Σπουδαία ψυχογραφική μελέτη. Καυστική σάτιρα. Η κριτική για το “Ημερολόγιο ενός τρελού” του Γκόγκολ.
Η αυτοκριτική του Τσίπρα, επίσης.
Άνδρας πλέον ώριμος παγίδευσε τη Δημοσιότητα καζάν – καζάν.
Κι όπως κάθε άνθρωπος είναι μετατρέψιμος σύμφωνα με την γενετική του φόρμουλα, έτσι κι ο Τσίπρας έγινε ιδεαλιστής
(πατριώτης;).
Είναι λοιπόν και θα είναι “παρών”, διότι τίποτα δεν εξαφανίζεται πλέον εντελώς από το τέλος ή από τον θάνατο, αλλά από αναδιπλασιασμό, ώστε να μην ξέρεις για ποιά εικόνα του Τσίπρα πρόκειται και για ποιό μακιγιάζ.
Όταν οι άνθρωποι, απαλλάσσονται από την αξία τους, τότε η φήμη τους περιμένει τη φάση της επ’ άπειρον αναπαραγωγής.
Και γράφουν βιβλία γι’ αυτούς οι ιστορικοί.
Εκτός αν εν ζωή προαχθούν σε “αθάνατους” όπως ο Παυλόπουλος.
Οπότε ποιός ο λόγος να γράφεται η Ιστορία;
