Στο βασίλειο της Ελληνίδας μάνας, τα τάπερ έχουν κερδίσει αξιωματικά την αναγνώριση όλων των υπηκόων της, που είναι συνήθως τα παιδιά της, αλλά και οι φίλοι τους, συχνά επωφελημένοι από το περιεχόμενό τους. Ακόμα και σήμερα που το φαγητό κάθε κατηγορίας βρίσκεται σε αφθονία γύρω μας, το τάπερ της μάνας δεν έχει χάσει στο ελάχιστο την αξία του.
Φυσικά, κάποιες δεκαετίες πριν, τα τάπερ δημιουργούσαν ακόμα μεγαλύτερο ντόρο, με τη γνωστή εταιρεία Tupperware να οργανώνει σε κάθε σπίτι επιδείξεις των προϊόντων της, που πωλούνταν σαν ζεστά ψωμάκια. Αφού τα σπίτια γέμισαν με πλαστικά δοχεία σε κάθε σχέδιο και χρώμα, οι επιδείξεις τελείωσαν, αλλά η αγάπη προς αυτά παρέμεινε ακλόνητη.
Το τάπερ στην ψυχολογία της μάνας
Για τη μάνα, το τάπερ δεν είναι ένα ακόμα σκεύος στην κουζίνα της, αλλά ένας τρόπος να έρθει πιο κοντά στο παιδί της, να του αποδείξει έμπρακτα την αγάπη της και, φυσικά, να ελέγξει όσο το δυνατόν το στομάχι και τις συνήθειές του. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Γιατί, ενώ το «ντελιβερίσι» μαζί του ξεκινά λόγω της αγνής αγάπης και της έγνοιας της, στην πορεία εύκολα γίνεται το μέσο για να διατηρήσει την κυριαρχία της, να επιβάλει την κουζίνα της και να βρει τον τρόπο να εισβάλει στη ζωή των παιδιών της.
Η γραφίστρια Ειρήνη Μήτσιου με τον πουρέ και τα σπιτικά μπιφτέκια της μαμάς της, μπαμπάτσικα όπως τους πρέπει.
Φωτό: Δώρα Μάστορα
Η μάνα, προσφέροντας το τάπερ γεμάτο αδιαπραγμάτευτα νόστιμο φαγητό, νιώθει ότι έχει ενεργό ρόλο στη ζωή των παιδιών της, κι εκεί ξεκινούν πολλά δεινά, ιδιαίτερα όταν τα παιδιά δεν είναι πια μικρά, αλλά ενήλικοι σε προχωρημένη ηλικία που κατοικούν σε άλλο σπίτι και, ενδεχομένως, με άλλο άνθρωπο. Τότε οι ισορροπίες αλλάζουν. Η κατάσταση, βέβαια, ξεφεύγει όταν το τάπερ της μαμάς είναι το τάπερ της πεθεράς για κάποιον άλλο, ο οποίος καθόλου όρεξη δεν έχει να φάει το παστίτσιο της, ειδικά όταν έχει ήδη ετοιμάσει σούπερ γεύμα που υπάρχει περίπτωση να περιφρονηθεί. Τότε είναι πολύ πιθανόν το τάπερ να γίνει αφορμή για πόλεμο. Αλλά η μάνα το γνωρίζει καλά αυτό. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία από τη μανούλα.
Το τάπερ στην ψυχολογία του παιδιού
Δεν είναι ένα οποιοδήποτε φαγητό, αλλά αυτό που έχει καταγραφεί στη συνείδηση του κάθε παιδιού σαν το απόλυτο. Και μάλιστα είναι φτιαγμένο για χάρη του από το πιο αγαπημένο πρόσωπο στον κόσμο, τη μάνα του. Τα παιδιά δεν εκτιμούν τα τάπερ μόνο επειδή το περιεχόμενό τους ικανοποιεί την πείνα τους με μια οικεία γεύση που δεν θα έμπαιναν ποτέ στη διαδικασία να αμφισβητήσουν. Περισσότερο χαίρονται με τα δαιμόνια πολύχρωμα δοχεία γιατί τους προσφέρουν την αίσθηση της ασφάλειας.
Το ιμάμ της γραφίστριας Μαρίας Γιαννούζη από τα χεράκια της μαμάς της.
Φωτό: Δώρα Μάστορα
Το τάπερ είναι η υπενθύμιση της ύπαρξης της μητέρας, της φροντίδας, της αγκαλιάς. Είναι ανακούφιση και παρηγοριά. Είναι το υπέροχο «είμαι εδώ για σένα» που φέρνει ησυχία στον ύπνο τους και σιγουριά στα βήματά τους. Και, φυσικά, αυτό δεν έχει καμία σχέση με την ηλικία. Τα τάπερ προκαλούν τα ίδια συναισθήματα σε ένα φοιτητή που μόλις το έχει σκάσει από το πατρικό του και σε έναν ενήλικο που έχει δημιουργήσει, χρόνια τώρα, τη δική του οικογένεια και δεν λείπει ποτέ το φαγητό από την κουζίνα του.
Έχουν όμως και μια υπερδύναμη bonus. Κι αυτή είναι το μέσο που προσφέρουν για να χειρίζονται τα παιδιά τα συναισθήματα των γονιών. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σκληρό από το να αρνηθείς το φαγητό της μάνας. Τότε είναι πολύ πιθανόν το τάπερ να γίνει αφορμή για πόλεμο. Αλλά η μάνα το γνωρίζει καλά αυτό. Τίποτα δεν ξεφεύγει από τη μανούλα.
Είναι ασφαλή τα τάπερ;
Σύμφωνα με διάφορες μελέτες που έχουν διεξαχθεί, τα πλαστικά τάπερ περιέχουν δισφαινόλη Α, που μπορεί να περάσει στον οργανισμό μέσω των τροφίμων. Αυτή η χημική ουσία, που αντιγράφει τη λειτουργία των ορμονών, παρόλο που αποβάλλεται από το σώμα μέσα σε κάποιες ώρες, είναι δυνατόν να δημιουργήσει κάποια σημαντικά προβλήματα. Άλλοι επιστήμονες, πάλι, υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει κίνδυνος με τη δισφαινόλη Α.
Τα μακαρόνια με σάλτσα της photo editor Ματίνας Πολιά, ό,τι περίσσεψε από το προηγούμενο βράδυ, σε κλασικό πλαστικό ταπεράκι.
Φωτό: Δώρα Μάστορα
Σε γενικές γραμμές και επειδή η ιστορία δεν έχει αποσαφηνιστεί, κυρίως γιατί τα πειράματα δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν στον άνθρωπο, προτείνεται από την επιστημονική κοινότητα να χρησιμοποιούμε γυάλινα τάπερ ή, αν είμαστε αναγκασμένοι να αποθηκεύουμε φαγητά σε πλαστικά, να προσέχουμε να μην είναι ζεστά και να αποφεύγουμε τα όξινα, όπως το λεμόνι και το ξίδι.
Γιατί χάνονται πάντα τα καπάκια;
Είναι ένα από τα μυστήρια που ταλανίζουν την ανθρωπότητα, μαζί με αυτό –επίσης ανεξιχνίαστο– της χαμένης κάλτσας στο πλυντήριο. Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με ακρίβεια για το πού πηγαίνουν τα καπάκια των τάπερ όταν χάνονται, όπως ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να έχει όλες τις κάλτσες ζευγαρωμένες στο συρτάρι του. Έτσι, συνεχίζουμε να διάγουμε το βίο μας προσπαθώντας να κλείσουμε δοχεία με καπάκια που φαίνεται ότι ταιριάζουν τέλεια στο μέγεθός τους, αλλά, προς μεγάλη μας απογοήτευση, είναι πάντα κατά τι μικρότερα ή μεγαλύτερα.
Η Βάσω Βεργή, που κάνει επεξεργασία εικόνας, με τις φακές της, μάνα και στον εαυτό της, όχι μόνο στα παιδιά της.
Φωτό: Δώρα Μάστορα
Τι εναλλακτική λύση υπάρχει;
Αν και οι απανταχού μανούλες θα ήθελαν διακαώς να τοποθετήσουν GPS στα τάπερ και τα καπάκια τους για να μη χαθεί ποτέ κανένα από δαύτα, το συνεχές σαπούνισμά τους στους νεροχύτες μας έχει παγώσει οποιαδήποτε εργασία υλοποίησης του σχεδίου τους. Έτσι, αν δεν έχουμε υψηλά ποσοστά ψυχαναγκασμού μέσα μας, μάλλον θα συνεχίσουμε να χάνουμε τα καπάκια και θα προσπαθούμε να κλείνουμε τα τάπερ μας με διαφανείς μεμβράνες, αλουμινόχαρτα ή, πιο οικολογικά, wax papers, που είναι επαναχρησιμοποιούμενα και μας γλιτώνουν από έξοδα και τύψεις. Φυσικά, όταν το τάπερ δεν πρόκειται να μεταφερθεί έξω από την κουζίνα μας και έχει το πρακτικό στρογγυλό σχήμα, μπορούμε άνετα να το καπακώνουμε στο ψυγείο με ένα πιάτο και να κάνουμε τη δουλίτσα μας.
Η δημοσιογράφος Μάρθα Κουμπάνη με το λεμονάτο και τις πατατούλες της.
Φωτό: Δώρα Μάστορα
Προσοχή: Τα τάπερ της μανούλας δεν προσφέρονται για δανεισμό και δεν ξεχνιούνται σε ξένα σπίτια γιατί η μάνα που χάνει τάπερ δεν αντιμετωπίζεται εύκολα από κανέναν θνητό και ο Θεός έχει να ασχοληθεί με σοβαρότερες υποθέσεις.
