Εχετε ποτέ σκεφτεί – έχετε πραγματικά επιτρέψει στο μυαλό σας να κατρακυλήσει σε εκείνη την ελαφρώς ζαλιστική λούπα σκέψης – ότι η ζωή σας ίσως δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα σύνολο από ρουτίνες που προβάλλετε πάνω σε μια πραγματικότητα που κατά βάθος δεν σημαίνει τίποτα;
Κάτι σαν υποχρεωτικό installation ενός software που κανείς δεν ζήτησε αλλά όλοι αναγκάζονται να τρέχουν στο background; Οχι; Η τηλεοπτική σειρά Severance έχει αναλάβει να το κάνει για εσάς.
Η υπόθεση είναι απλή: μια εταιρεία, η Lumon, έχει βρει τρόπο να διαχωρίζει τη συνείδηση των εργαζομένων της. Ο innie τους υπάρχει μόνο στη δουλειά· ο outie ζει κανονικά τη ζωή του αλλά δεν έχει καμία ιδέα τι κάνει στη δουλειά. Ετσι, κάθε φορά που μπαίνουν στο γραφείο είναι σαν να γεννιούνται από την αρχή και κάθε φορά που φεύγουν εξαφανίζονται.
Αυτό που κάνει τη σειρά γοητευτική δεν είναι μόνο η δυστοπική της φαντασία αλλά το πώς παίζει με την αναπάντεχη αλήθεια ότι – και εδώ κρατηθείτε – η εργασία ίσως να είναι λιγότερο τρομακτική από την ελευθερία. Οι outies της σειράς, αυτοί που έχουν τις ζωές τους, τις ελευθερίες τους, τις προσωπικές τους επιλογές, μοιάζουν πιο χαμένοι από τους innies, που τουλάχιστον έχουν μια δουλειά να τους παρέχει μια αίσθηση προσανατολισμού. Η ζωή στην εταιρεία μπορεί να είναι καταπιεστική, αλλά είναι καθαρή, απλή, γεμάτη ξεκάθαρους κανόνες και προβλέψιμες αλληλεπιδράσεις.
Το γραφείο της Lumon, με τις ψυχρές γεωμετρικές του γραμμές, τους διαδρόμους που μοιάζουν με αεροδρόμιο δυστοπικής σάτιρας και τα νοσταλγικά computers που φαίνονται να βγήκαν από μια παράλληλη εκδοχή του 1982, δεν είναι ένας τόπος βασανιστηρίων. Είναι σχεδόν όμορφο. Είναι τόσο προσεκτικά χτισμένο που θα μπορούσε να βρίσκεται σε μια γκαλερί σύγχρονης τέχνης με τίτλο The Banality of Work: An Exhibit.
Τώρα, σκεφτείτε τη στιγμή που πιθανόν παρακολουθήσατε τον πρώτο κύκλο του Severance κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όταν τα meetings στο Zoom ήταν κάτι μεταξύ απόπειρας επικοινωνίας και θεατρικού μονολόγου σε κακογραμμένη κωμωδία. Οταν η επιστροφή στο γραφείο δεν ήταν πια καταναγκασμός, αλλά, τρόπον τινά, λύτρωση.
Και αυτό είναι το αληθινά ενοχλητικό κομμάτι του Severance: ενώ νομίζεις ότι σου μιλάει για το πώς η εργασία σε αποξενώνει, στην πραγματικότητα σου ψιθυρίζει κάτι πολύ πιο ανησυχητικό. Οτι ίσως, κάπου βαθιά, θέλεις να σε αποξενώσει. Οτι ίσως ο μεγαλύτερος φόβος σου δεν είναι η δουλειά, αλλά το τι θα κάνεις αν δεν υπάρχει κανένας να σου υπαγορεύει ποιος είσαι.
