«Καμιά φορά φαντάζομαι πως με τυλίγει ο ύπνος / σαν μια κουβέρτα από βούτυρο / κι ότι ξυπνάω το επόμενο πρωί για να βουτήξω / σε θερμαινόμενες πισίνες από καφέ / με ομαλές απλωτές σε σταθερό ρυθμό». Με κάτι τέτοιους στίχους (από το τραγούδι «Κουζίνα»), που δίνουν μια ποιητικά σουρεαλιστική πινελιά σε στιγμές της καθημερινότητας, αλλά και με το ιδιότυπο ηχητικό σύμπαν της ακέραιο, πάντα με αναφορές στην ελληνική παράδοση και στο είδος που λέμε world music, κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό η Nefeli Walking Undercover το πολύ ωραίο νέο άλμπουμ της με τίτλο «Στοιχεία του άχρονου κόσμου» (από το οποίο αξίζει να ακούσετε το ταιριαστό με την εποχή «Ολάνθισμα» ή το υπέροχο «Ολα τα πράγματα» που είναι αφιερωμένο στην Κατερίνα Γώγου).
Υπενθυμίζουμε πως η Νεφέλη Λιούτα, όπως είναι το κανονικό όνομά της, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Φιλαδέλφεια Αττικής, με καταγωγή από το Ρίζωμα Τρικάλων, τα Πολιτικά Ευβοίας και το Αργυροχώρι Ιωαννίνων. Είναι απόφοιτος της Νομικής Αθηνών και διπλωματούχος βιολιού, ενώ πρόσφατα ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στο Δίκαιο της Τέχνης και την Πολιτιστική Διαχείριση, με κατεύθυνση τη διατήρηση της μουσικής κληρονομιάς στην ψηφιακή εποχή. Εργάζεται ως καθηγήτρια βιολιού και μουσικών συνόλων για παιδιά. Αγαπάει τις αναλογικές φωτογραφίες, τα κολλάζ, τις σπιτικές ζύμες και τα mixtapes και φιλμογραφεί ορισμένα από τα βιντεοκλίπ της.
Στοιχεία του άχρονου κόσμου. Τι φανερώνει ο τίτλος για αυτή τη δουλειά;
«Είναι ένας διάλογος ανάμεσα στον εσωτερικό μου κόσμο και στα διαχρονικά στοιχεία που μας περιβάλλουν, τα οποία αλληλεπιδρούν με μια επιθυμία για σύμπνοια, αν και συχνά έρχονται σε κόντρα. Ας αναφέρω ένα παράδειγμα της εποχής και της γενιάς μου: το FOMO. Το σώμα και η ψυχή σου θέλουν να μείνουν σπίτι, αλλά είναι Σάββατο βράδυ και έξω συμβαίνουν πολλά που δεν θέλεις να τα χάσεις, οπότε πιέζεις τον εαυτό σου και βγαίνεις».
Πείτε μας λίγα λόγια για τους καλλιτέχνες με τους οποίους μοιράζεστε κάποια τραγούδια: Φοίβος Δεληβοριάς, Sophie Lies, Αλέξανδρος Καψοκαβάδης.
«Επέλεξα τρεις ανθρώπους που ήθελα πολύ για αυτή τη δουλειά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άλλοι τόσοι ή πολύ περισσότεροι με τους οποίους θα μπορούσα να συνεργαστώ σε μία επόμενη. Απλώς αισθάνθηκα ότι ταιριάζουν ιδιαίτερα στο νέο μουσικό μου πλαίσιο. Πρόκειται για ανθρώπους από διαφορετικές γενιές και με διαφορετικό ιδίωμα, χωρίς να είναι ασύμβατοι μεταξύ τους. Τον Αλέξανδρο Καψοκαβάδη τον γνωρίζω από παλιά, από τις δουλειές μου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και το Ελληνικό Σχέδιο όπου έπαιζε νυκτά όργανα.
Μου αρέσουν πολύ οι αρμονίες που κάνει και ήθελα ακριβώς αυτή την αίσθηση στο «Αδειο σαλόνι», ένα κομμάτι για τον φόβο της απώλειας, που χρειάζεται μια γλυκιά φωνή, σαν να σου λέει κάποιος παραμύθι. Η Sophie Lies είναι συνομήλική μου και συνοδοιπόρος μου στη σύγχρονη σκηνή. Τη θαυμάζω απεριόριστα· μπορεί να μοιραζόμαστε μια εσωτερικότητα, μα εκείνη διαθέτει έναν δυναμισμό και τσαγανό που λείπει από τη δική μου ερμηνεία.
Γι’ αυτό και μόνο η Sophie θα μπορούσε να χαρίσει στο τραγούδι «Πόλεις» τον έντονο ρυθμό και την αίσθηση κίνησης που χρειαζόταν. Ο Φοίβος ανήκει σε μια γενιά καλλιτεχνών που αγάπησα: Αγγελάκας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Κατσιμίχες, Μάλαμας. Εγραψα τα «Γήπεδα» στα Κύθηρα, αρχικά μόνο με τη δική μου φωνή, μα έπιασα τον εαυτό μου να ακούει διαρκώς εκείνον. Τελικά επικοινώνησα μαζί του και ανταποκρίθηκε αμέσως με πολύ τρυφερό τρόπο. Ετσι, βρέθηκε στον δίσκο, δίνοντας μια διαφορετική διάσταση στο τραγούδι».
Το νέο άλμπουμ έχει τίτλο «Στοιχεία του άχρονου κόσμου»
Μείνατε λίγο καθηλωμένη το προηγούμενο διάστημα λόγω φόρτου εργασίας και μιας περιπέτειας με την υγεία σας. Τι σας κράτησε συντροφιά;
«Ξαναδιάβασα βιβλία. Τα τελευταία χρόνια βίωνα την ευχαρίστηση της ανάγνωσης μόνο τα καλοκαίρια, ωστόσο τώρα μπόρεσα να τελειώσω δύο βιβλία που μου άρεσαν πολύ. Το ένα είναι οι «Καθεδρικοί» της Κλαούδια Πινιέιρο και το άλλο ένα ιρλανδικό μυθιστόρημα, το «Αυτό είναι ευτυχία» του Νάιαλ Γουίλιαμς, που ήρθε την κατάλληλη στιγμή, όταν έπρεπε να αφήσω τον χρόνο να κυλήσει αργά. Μιλά για το φως, για τις στιγμές που φεύγουν και για τη σημασία τού να είσαι σε επαφή με τα συναισθήματά σου, να τα νιώθεις, ακόμη και μέσα στις δυσκολίες.
Οσον αφορά τη μουσική, δεν θα μπορούσα να παραλείψω το νέο άλμπουμ της Sophie Lies· το αγάπησα από την πρώτη ακρόαση. Κατά τα λοιπά, επειδή μελετούσα, ήταν δύσκολο να ακούω τραγούδια με στίχους, είτε ελληνικούς είτε αγγλικούς. Ετσι στράφηκα σε πιο οργανικές συνθέσεις: Robert Glasper, Brian Blade, καλλιτέχνες με τζαζ ή soundtrack ατμόσφαιρα, που με βοηθούσαν να παραμένω συγκεντρωμένη».
Ποια είναι τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της εποχής μας όσον αφορά τη μουσική δημιουργία;
«Θα πω πρώτα για την άμεση σύνδεση με το κοινό μέσω των social media που γίνεται δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία, σου δίνει τη δυνατότητα να επικοινωνείς αδιαμεσολάβητα με όσους σε ακούνε. Μπορώ να απαντώ σε μηνύματα και σχόλια, κάτι που δημιουργεί πιο στενή σχέση με τους ακροατές. Σε μεγαλύτερη κλίμακα, όμως, αυτό ίσως να γίνεται κουραστικό ή και ανυπόφορο. Θαυμάζω τον Pan Pan, ας πούμε, που μετά από κάθε live αναδημοσιεύει εκατοντάδες stories και προσθέτει προσωπικά σχόλια. Δείχνει πως, ακόμη κι αν αυξηθεί το κοινό σου, μπορείς να διατηρήσεις μια ζεστή επαφή.
Από την άλλη, η συνεχής προσβασιμότητα σε κάνει ευάλωτο. Αν δεν είσαι πάντα διαθέσιμος, ίσως θεωρηθεί ότι αδιαφορείς ή ότι είσαι απόμακρος. Ταυτόχρονα, οι δυνατότητες της τεχνολογίας επιτρέπουν σε κάποιον να ηχογραφήσει, να κυκλοφορήσει μουσική και να βγάλει ακόμη και βινύλιο ανεξάρτητα. Είναι απελευθερωτικό, αφού δεν εξαρτάσαι απαραίτητα από εταιρείες, αλλά συχνά λείπει η εμπειρία για μια ολοκληρωμένη παραγωγή. Ιδανικά, θα υπήρχε μια αλυσίδα ειδικών (παραγωγοί, τεχνικοί ήχου, διανομείς) που στηρίζει τον μουσικό δημιουργό. Ωστόσο, πια όλα βαραίνουν τα δικά σου χέρια: από την παραγωγή και το μιξάρισμα μέχρι την επικοινωνία και την προώθηση».
