Βλέποντας την μια μετά την άλλη τις ταινίες του επίσημου διαγωνιστικού τμήματος καθ’ όλη την διάρκεια του φεστιβάλ κινηματογράφου Βενετίας που τέλειωσε το Σάββατο το βράδυ με την απονομή των βραβείων, διατυμπανιζα διαρκώς ότι ο Γιώργος Λάνθιμος με την ταινία «Poor things» πηγαίνει για μεγάλο βραβείο.

Και κάποια στιγμή, παρατηρώντας τόσο την καθημερινή βαθμολογία των κριτικών όλου του κόσμου όπου η ταινία προηγούνταν και ακούγοντας τα πηγαδάκια των προτιμήσεων, κατάλαβα ότι πάει ακόμα και για το μεγαλύτερο βραβείο.

Και το έγραψα.

Εφτασα μάλιστα στο σημείο να λέω ότι «όλοι δουλεύουν για τον Λάνθιμο». Γιατί εκτός από το ότι είχε κάνει μια πάρα πολύ καλή ταινία, στην ουσία δεν είχε ανταγωνισμό. Όχι ότι οι άλλες ήταν κακές. Ήταν όμως, αισθητά κατώτερες σε εκτόπισμα.

Το «Poor things» είχε το χάρισμα του ενθουσιασμού γιατί ήταν η μόνη ταινία που κέρδισε το μεγαλύτερο σε διάρκεια χειροκρότημα. Ηταν η μόνη ταινία που όσο ο καιρός περνούσε ο κόσμος θυμόταν με χαρά. Και ήταν η μόνη ταινία που μέσω μια πρωτότυπης ιδέας, του μύθου του τέρατος του Φρανκενστάιν, μιλούσε για κάτι εξαιρετικά επίκαιρο, την θέση της γυναίκας σήμερα.

Όταν στην συνέντευξη Τύπου του φεστιβάλ Βενετίας ρώτησα τον Γιώργο Λάνθιμο αν βρήκε ότι το μυθιστόρημα του Αλασντερ Γκρέι στο οποίο βασίστηκε το σενάριο του Τόμπι Μακ Ναμάρα απηχεί την επικαιρότητα, συμφώνησε. «Το μυθιστόρημα γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και είναι αστείο που από τότε μέχρι σήμερα ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει, είτε στις δομές της κοινωνίες είτε στις σχέσεις ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες» είπε. «Είναι ένα εξαιρετικά επίκαιρο βιβλίο. Χρησιμοποιεί μια συγκεκριμένη φόρμα, του γοτθικού μυθιστορήματος για να μιλήσει για σύγχρονα θέματα.»

Προσαρμόζοντας αυτή την φόρμα στο σινεμά μέσα από το γνώριμο «παράξενο» στιλ του, ο Λάνθιμος πέτυχε διάνα. Συνεπώς η βράβευσή του «Poor things» με το ανώτατο βραβείο της διοργάνωσης, τον Χρυσό Λέοντα, τελικά, δεν μου προκάλεσε καμία εντύπωση. Την περίμενα.

Ο Γιώργος Λάνθιμος, 50 χρονών σήμερα, ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Φάνηκε από τον «Κυνόδοντα» το 2009. Έχει στρατηγική. Έχει μέθοδο. Έχει αξία και το ξέρει. Και κυρίως κάνει το δικό του. Είτε το δικό του αρέσει σε κάποιους είτε όχι, το κάνει και είναι…δικό του.

Μόνον όταν κάνεις το δικό σου μπορείς να φτάσεις τόσο ψηλά. Το δικό του έκανε στον «Κυνόδοντα» ενώ βρισκόταν ακόμα στην Ελλάδα. Το δικό του έκανε στις «Αλπεις» την τελευταία ταινία του στην Ελλάδα πριν φύγει για το εξωτερικό. Εφυγε από την Ελλάδα όταν κατάλαβα ότι εδώ δεν θα μπορούσε να κάνει το δικό του.

Αυτός εξάλλου ήταν ο λόγος που το εξωτερικό τον ζήτησε. Για να κάνει το δικό του. Και τον άφησε να το κάνει. Να κάνει αυτό που ήθελε. Γιατί το δικό του έκανε στον «Αστακό», το δικό του έκανε στον «Θάνατο του ιερού ελαφιού», το δικό του έκανε και στην «Ευνοούμενη».

Παντού βραβεία. Από τον «Κυνόδοντα» και μετά όλες ανεξαιρέτως οι ταινίες του έχουν φιλοξενηθεί είτε στις Κάννες είτε στην Βενετία και όλες έχουν πάρει από ένα (τουλάχιστον) βραβείο. Τρεις έχουν φτάσει ως τα Οσκαρ.

Η πορεία της ταινίας «Poor things» τώρα αρχίζει.

Θυμηθείτε με. Το «Poor things» θα είναι στις υποψηφιότητες των Οσκαρ.

Και σε κάποιες κατηγορίες θα κερδίσει.

Γιατί το αξίζει.