Ηδιεθνοπολιτική καθημερινότητα χαρακτηρίζεται από διαρκή ανταγωνισμό μεταξύ των κρατών, αλλά το διεθνές σύστημα απέχει από την εδραίωση κανόνων ζούγκλας. Με σκοπό τη διαχείριση και ενίοτε την υπέρβαση των ζητημάτων που προκύπτουν, τα κράτη επιδιώκουν τη συνεννόηση μέσω της κανονιστικής αναζήτησης για τη διασφάλιση των εθνικών συμφερόντων τους αλλά και την επίτευξη της συστημικής επιβίωσής τους. Η αναγκαιότητα της συνεννόησης αναδεικνύεται σε κομβικό σημείο συμπεριφοράς των κρατών, αλλά και σε βασικό χαρακτηριστικό των ορθολογικών κρατών.
Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι η θεωρία των διεθνών σχέσεων αλλά και η ευρωπαϊκή και ευρωατλαντική εμπειρία έχουν οδηγήσει στη συσσώρευση μιας αξιοπρόσεκτης γκάμας εργαλείων συνεννόησης για τα κράτη. Η συμβατική συνεννόηση, με τη διπλωματία να αναλαμβάνει τον κεντρικό ρόλο ως προς την επίτευξη μιας τέτοιας συνθήκης, η δικαιική ρύθμιση, με το Διεθνές Δίκαιο και τους αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς να αναλαμβάνουν σημαντικούς ρόλους προς αυτή την κατεύθυνση, η αποτρεπτική ρύθμιση, με το σύνολο των μηχανισμών του εκάστοτε κράτους να παράγει ικανές ποσότητες έξυπνης ισχύος ώστε να επιτευχθεί η συνεννόηση της μη σύγκρουσης κ.ά. Η αναφορά στα παραπάνω επιδιώκει να καταστήσει σαφές ότι τα κράτη έχουν διάφορα εργαλεία στα χέρια τους ώστε να επιτύχουν την επιζητούμενη συνεννόηση, ενώ την ίδια στιγμή η ίδια η έννοια της συνεννόησης λαμβάνει διάφορες αποχρώσεις στο διεθνές περιβάλλον. Το βέβαιο είναι ότι στη διεθνή πολιτική δεν υφίστανται ούτε «μοναδικές ευκαιρίες», ούτε «μονόδρομοι», ούτε «αναγκαίες αλλά επίπονες λύσεις», παρά μόνο όταν το κράτος έχει πειστεί ότι αυτού του είδους η πολιτική είναι η πλέον ενδεδειγμένη για την εξασφάλιση των συμφερόντων του.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
