Κλασικό ιταλικό σινεμά

Από τους καλύτερους ντοκιμαντερίστες στην ιστορία του ιταλικού σινεμά, ο σικελός Βιτόριο ντε Σέτα (1923 – 2011), με την πέρα για πέρα προσωπική σημιουργία του «Οι ληστές του Οργκόζολο» περνά θριαμβευτικά στο χώρο της μυθοπλασίας (είναι ο παραγωγός, ο σκηνοθέτης, ο σεναριογράφος, ο μοντέρ και ο διευθυντής φωτογραφίας της). Αφηγείται την ιστορία του Μικέλε (Μικέλε Κοσού) ενός φτωχού βοσκού ο οποίος απομονωμένος με το κοπάδι του στο Οργκόζολο της Σαρδηνίας, θα κατηγορηθεί αδίκως για τη δολοφονία ενός καραμπινιέρου. Δεν παραδίδεται στην αστυνομία γιατί ξέρει ότι δεν θα γίνει πιστευτός και θα φυλακιστεί. Κρύβεται στα άγρια βουνά της περιοχής, μαζί με το κοπάδι πρόβατά του και τον μικρό του αδερφό του. Η ανατριχιαστικά ρεαλιστική αυτή ταινία που καταγράφει βήμα βήμα την μετατροπή ενός αθώου ανθρώπου σε παράνομο κέρδισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Βενετίας (προβολή: 19.00).

Στο «Ότι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι» του Ντε Σίκα, γνωστό την Ελλάδα κυρίως με τον πρωτότυπο ξένο τίτλο του «Umberto D.» ο σκηνοθέτης του «Κλέφτη ποδηλάτων» στρέφει την ματιά του σε έναν πρώην δημόσιο υπάλληλο, τον Ουμπέρτο Ντομένικο Φεράρι (Κάρλο Μπατίστι) που παρότι σε όλη του ζωή υπήρξε συνεπής και αξιοπρεπής, είναι πια πάμπτωχος, χωρίς οικογένεια και με μοναδική του παρέα το μικρό πανέξυπνο σκυλάκι του, τον Φλάικ. Η μόνη προοπτική του σε έναν άκαρδο κόσμο είναι ο θάνατος.

Το φιλμ ανηκει στις μεγάλες ταινίες του Ιταλικού νεορεαλισμού και όπως ο «Κλέφτης ποδηλάτων» γυρίστηκε με ερασιτέχνες ηθοποιούς (ο πρωταγωνιστής είναι καθηγητής φιλόλογος). Επίσης, συνσεναριογράφος του είναι ο Τσέζαρε Τσαβατίνι που συνυπογράφει τον «Κλέφτη ποδηλάτων». Εστιάζει στην δυσκολία επιβίωσης στη μεταπολεμική Ιταλία που βγήκε από τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, ηττημένη και κατεστραμένη, χωρίς καμμία μέριμνα για τους ανήμπορους Ιταλούς (προβολή: 19.00)