Κορμιά τσακισμένα, πρόσωπα θλιμμένα, αποστεωμένα, κουρασμένα, με βλέμματα αγωνιώδη, μορφές ναυαγισμένες στο πέλαγος μιας σκληρής και αφόρητης ζωής, συνθέτουν τις καθημερινές εικόνες των ασθενών που προστρέχουν στις ουρές των φαρμακείων του ΕΟΠΥΥ για να παραλάβουν την ακριβή και φορές δυσεύρετη θεραπευτική αγωγή τους.
Άνθρωποι όλων των ηλικιών που υποφέρουν από καρκίνους, νευροπάθειες, σκλήρυνση και άλλες βαριές ασθένειες στέκουν υπομονετικά, κοντά δύο ώρες μπροστά από τις θυρίδες των λίγων φαρμακοποιών με τα χαρτάκια της σειράς προτεραιότητας και τη συνήθως ογκώδη συνταγή στα χέρια τους.
Η εξυπηρέτηση του κάθε ασθενούς μπορεί να διαρκέσει και δέκα λεπτά, όσο χρειάζεται για να ταυτοποιηθεί και να επιβεβαιωθεί η ασφάλεια και η πιστότητα της συνταγής από τους ευγενικούς, είναι αλήθεια, φαρμακοποιούς.
Οσο πιο σύνθετη η συνταγή, τόσο πιο χρονοβόρος η εκτέλεση της. Και όταν γύρω σου, εντός και εκτός του χώρου του φαρμακείου, περιμένουν μέχρι και 150 πρόσωπα όλοι μπορούν να αντιληφθούν το βάρος της αναμονής.
Όταν έχεις νούμερο 123 και το φαρμακείο εκτελεί συνταγή με αριθμό 73 άπαντες αντιλαμβάνονται το βάρος του χρόνου αναμονής για ανήμπορους ανθρώπους. Πολύ περισσότερο προφανώς στη διάρκεια των προηγούμενων χειμωνιάτικων βροχερών ημερών με τις χαμηλές θερμοκρασίες.
Όπως και να έχει οι εικόνες είναι, αν μη τι άλλο, αποκαρδιωτικές και δηλωτικές της ελλειμματικής στάσης και συμπεριφοράς της Πολιτείας απέναντι σε πολίτες που είχαν την ατυχία να ασθενήσουν βαριά.
Είναι ζήτημα κουλτούρας και αισθήματος ευθύνης, πρωτίστως κοινωνικής , η στάση και η συμπεριφορά όλων μας , απέναντι σε πρόσωπα που υποφέρουν και φορές μόνοι και ανήμποροι παλεύουν με τα «θηρία».
Η οποια ευαισθησία, πραγματική ή επικοινωνιακή , του κ. Γεωργιάδη αξιολογείται, αλλά μείζον παραμένει ότι επιβάλλεται να υπάρξουν το ταχύτερο μέτρα και ρυθμίσεις ικανές να αναιρέσουν τις βαρύτατα προβληματικές και απάνθρωπες εικόνες που εκπέμπονται από τα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ. Είναι , πέραν των άλλων, ζήτημα κουλτούρας και ανθρωπισμού..