Η κυβέρνηση έχει έτοιμα μέτρα για όλα: Για τη βία στα πανεπιστήμια, για τους χούλιγκαν στα γήπεδα, για τη στεγαστική κρίση, για τα τροχαία και την επιτήρηση της κυκλοφορίας, για τα οικόπεδα στους οικισμούς και για τη βραχυχρόνια μίσθωση στις πόλεις. Εδώ 10, εκεί 138, παραπέρα 30.

Σχεδόν όλα έχουν μια εσωτερική φιλοσοφία αυταρχισμού και τιμωρίας, σχεδόν κανένα δεν αξιολογήθηκε αν εφαρμόστηκε και αν πέτυχε, παραμένουν ωστόσο επιμελώς καταχωρημένα στα excel του Μεγάρου Μαξίμου. Για μεταρρυθμιστική κυβέρνηση που θα πήγαινε την Ελλάδα στο μέλλον, έχει στραβολαιμιάσει να κοιτάζει στο (κακό) παρελθόν.

Τα μέτρα είναι έτοιμα επειδή πολλά τα έχει εξαγγείλει στο παρελθόν και μάλλον το ξέχασε στην ανακύκλωση του μεταρρυθμιστικού οίστρου, ο οποίος είχε χαθεί από την πρώτη τετραετία. Πλέον ουδείς ασχολείται με όσα λέει η κυβέρνηση εφόσον δεν αφορούν την τσέπη του, γιατί απλά ξέρει ότι δεν θα εφαρμοστούν. Ή, αν εφαρμοστούν, θα πετύχουν τα ίδια αποτελέσματα με αυτά που θα άλλαζαν.

Την ίδια ώρα η κοινωνία είναι φανερό ότι έχει φτάσει στα όριά της με διάφορα πράγματα, όπως τους ανεξέλεγκτους  κουκουλοφόρους στους δρόμους και στα πανεπιστήμια, με τα δεκάδες τροχαία, με τη διαφθορά του Δημοσίου, με την ανεπάρκεια του ΕΣΥ… Και είναι ακόμα πιο φανερό ότι όσο πετυχαίνει η ΑΑΔΕ να περιορίσει το μαύρο χρήμα και τη φοροδιαφυγή, όσο δηλαδή θα μειώνεται το διαθέσιμο εισόδημα και θα αυξάνεται η δυσαρέσκεια συγκεκριμένων στρωμάτων, τόσο οι πολίτες θα θέλουν να βλέπουν στην πράξη τα λεφτά που, δικαίως, εισπράττει το κράτος να πιάνουν τόπο.

Γίνεται αυτό; Προφανώς όχι. Για μεταρρυθμιστική κυβέρνηση που θα απλοποιούσε τη νομοθεσία και θα αντιμετώπιζε τις παραλυτικές επικαλύψεις των νόμων, παράγει πολλούς πρόχειρους, κακοφτιαγμένους και τελικά ανεφάρμοστους νόμους.

Η πολυνομία μπερδεύει τους πολίτες, επιβραδύνει τη δικαιοσύνη, ευτελίζει την υπόσταση του κράτους. Γιατί να το σεβαστούν οι πολίτες, νόμιμοι και παραβατικοί, όταν αυτό δεν επιβάλλεται, δεν τιμωρεί, δεν επιβραβεύει; Και έτσι διευρύνεται ο κύκλος των δυσαρεστημένων.

Μεταξύ των ανεφάρμοστων μέτρων της και των αυταρχικών εξαγγελιών της, υπάρχει και τρίτος δρόμος. Ας πούμε γιατί να διαγράφονται αυτόματα οι φοιτητές που προκαλούν επεισόδια στα ΑΕΙ, χωρίς καμία διαδικασία; Δεν μπορούν να προβλεφθούν όργανα, διαδικασίες και πλαίσιο ποινών; Ακόμα και ο πιο αδίστακτος εγκληματίας δεν τιμωρείται χωρίς απολογία και δίκη και δεν έπαθε κάτι η έννομη τάξη. Στις οδικές παραβάσεις είναι τόσο δύσκολο να υπάρξει ξεκαθάρισμα των υποχρεώσεων, αυστηρή εφαρμογή τους, κλιμάκωση της ευθύνης;

Οσο δεν εφαρμόζονται οι νόμοι και δεν υλοποιούνται τα μέτρα, τόσο θα θολώνει το όριο του σωστού, του ανεκτού και του επιθυμητού. Η αγανάκτηση και το κοινό περί δικαίου αίσθημα παραμορφώνουν τους κανόνες, η δικαιοσύνη θα γίνεται σχετική και οι τιμωροί θα γίνονται «ακατάσχετοι».

Θα επικρατήσει η λογική της αποσπασματικής και άμεσης τιμωρίας επί δικαίους και αδίκους – τις συνέπειες θα τις ψάχνουμε αργότερα. Η διαχυμένη πολιτική του νόμου και της τάξης καταλήγει κάλυμμα για κάθε αυθαιρεσία, διαφθορά, έγκλημα. Αν η κυβέρνηση διολισθήσει σε τραμπική ρητορική, ο κόσμος μπορεί να προτιμήσει τους αυθεντικούς εκφραστές της. Η προειδοποίηση του Πρωθυπουργού προς τους αντιπάλους του που έγειραν προς τον λαϊκισμό ισχύει και για τον ίδιο.