Στο σκοτεινό δάσος

Οπως φαίνεται από τα γεγονότα, η φυλάκιση των επικεφαλής της Χρυσής Αυγής δεν σημαίνει ότι έπαψαν να υπάρχουν οπαδοί της σχετικής ιδεολογίας, οργανώσεις και γκρούπες παράλληλες, σχετιζόμενες, ή ανεξάρτητες. Πάντα έτσι συνέβαινε, έτσι γινότανε και στο παρελθόν με άλλα κόμματα: συχνά η φυλάκιση μετατρεπόταν σε ηρωοποίηση και η ποινή σε παράσημο για το μέλλον, καύσιμο για μελλοντικά κομματικά αξιώματα και γρήγορη ανέλιξη. Με τον ίδιο σχεδόν τρόπο (τηρουμένων των αναλογιών) που γινότανε στον χώρο της ρεμπετιάς, κάποτε: το να έχεις σφάξει κάνα δυο, ή να έχεις κάνεις φυλακή στη Συγγρού για χασισοποτεία ήταν κάτι σαν εύφημος μνεία στον χώρο της μορτιάς. Καμάρι και φωτοστέφανο.

Δύο πολύ εμβληματικά παραδείγματα στον χώρο της πολιτικής και της ιδεολογίας: η φυλακή δεν έκανε κακό στον Χίτλερ, ούτε στον Στάλιν – απεναντίας: και οι δύο ανελίχθηκαν γρηγορότερα μέσα στα κόμματά τους ακριβώς γι’ αυτό. Τα κελιά έδωσαν μεγαλύτερη διάσταση στον μύθο τους και τους προώθησαν ταχύτερα προς την κορυφή – εξάλλου, μήπως δεν υπήρξαν και πολιτικοί που επεδίωξαν τη δίωξη του εαυτού τους και τη φυλάκιση ώστε να αποσπάσουν τη συμπάθεια και να περιβληθούν την εσθήτα του θυσιαστικού πρωταγωνιστή; Και ο Ζαχαριάδης, παρότι δεν εμπίπτει σε αυτή την περίπτωση, δεν γύρισε αρχηγός μετά το Νταχάου, ή ο Καραμανλής μετά την αυτοεξορία;