Οποιον επιθετικό προσδιορισμό κι αν σκεφτείς να τοποθετήσεις πλάι στο όνομα του Γιώργου Καπουτζίδη, θα είναι άστοχος, λίγος και τελικά ανακριβής. Γιατί υπάρχει μόνο μία λέξη που μπορεί να περιγράψει με επάρκεια και ακρίβεια τον ανεξάντλητο και αγαπητό έλληνα δημιουργό. Και αυτή δεν είναι άλλη από το ουσιαστικό «άνθρωπος».
Μπορεί να έχουμε συνηθίσει οι αναγνωρίσιμοι και προβεβλημένοι επαγγελματίες να ακολουθούν μια μάλλον αντίστροφη πορεία, ξεχνώντας ή ακόμα και πετώντας οτιδήποτε τους κάνει να μοιάζουν ή να θυμίζουν ανθρώπους, στον δρόμο τους προς τη δόξα και την καταξίωση. Ομως ο Καπουτζίδης ακολουθεί την ακριβώς αντίστροφη διαδρομή. Και μάλιστα με παροιμιώδη – και μάλλον αξιοθαύμαστη – συνέπεια.
Το τρίτο του θεατρικό έργο – και το πρώτο του για το Εθνικό Θέατρο –, η ήδη διάσημη «Καρυάτιδα!», σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μαυρογεώργη, ήταν η αφορμή για μια συζήτηση για την τέχνη και το γέλιο, τη διασημότητα και την επιδραστικότητα, τη θάλασσα και βέβαια τις γάτες. Κυρίως έγινε η ευκαιρία να θυμηθεί κανείς το παραγνωρισμένο και για πολλούς χαμένο νόημα της καλοσύνης. Της αρετής με την οποία ο Γιώργος Καπουτζίδης δημιουργεί και κυρίως ζει και για την οποία είναι ταγμένος να αγωνίζεται.
Φωτογραφία: Κοσμάς Κουμιανός
Είδα μικρούς Βούδες επί σκηνής, είδα την Καρυάτιδα σπασμένη σε τρία κομμάτια, είδα γενικά μια ατμόσφαιρα ελληνικής δημόσιας υπηρεσίας. Πού είμαστε, λοιπόν;
Είμαστε σε μια αίθουσα στο υπουργείο Πολιτισμού.
Και από ό,τι έχω καταλάβει, βρίσκονται όλοι σε έξαψη γιατί επιστρέφει η έκτη Καρυάτιδα στην Ελλάδα.
Εχει φτάσει και είμαστε έτοιμοι για τη συνέντευξη Τύπου. Συγκεκριμένα, βρισκόμαστε μισή ώρα πριν από τη συνέντευξη Τύπου.
Μεγάλες στιγμές, δηλαδή, γεμάτες εθνική υπερηφάνεια.
Ακριβώς.
Πώς σας ήρθε να ασχοληθείτε με ένα ζήτημα που αποτελεί εν πολλοίς εθνικό πόθο και μάλιστα με έναν κωμικό τρόπο;
Η ιδέα μού είχε γεννηθεί πριν από 5-6 χρόνια. Σκεφτόμουν τι θα μπορούσε να συμβεί αν όλα πήγαιναν στραβά ή εάν προέκυπτε η μία αναποδιά μετά την άλλη σε μια τέτοια ενδεχόμενη επιστροφή. Ημουν βέβαιος ότι θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια πολύ αστεία ιστορία. Μία λοιπόν που ήρθε η ιδέα και μία που δεν την προχώρησα.
Οταν μου έγινε η πρόταση από το Εθνικό Θέατρο, από τον κ. Γιάννη Μόσχο, για να γράψω ένα έργο, αρχικά επέστρεψα σε αυτή την ιδέα. Μετά είπα: «Οχι, όχι, δεν θα γράψω κωμωδία. Θα γράψω κάτι πολύ σοβαρό, πολύ βαρύ». Δεν ήξερα τι, αλλά ήμουν σε μια τέτοια διάθεση. Σε μια συζήτηση που είχαμε με το Εθνικό Θέατρο τους είπα ότι υπήρχε και η «Καρυάτιδα». Θυμάμαι ότι έβαλαν όλοι τα γέλια αμέσως. Ελαμψαν τα πρόσωπα των ανθρώπων που το άκουσαν. Μετά από έξι χρόνια στο συρτάρι μου, φαίνεται πως αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή να βγει στο φως.
«Δεν θέλω να είμαι ούτε πολύ διάσημος ούτε περιζήτητος. Θέλω να είμαι ήρεμος και ήσυχος».
Αυτολογοκριθήκατε; Με την έννοια ότι σχολιάζετε τις κακοδαιμονίες της ελληνικής γραφειοκρατίας σε έναν δημόσιο θεατρικό οργανισμό.
Δεν το σκέφτηκα καθόλου έτσι. Και δεν είχα καμία απολύτως στρατηγική. Ημουν απλώς ευτυχισμένος που έγραφα το έργο. Γελούσα πάρα πολύ. Νομίζω ότι ήταν μία από τις πιο ευτυχισμένες περιόδους της ζωής μου η συγγραφή του συγκεκριμένου έργου. Δεν μπορώ καν να υπολογίσω πόσον χρόνο μού πήρε. Θυμάμαι μόνο ότι έγραφα, γελούσα και διάβαζα σκηνές στους φίλους μου.
Και πώς είναι τώρα που αυτό το οποίο αποτυπώθηκε από το μυαλό σας στο χαρτί, το βλέπετε να ζωντανεύει στη σκηνή; Δεν σκηνοθετείτε, άρα δεν έχετε τον έλεγχο.
Πώς είναι που δεν έχω παρέμβαση; Πραγματικά πολύ ωραίο. Γιατί αν πάρει το έργο σου ένας άνθρωπος ο οποίος καταλαβαίνει τι θέλεις να πεις, όπως εν προκειμένω η Κατερίνα Μαυρογεώργη, είσαι κι εσύ πολύ χαρούμενος. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το μη αναμενόμενο, από την έκπληξη που θα δεις σε μια πρόβα. Ούτως ή άλλως, αυτό το έργο βασίζεται πολύ στο μη αναμενόμενο.
Και με τον εγωισμό του δημιουργού τι γίνεται; Δεν πρέπει να τον τιθασεύετε;
Και πρέπει και το κάνω. Δεν μου είναι δύσκολη αυτή η διαδικασία.
Είστε όμως ένας άνθρωπος εμβληματικός πια για την ελληνική μυθοπλασία. Παραχωρείτε τόσο εύκολα την εξουσία σας;
Η εξουσία μου αρχίζει και τελειώνει στη συγγραφή του έργου. Εγώ αποφάσισα πόσοι είναι αυτοί οι ήρωες, τι θα αισθανθούν, τι θα πουν. Ξέρετε, αυτή είναι αρκετή εξουσία. Δεν χρειάζεται να τα εξουσιάζω όλα. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι πρέπει να συνεργάζονται αρμονικά και όχι να εξουσιάζουν ο ένας τον άλλον.
Ισως ο κόσμος με αισθάνεται σαν έναν άνθρωπο που θέλω να τα ελέγχω όλα. Αλλά δεν είμαι τέτοιος. Είναι τεράστια η κατανάλωση ενέργειας στο να προσπαθείς να τους έχεις όλους με ένα μαστίγιο, να γίνουν όλα όπως θέλεις εσύ. Και δεν θέλω να καταναλώνω όλη την ενέργεια της ζωής μου σε αυτό το πράγμα.
Αυθεντία είμαι στη ζωή μου. Εκεί θέλω να έχω την ελευθερία μου. Στη ζωή μου δεν σηκώνω κουβέντα. Είμαι αυτός, θέλω αυτά, πάει και τελείωσε. Δεν διαπραγματεύομαι και δεν ζω τη ζωή μου σε συνεργασία με κάποιον άλλον.
Φωτογραφία: Κοσμάς Κουμιανός
Δεν θέλατε να παίξετε σε αυτό το έργο; Δεν θέλετε να παίζετε πια γενικά;
Δεν θέλω να είμαι πολύ στην Αθήνα. Θέλω να ζω στο νησί και θέλω να είμαι και ελεύθερος να κάνω τα ταξίδια μου. Το να παίζω σημαίνει ότι θα πρέπει να μείνω για μήνες στην πόλη. Μου είναι πολύ ξεκάθαρο πως δεν θέλω να ζω στην Αθήνα. Ερχομαι φυσικά για κάποιες δουλειές. Κάθομαι μία ημέρα, κάθομαι δύο, φτάνουν. Ζω πολύ όμορφα στο νησί.
Αρα ήταν μια καθοριστική η απόφαση να φύγετε από την Αθήνα;
Ναι, και φαίνεται ότι δεν ήταν μια απόφαση της στιγμής, λόγω του κορωνοϊού. Πλέον εκεί είναι η ζωή μου. Ακόμα κι αν φύγω από την Αίγινα, δεν θεωρώ ότι θα επιστρέψω στην Αθήνα.
Ναι, αλλά στην Αθήνα είστε διάσημος και περιζήτητος.
Δεν θέλω να είμαι ούτε πολύ διάσημος ούτε περιζήτητος. Θέλω να είμαι ήρεμος και ήσυχος.
Μήπως η φυγή σας ήταν μια αντίδραση στο «πολύ γνωστός, πολύ αγαπητός, πολύ διάσημος»;
Κακά τα ψέματα, δεν μπορώ να ζω τη ζωή μου συναναστρεφόμενος συνέχεια, 24 ώρες το 24ωρο, με ανθρώπους που ξέρω, που δεν ξέρω, που θέλουν να με γνωρίσουν, που με είχαν γνωρίσει. Είναι πάρα πολύς ο κόσμος. Νιώθω ώρες-ώρες σαν ζογκλέρ που του έχουν δώσει 45 μπάλες να κρατήσει στον αέρα. Δεν γίνεται. Στην Αίγινα έχω μία πολύ πιο απλή ζωή. Κάποιους φίλους, κάποιες γάτες, τη θάλασσα, τον ήλιο. Αυτά μου φτάνουν. Δεν θέλω ούτε πολλά-πολλά τηλέφωνα ούτε πολλές-πολλές συζητήσεις ούτε πολλές-πολλές αρμοδιότητες και δουλειές.
«Στην Ελλάδα βλέπουμε ανθρώπους να βγαίνουν, να αποφασίζουν και να διατάζουν για το πώς θα είναι η ζωή άλλων ανθρώπων. Μου φαίνεται ένα εξαιρετικά προβληματικό φαινόμενο».
Κάποιοι θα σας πουν αναχωρητή, κάποιοι προνομιούχο.
Ναι, αλλά κάπως το διεκδίκησα και το πέτυχα αυτό. Και επίσης δεν παρασύρθηκα από το «θέλω κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο». Δεν είχα την πλεονεξία.
Να υποθέσω ότι δεν νιώσατε ποτέ σημαντικότερος από όσο είστε;
Και μόνο η φράση «είμαι πολύ σημαντικός» με αγχώνει.
Δεν την «ψωνίσατε»;
Οχι. Γιατί μου αρέσουν και μετράω στη ζωή πράγματα τα οποία δεν αρέσουν στους ανθρώπους που την «ψωνίζουν». Η θάλασσα, τα ταξίδια, τα γατιά. Η ελευθερία και η ανεξαρτησία είναι τα ζητούμενά μου. Αυτά έχω πιο πάνω από οτιδήποτε. Ξέρετε, αν είσαι ψωνισμένος δεν είσαι ούτε ελεύθερος ούτε ανεξάρτητος. Από κάτι κυβερνιέσαι.
Το καστ της «Καρυάτιδας!» που ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο
Την επιτυχία και την επιδραστικότητα που θα αποκτούσατε την υπολογίζατε νεότερος; Φανταζόσασταν ότι θα ήσασταν ένας άνθρωπος που ο κόσμος και τα media θα ήθελαν να ακούν τη γνώμη του;
Νομίζω, ευτυχώς, ο κόσμος θέλει να με ακούει περισσότερο. Όχι τα media.
Την είχατε οραματιστεί τη διαδρομή σας;
Αν με ρωτάτε τι σκεφτόμουν όταν ήμουν μικρός, έβλεπα «Τρεις Χάριτες» και έλεγα: «Θέλω να γράψω ένα έργο με πρωταγωνίστριες τρεις γυναίκες κι εγώ να έχω έναν μικρότερο ρόλο». Ετσι γεννήθηκαν οι «Σαββατογεννημένες».
Οταν ξεκινούσε το «Παρά Πέντε», με ρώτησε ο Αργύρης Αγγέλου τι θα ήθελα να γίνει με αυτή τη σειρά, τι περίμενα. Και του είχα πει: «Θέλω να είναι μια σειρά που θα μαζεύει τον κόσμο στα σπίτια για να την παρακολουθεί». Και είχε παραξενευτεί που δεν έλεγα για νούμερα ή για επιτυχία. Αυτό που ήθελα έγινε και εξακολουθεί να γίνεται. Οπότε, τώρα που το λέτε, είναι σαν κάποια πράγματα με έναν τρόπο να τα προέβλεπα. Τρομακτικό είναι αυτό.
«Η καλοσύνη για εμένα είναι η σημαντικότερη αρετή του ανθρώπου. Κι είναι πάρα πολύ υποτιμημένη, την έχουμε τελείως ξεχασμένη».
Ποια θεωρείτε τη στιγμή σας χωρίς την οποία ενδεχομένως δεν θα ήμασταν τώρα εδώ να μιλάμε;
Νομίζω ότι η επιτυχία τού «Παρά Πέντε» ήταν η μεγαλύτερη. Αλλαξε τη ζωή μου για πάντα. Κι αυτό δεν είναι μόνο καλό, είναι και κακό. Γιατί η ζωή μου άλλαξε προτού προλάβω να πάρω εγώ κάποια απόφαση. Ηταν σαν να μου έλεγε κάποιος: «Πάει, αυτό ήταν. Τώρα σε ξέρουν όλοι, τώρα περιμένουν όλοι, τώρα, τώρα, τώρα».
Θα θέλατε δηλαδή να μη σας ξέρουν όλοι;
Βέβαια. Γι’ αυτό περνάω πολύ ωραία όταν ταξιδεύω. Επειδή εκεί δεν γίνεται να με ξέρουν όλοι. Απολαμβάνω την ελευθερία μου με έναν τρόπο.
Δεν είναι όμως και οξύμωρο; Δεν θέλετε ως ηθοποιός όλα τα βλέμματα επάνω σας;
Θυμάμαι όταν είχα έρθει πρώτη φορά στην Αθήνα, ήμουν στο μετρό και σκεφτόμουν: «Αχ, πώς θα ήθελα να με ξέρουν όλοι αυτοί τώρα». Ξέρετε κάτι; Εχω αποδεχθεί ότι μπορώ να είμαι και δύο λίγο αντιφατικά μεταξύ τους πράγματα. Μπορώ να είμαι ένας πολύ χαρούμενος άνθρωπος όταν παρουσιάζω ένα ζωντανό σόου με ανθρώπους από κάτω να χειροκροτούν και το ίδιο χαρούμενος όταν την επόμενη ημέρα θα είμαι στο σπίτι με τις γάτες μου.
Νομίζω, πάντως, ότι μέρος της «ησυχίας» σας το εκχωρήσατε από τη στιγμή που αποφασίσατε να πάρετε θέση και να τοποθετείστε δημόσια για ζητήματα που δεν έχουν να κάνουν αμιγώς με την τέχνη σας. Αλήθεια, πώς το αποφασίσατε; Πότε είπατε στον εαυτό σας «Γιώργο, βγες και πάρε θέση»;
Το έκανα όταν συνειδητοποίησα ότι θέλω να είμαι ελεύθερος και ανεξάρτητος. Αν δεν μπορείς να μιλήσεις, δεν είσαι ελεύθερος. Την ελευθερία μου τη διεκδικώ και την έχω κατακτήσει.
Φωτογραφία: Κοσμάς Κουμιανός
Ναι, αλλά μιλώντας δημόσια μπλέκει κανείς στην πολλή συνάφεια του κόσμου.
Σας ξαναλέω, αν δεν μιλούσα, δεν θα ήμουν ελεύθερος.
Η αφορμή ποια ήταν;
Ακουγα πολλές βλακείες. Ακουγα ανθρώπους που δεν είχαν ιδέα, δεν είχαν γνώση, δεν είχαν τίποτα, να μιλούν για εμένα, για τη φύση μου, για τη σεξουαλικότητά μου. Γιατί λοιπόν να μην τα εξηγήσω εγώ; Εννοείται ότι αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει. Να μιλούν άνθρωποι για πράγματα τα οποία δεν γνωρίζουν και να έχουν άποψη για τη ζωή των άλλων, την οποία μάλιστα κανείς δεν τους ζητά.
Για κανενός τη ζωή δεν μπορείς να έχεις άποψη, παρά μόνο για τη δική σου. Και να προσπαθείς να την κάνεις όσο γίνεται καλύτερη. Στην Ελλάδα βλέπουμε ανθρώπους να βγαίνουν, να αποφασίζουν και να διατάζουν για το πώς θα είναι η ζωή άλλων ανθρώπων. Μου φαίνεται ένα εξαιρετικά προβληματικό φαινόμενο.
Και ανησυχητικό.
Για εμένα δεν ανησυχώ. Γιατί για τη ζωή μου αποφασίζω εγώ. Δεν θα ρωτήσω κανέναν και δεν θα λάβω καμία άποψη υπόψη μου.
Δεν ανησυχείτε όμως ευρύτερα για τον κόσμο; Δεν απογοητεύεστε;
Δεν έχω και την ψευδαίσθηση ότι όλοι οι άνθρωποι θα έρθουν κάποτε σε μία συμφωνία. Δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ αυτή η ιστορική περίοδος. Ούτε για τα βασικά ούτε για τις αυτονόητες ελευθερίες, όπως το να αυτοπροσδιορίζεται κανείς όπως θέλει. Οχι, όχι. Δεν θα συμφωνήσουμε.
Οπότε τις αυτονόητες ελευθερίες ο καθένας θα τις διεκδικήσει. Θα διαμορφώσει ένα περιβάλλον από ανθρώπους με τους οποίους συνεννοείται και θα φτιάξει τον δικό του προσωπικό παράδεισο. Πείτε το σπιτικό, πείτε το γειτονιά. Αυτό καλούμαστε να κάνουμε.
Δεν θα ανοίξω συζήτηση για να ακούσω τι κακοποιητικό ή χυδαίο είπε κάποιος, ούτε θα απαντήσω σε αυτό. Θα τον αφήσω να ζήσει στη χυδαιότητα, στη βλακεία, σε αυτό που επέλεξε να ζει. Κι εγώ θα ζήσω με τους δικούς μου ανθρώπους στην ομορφιά που εκφράζει εμένα.
Ναι, αλλά ως δημιουργός δεν απευθύνεστε στο μεγάλο κοινό, δηλαδή κοντολογίς σε όλους;
Θεωρώ ότι από ένα σημείο και μετά έχω σταματήσει να απευθύνομαι σε όλους. Οι «Σέρρες» πολύ ξεκάθαρα είπαν «εσείς δείτε αυτή τη σειρά, εσείς μην τη δείτε».
«Ημουν απλώς ευτυχισμένος που έγραφα την «Καρυάτιδα!». Γελούσα πάρα πολύ. Νομίζω ότι ήταν μία από τις πιο ευτυχισμένες περιόδους της ζωής μου η συγγραφή του συγκεκριμένου έργου».
Δεν σας ενδιαφέρει όμως να παρακινήσετε ή ακόμα και να μετακινήσετε ανθρώπους μέσα από το έργο σας;
Μακάρι να μπορούσε να γίνει αυτό. Ο στόχος των έργων μου είναι πάντοτε να μετακινήσουν έναν άνθρωπο προς μία καλύτερη κατεύθυνση. Γιατί είναι έργα που έχουν γραφτεί με αγάπη και καλοσύνη. Ειδικά η καλοσύνη για εμένα είναι η σημαντικότερη αρετή του ανθρώπου. Πάρα πολύ υποτιμημένη, την έχουμε τελείως ξεχασμένη, πολλές φορές δεν μας ενδιαφέρει.
Εχετε εισπράξει πολλή ή καθόλου καλοσύνη;
Νομίζω έχω εισπράξει καλοσύνη.
Οπότε δεν εκφράζετε αυτό που σας έχει λείψει, δίνετε ενδεχομένως από το πλεόνασμά σας;
Εχω καταλάβει τη σημαντικότητα της καλοσύνης όποτε τη λαμβάνω. Οταν τη νιώθω, είμαι στα καλύτερά μου. Ολοι μας νομίζω.
Την ευθύνη την αναλαμβάνετε; Το γεγονός ότι το έργο ή οι δηλώσεις σας μπορούν να επηρεάσουν ή ακόμα και να μιλήσουν στην ψυχή ενός ανθρώπου που δέχεται bullying, ομοφοβία, κακοποιητικό λόγο;
Πάντοτε νιώθω και αντιλαμβάνομαι την ευθύνη, γι’ αυτό και προσπαθώ να λέω κάτι καλό και κάτι χρήσιμο. Αλλά δεν θεωρώ τον εαυτό μου ούτε κοινωνιολόγο ούτε ψυχολόγο ούτε ειδικό επιστήμονα. Οπότε, περιορίζομαι στο να λέω, κατά καιρούς, κάτι το οποίο να είναι χρήσιμο.
Αλλά και πάλι δεν θέλω να εμφανίζομαι ως αυθεντία. Ολοι μας πρέπει να καταλάβουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι ειδικοί για να μας βοηθήσουν. Δεν είναι ένας ηθοποιός ειδικός. Γι’ αυτό και παραξενεύομαι με ηθοποιούς που βγαίνουν και κάνουν δηλώσεις για πράγματα τα οποία είναι άσχετα με το αντικείμενό τους. Για τον κορωνοϊό ξέρανε, για το εμβόλιο ξέρανε, για όλα ξέρουν.
«Αυθεντία είμαι στη ζωή μου. Δεν τη διαπραγματεύομαι και δεν την ζω σε συνεργασία με κάποιον άλλον».
Πάντως και ο Πρωθυπουργός πριν από λίγες ημέρες φάνηκε να ξέρει μετά βεβαιότητας πως τα φύλα είναι δύο.
Νομίζω όμως πως έχει σπουδάσει οικονομικά. Εχει σπουδάσει και βιολογία; Ηταν η βιολογία μάθημα στις σπουδές οικονομικών; Οχι. Η βιολογία πάντως έχει απαντήσει κάτι διαφορετικό. Είναι λοιπόν καλύτερο να ακούμε την επιστήμη.
Εχω πάντα την αίσθηση όταν σας συναντώ ότι είστε ο πιο «κανονικός» άνθρωπος που έχω γνωρίσει στον κόσμο του ελληνικού θεάματος.
Προσπαθώ (γελάει). Είναι και τα γατιά που με γειώνουν. Χέστηκαν αν οι σειρές ή τα σόου μου κάνουν νούμερα. Σε αντιμετωπίζουν σαν υπάλληλό τους που είσαι αναγκασμένος να τους βάλει τροφή και νερό. Είναι πολύ ωραίο αυτό. Σε επαναφέρει στην τάξη.
Στον καθρέφτη σας τι βλέπετε; Τον Γιώργο ή τον Καπουτζίδη;
Είμαι 52 ετών, αλλά νιώθω ότι βλέπω ένα πολύ νέο άτομο, έναν άνθρωπο στο τελείωμα της εφηβείας του. Είναι λίγο περίεργο. Ισως όμως και όχι, γιατί δεν έχουν αλλάξει και πολύ τα πράγματα που αγαπώ σε σχέση με αυτά που αγαπούσα στην εφηβεία μου. Στίβο έβλεπα και τότε και τρελαινόμουν. Ταξίδια ονειρευόμουν. Τη Eurovision παρακολουθούσα. Τη θάλασσα λάτρευα και εξακολουθώ. Μπάνια και παγωτά μετρούσα και τότε.
Μήπως κάτι πάει στραβά; Μήπως έχω παλιμπαιδισμό; Προσπαθώ να με φανταστώ και παππού, στα 80-85 μου χρόνια. Εχω όμως την αίσθηση ότι δεν θα γίνω ένας σεβάσμιος γέροντας. Θέλω να πιστεύω ότι θα είμαι ένας κομψός κύριος που ακόμα θα θέλει να κολυμπάει, να βλέπει αγώνες στίβου και Eurovision.
Info: «H Καρυάτιδα!»: Εθνικό Θέατρο (Θέατρο Rex – Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη», Πανεπιστηµίου 48), Τετάρτη έως Κυριακή. Η φωτογράφιση πραγµατοποιήθηκε στο Εθνικό Θέατρο (Θέατρο Rex – Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη»)
