Ήξερε από πολύ νωρίς. Σχέδιο προκαθορισμένο κι εκείνη καθόλου πρόθυμη να το ανατρέψει. Θα γινόταν τραγουδίστρια. Ήταν τριών ετών όταν πήρε την απόφαση. Ένα παιδάκι που είχε καταλάβει πώς θα χτυπούσε η καρδιά του δυνατότερα. Το όνομά της σημαίνει το παιδί που γεννήθηκε και δεν χτύπαγε η καρδιά του και χτύπησε μετά. Ποιητικώς αυθαίρετα θα έλεγε κανείς ότι η καρδιά της Ίντρα Κέιν ήταν προορισμένη να χτυπά για τη μουσική και το τραγούδι.
Το όνειρο πέρασε μέσα από δρόμους σκληρής δουλειάς, επιμονής και πίστης, μέχρι που μετασχηματίστηκε σε ζωή πραγματική. Η Ίντρα Κέιν πρωταγωνιστεί φέτος στο «Μίξερ», ένα λαϊκό μιούζικαλ τσέπης, ενσαρκώνοντας κοντά στους 35 διαφορετικούς ρόλους.
Ένα «Μίξερ» που ανακατεύει με τρόπο κωμικό καταστάσεις της ελληνικής πραγματικότητας. Καταστάσεις που θυμίζουν το σήμερα, το χθες και πιθανώς το αύριο όλων μας. Ένα «ξόρκι» για τη σαρωτική εποχή που ζούμε, βγαλμένο από την αιχμηρή πένα της Ζέτης Φίτσιου, σε σκηνοθεσία του Κώστα Σιλβέστρου και μουσική του Θοδωρή Οικονόμου.
Επί σκηνής, μαζί με την Ίντρα Κέιν, ο Αλέξανδρος Σιάτρας και ο Κωνσταντίνος Τσιμπούκης να τους συνοδεύει μουσικά με το μπουζούκι του.
Με όχημα τον δεκαπεντασύλλαβο στίχο και την ανατρεπτική μουσική, το αποτέλεσμα του «Μίξερ» είναι πραγματικά εκρηκτικό, καθώς καταστάσεις και συναισθήματα εναλλάσσονται με τρόπο χιουμοριστικό, γρήγορο και πρωτότυπο.
Φωτογράφος: Γιώργος Βελλής
Λίγα λόγια για την υπόθεση
Ένας νέος φέρελπις καλλιτέχνης θέλει διακαώς να ανεβάσει τον Άμλετ. Όμως, λόγω εξαιρετικά χαμηλού μπάτζετ, τελικά αλλάζει το όραμά του και αντί για τον Άμλετ παίζει τον Βαγγέλη, που αντί για τη Δανία, ζει κάπου στην Κυψέλη. Θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να καταφέρει να ανεβάσει την παράστασή του. Μαζί με μια ακόμη ηθοποιό πρόκειται να παίξουν όλους τους ρόλους του έργου.
Η παράσταση ξεκινά και μπροστά μας ξετυλίγεται η ιστορία του Βαγγέλη που από άσημος πορτιέρης, καταλήγει μέσα από μια σειρά παράδοξων γεγονότων να γίνει αρχηγός του κράτους. Ενός κράτους εντελώς διαλυμένου και ανοργάνωτου στο οποίο κυριαρχεί η διαφθορά, η λαμογιά και η τσαπατσουλιά.
Σ’ αυτή την ξέφρενη πορεία «ανέλιξής» του, ο ήρωας θα συναντήσει στον δρόμο του χαρακτήρες που είτε θα του βάλουν εμπόδια είτε θα του αλλάξουν εντελώς τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα.
Μέσα σε 75 λεπτά ενσαρκώνεις 35 διαφορετικούς ρόλους. Πώς βιώνεις αυτή την ιδιαίτερη συνθήκη;
Στις πρώτες παραστάσεις ήταν μια εξαιρετικά αγχωτική συνθήκη. Πλέον, είναι μια άκρως απολαυστική διαδικασία, από τη αλλαγή των ρούχων μέχρι την αλλαγή της φωνής, της στάσης σώματος και της ψυχολογίας του κάθε ρόλου. Πολύ διασκεδαστικό και καθόλου μα καθόλου βαρετό.
Έχεις πει ότι ξεχωρίζεις τον ρόλο της Αλέκας γιατί σου θυμίζει λίγο εσένα. Πού εντοπίζεις τα κοινά σας;
Η Αλέκα είναι μια Κυψελιώτισσα, δυναμική, μαχητική, αθυρόστομη, ίσως σκληρή σε πρώτο επίπεδο, αλλά τρυφερή όταν ερωτεύεται.
Η παράσταση ντύνει με χιούμορ τις παθογένειες και τα δεινά της ελληνικής κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας;
Ναι. Η παράσταση αυτή παρουσιάζει με εξαιρετικό χιούμορ όλα τα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας και της πολιτικής πραγματικότητας και αυτή ακριβώς είναι και η επιτυχία της και ο λόγος που έχει αγαπηθεί τόσο από το κοινό.
Βλέπουμε όλοι «σκηνές» από τη ζωή μας και στην ουσία γελάμε λίγο με τα χάλια μας και τα χάλια που αντιμετωπίζουμε καθημερινά και όμως είμαστε ακόμα ζωντανοί κι έχουμε σώας τας φρένας. Ελπίζω τουλάχιστον!
Φωτογράφος: Γιώργος Βελλής
Το έργο αναφέρεται ως λαϊκό μιούζικαλ τσέπης. Πρόκειται για ένα αντιφατικό σχήμα που μας δείχνει εκ προοιμίου τι θα ακολουθήσει;
Δεν νομίζω ότι μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα παρακολουθήσει. Εγώ τουλάχιστον, δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη όταν πρωτοείδα την παράσταση.
Ποια φράση ξεχωρίζεις από το έργο;
«Ελλάς πολύ με συγκινείς όταν για με καυχιέσαι, μα πριν λαλήσει πετεινός δέκα φορές μ’αρνιέσαι…»
Η Ζέτη Φίτσιου αναπαριστά με τρόπο κυνικό την Ελλάδα του σήμερα. Πόσες δυσκολίες έχεις εσύ κληθεί να αντιμετωπίσεις ζώντας (σε) αυτή τη χώρα;
Νομίζω ότι καθημερινά αντιμετωπίζω τις ίδιες δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο μέσος Έλληνας πολίτης σε όλα τα επίπεδα.
Έχεις μιλήσει ανοιχτά για τον ρατσισμό που βίωσες. Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να το κάνεις;
Είμαι της άποψης ότι για να αλλάξει κάτι πρέπει να γίνονται οι «άβολες» συζητήσεις. Έχω κουραστεί να ακούω τη φράση «η κοινωνία δεν είναι έτοιμη». Την κοινωνία τη φτιάχνουμε και την εξελίσσουμε εμείς με την υγιή επικοινωνία.
Η ανάγκη μου λοιπόν για αλλαγή με ώθησε στο να μιλήσω για το δικό μου βίωμα και η «υποχρέωση» που ένιωσα να γίνω η φωνή ανθρώπων που δεν έχουν το βήμα που έχω εγώ λόγω επαγγέλματος.
Την ίδια στάση κράτησες και στην περίπτωση της κακοποιητικής σχέσης που υπήρξε στη ζωή σου. Νιώθεις ότι το μοίρασμα απαλύνει τελικά το μέσα και αποτελεί παράδειγμα για όσες κι όσους σε ακούσουν;
Σίγουρα το μοίρασμα απαλύνει το μέσα και σε απαλλάσσει κατά κάποιο τρόπο από την ντροπή που δυστυχώς βαραίνει το θύμα μιας κακοποιητικής συμπεριφοράς, αντί να βαραίνει τον θύτη.
Δεν με ενδιαφέρει να αποτελώ παράδειγμα για όσους με ακούν, με ενδιαφέρει όμως έστω και λίγο να τους ενδυναμώνω.
Φωτογράφος: Γιώργος Βελλής
Ποιος είναι ο πλέον δύσκολος ρόλος που χρειάστηκε να παίξεις μέσα στο έργο της ζωής σου;
Νομίζω ο πιο δύσκολος αλλά και ο πιο αγαπημένος «ρόλος» που χρειάστηκε να παίξω και θα παίζω για όσο ζω, είναι αυτός της ανεξάρτητης και αυτόνομης γυναίκας.
Μεγάλες σου αγάπες ήταν και παραμένουν η μουσική και το τραγούδι. Μίλησέ μας για την παράσταση «46 + ΣΕΞΥ».
Το «46 + ΣΕΞΥ» είναι η νέα μουσική παράσταση του Θανάση Αλευρά. Ο Θανάσης, ο Jerome Kaluta κι εγώ επιστρέψαμε στο Vox για τρίτη σεζόν με πολύ σέξυ διάθεση και σχολιάζουμε με τον δικό μας τρόπο το σεξ, το φλερτ και τον έρωτα και το πόσο αυτά -και το πώς τα προσεγγίζουμε- έχουν αλλάξει από τα 90’s μέχρι σήμερα. Πάντα με χιούμορ και πολλή μουσική.
Μια παράσταση με διάθεση αυτοσαρκασμού. Είναι ο αυτοσαρκασμός ένα στοιχείο του χαρακτήρα σου;
Νομίζω ότι όποιος με γνωρίζει μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα ότι είμαι η επιτομή του αυτοσαρκασμού.
Φωτογράφος: Γιώργος Βελλής
«Είχα μεγάλο θέμα στο να βάζω όρια, είχα μάθει να είμαι το «καλό» παιδί», έχεις πει. Ποιο ήταν το ερέθισμα που σε έκανε να κατανοήσεις ότι πρέπει να αλλάξει αυτό;
Νομιζω πως όταν συνειδητοποίησα ότι όσο δεν βάζω όρια, χάνω τον εαυτό μου, έκανα τη μεγάλη μεταστροφή.
Ενέχουν ρίσκο τα πολλά «όχι»;
Τα «όχι» που λέμε ενστικτωδώς και τα «όχι» που προκύπτουν από κριτική σκέψη και αυτοσεβασμό, δεν ενέχουν κανένα πραγματικό ρίσκο.
Τι εύχεσαι να σου συμβεί σύντομα σε επαγγελματικό επίπεδο;
Να πάρω Oscar, Tony και Grammy. Tι, όχι;
*Αγοράστε εισιτήρια για όλες τις κορυφαίες εκδηλώσεις στο inTickets.gr.
**Η φωτογράφιση έγινε στο wine bar «Φελλός». Βασιλικής & Κολοκοτρώνη, Αθήνα
INFO
- «ΜΙΞΕΡ» Ένα λαϊκό μιούζικαλ τσέπης. Θέατρο Μικρό Γκλόρια, Ιπποκράτους 7, Αθήνα
- «46+ΣΕΞΥ» κάθε Δευτέρα στο VOX, Ιερά Οδός 16
