Είναι έτσι; Μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε το θαύμα; Οχι, δεν είναι έτσι. Αλλά εάν αλλάζει κάτι, αυτό είναι το αντικείμενο της προσμονής. Κανένας δεν ελπίζει πια στα θαύματα. Κι αν πρόσμεναν κάτι οι εγκλωβισμένοι της Αττικής Οδού, αυτό ήταν το «επιτελικό κράτος». Περίμεναν έναν μηχανισμό αρωγής, στο ύψος του πήχη που είχε θέσει η ίδια η κυβέρνηση με την προαγωγή της υπηρεσίας πολιτικής προστασίας σε υπουργείο και την κλήτευση του κύπριου επιτρόπου που είχε οργανώσει την πολιτική άμυνα της Ευρώπης να αναλάβει τα ηνία του.
Αυτό θα ήταν το «θαύμα». Ενας κρατικός μηχανισμός που θα κούρδιζε ο Χρήστος Στυλιανίδης και θα δούλευε σαν ρολόι. Τι συνέβη όμως και αποδείχθηκαν όλα τόσο ξεκούρδιστα; Γιατί δεν έγινε τίποτε στην ώρα του και γιατί ο χρόνος έμοιαζε να γύρισε σε εποχές όπου η μόνη παρηγοριά στις ανθρώπινες κακουχίες ήταν η ελπίδα ενός θαύματος; Γιατί τα ρολόγια των ποικιλώνυμων αρμοδίων έμειναν ασυντόνιστα και οι δείκτες κολλημένοι;
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
