότια Οσετία. Λευτεριά και στη Μαρίνα που είναι έγκυος στο πρώτο της.

Δεν αμφισβητώ ότι το καλοκαίρι θέλει λίγη κουβέντα για την παραλία όταν εξαντληθεί η συζήτηση για τις μεταγραφές του Παναθηναϊκού. Αλλά δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον να φεύγει διακοπές με το μυαλό στα σχέδια του Τεμπονέρα ή τις επόμενες κινήσεις του Κατρίνη.

Η επικοινωνία επιβάλλεται. Και δεν προσδιορίζεται από κραυγές του τύπου «ο Ερντογάν είναι πειρατής» και «ο Μητσοτάκης προδότης». Είτε ως πειρατής, είτε ως καραβοκύρης, ο Ερντογάν είναι ο νόμιμος ηγέτης της γειτονικής μας χώρας.

Ο «άλλος μας εαυτός» είναι εκείνος που συντηρεί την τοξικότητα, τη δυσπιστία, τον ανορθολογισμό, την καχυποψία και την κοινωνική μνησικακία, κοινά στοιχεία του λαϊκισμού κι όλων των ολοκληρωτικών κινημάτων.

Tο ξεκαθάρισμα θα είναι μια μεγάλη νίκη της δικαιοσύνης αλλά κυρίως της δημοκρατίας μας. Οποιος θέλει να στήσει τέτοιες άθλιες σκευωρίες στο μέλλον, θα πρέπει να το σκεφτεί διπλά.

Εως τώρα αυτό πασχίζουν όσοι υποστηρίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την Ουκρανία. Να σταθεί όρθια, να μην υποταχθεί στην ισχύ του ρωσικού μεγέθους ώστε να μπορέσει να διαπραγματευτεί με αξιοπρέπεια το μέλλον της.

Τι να πουν λοιπόν κι οι δυστυχείς συριζαίοι που έχουν πάθει συμπούρμπουλο με τον αρχηγό που έμπλεξαν; Απλώς πρέπει να έχουμε συναίσθηση ότι οι άνθρωποι περνούν δύσκολα και δεν είναι ευγενικό να τους κάνουμε πλάκα.

Ο μεγάλος προκάτοχος του Μακρόν, ο Φρανσουά Μιτεράν, συμβούλευε «να δώσουμε χρόνο στον χρόνο».

Οι Γάλλοι λοιπόν έδωσαν χθες μια απάντηση σύνθετη σε ένα περίπλοκο ερώτημα που τίθεται τελικά σε όλη την ευρωπαϊκή δημοκρατία.

Η δημοκρατία δεν μπορεί να μείνει απροστάτευτη, ούτε η κοινωνία αφρούρητη. Κι αυτό δεν χρειάζεται να γίνονται εκλογές στη Γαλλία και η Ακροδεξιά να χτυπάει την πόρτα της εξουσίας για να το καταλάβουμε.

Την επόμενη μέρα από την εκλογική επιτυχία της Λεπέν, οι δύο «πρώην» εμφανίστηκαν μαζί στο Πολεμικό Μουσείο και εξαπέλυσαν μια σφοδρή επίθεση στον Πρωθυπουργό και την κυβερνητική πολιτική.

Ο Αυγενάκης και ο Κασσελάκης έχουν ένα κοινό στοιχείο. Την εξαιρετικά μεγάλη ιδέα για τη σημασία του εαυτού τους.

Και πάλι καλά που δεν ζήτησε ο Καραμανλής να βοηθήσουμε τον Πούτιν. Διότι τον άκουγε κι ο Σαμαράς που δεν το έχει σε τίποτα μετά την Τουρκία, τη Βόρεια Μακεδονία και την Αλβανία να κηρύξει τον πόλεμο και στον Ζελένσκι.

Ετσι είναι συνήθως οι πρώην. Δεν μπορούν εύκολα να χωνέψουν ότι δεν είναι νυν. Τι να κάνουν λοιπόν; Ανησυχούν!