Πριν από ακριβώς 77 χρόνια, το καλοκαίρι του 1948, απελπισμένος από το ανεξέλεγχτο πλήθος ερασιτεχνών και κομπάρσων στα γυρίσματα της ταινίας «Κλέφτες ποδηλάτων» (ή «Κλέφτης ποδηλάτων» όπως έχει επίσης παιχτεί στην Ελλάδα), ο σκηνοθέτης Βιτόριο Ντε Σίκα έμεινε έκθαμβος όταν τυχαία έπεσε πάνω στην ματιά ενός πιτσιρικά τον οποίο είχαν μαζέψει από τους δρόμους και είχαν φέρει με το ενδεχόμενο να εμφανιστεί, κάπου στην ταινία.
Φαίνεται ότι κάτι ώθησε τον Ιταλό σκηνοθέτη στην απόφαση να επιλέξει αυτό το παιδί, τον Ενζο Σταϊόλα για τον δεύτερο πρωταγωνιστικό ρόλο της ταινίας, με πρώτο εκείνο του δύσμοιρου πατέρα του (Λαμπέρτο Ματζιοράνι) ο οποίος δεν ξέρει τι να κάνει όταν του κλέβουν το μοναδικό εργαλείο του για να δουλέψει, ένα ποδήλατο. Πατέρας και γιός θα «οργώσουν» την ρημαγμένη από τον εφιάλτη του Β Παγκοσμίου Πολέμου Ρώμη προκειμένου να βρουν το ποδήλατο. Και η πορεία τους θα γίνει η κορωνίδα του ιταλικού νεορεαλισμού, η ταινία «Κλέφτες ποδηλάτων» .
Σύμφωνα με τον ίδιο τον Ντε Σίκα, ο σκηνοθέτης βρήκε στον Ενζο Σταϊόλα ιδανικό το χαρακτηριστικό περπάτημά του και την φυσική εκφραστικότητα των ματιών του, μέσα από τα οποία μπορούν να αντικατοπτριστούν τα συναισθήματα του πατέρα του στην αγωνιώδη αναζήτησή του για το κλεμμένο ποδήλατο. Ο Ενζο Σταϊόλα που ήταν οκτώ ετών όταν πρωταγωνίστησε στον «Κλέφτη ποδηλάτων», έφυγε την περασμένη Τετάρτη από την ζωή στα 85 του. Είχε γεννηθεί στο Λάτσιο της Ρώμης και εκεί πέθανε.
Με τον Λαμπέρτο Ματζιοράνι ως πατέρα του στους «Κλέφτες ποδηλάτων».
Μεγαλώνοντας, ο Σταϊόλα κατάλαβε ότι δύσκολα θα ξέφευγε από την σκιά του μικρού Ρίκο. Είχε δίκιο, αφού ακόμα και σήμερα, ογδόντα χρόνια αργότερα, γι’ αυτόν τον ρόλο του γίνεται λόγος. Η καριέρα του ως ηθοποιού δεν είχε μεγάλη διάρκεια και μετά από σποραδικές εμφανίσεις, ανάμεσα στις οποίες και στις ταινίες «Η επιστροφή του Δον Καμίλο» (1953) με τον Φερναντελ και «Η ξυπόλητη κόμισσα» (1954) με την Αβα Γκάρντνερ και τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, ο Σταϊόλα εγκατέλειψε το σινεμά το 1961 με τελευταία ταινία του την «Spade senza bandiera» ένα δράμα εποχής του Κάρλο Βέο, στο οποίο είχε δεύτερο ρόλο. Έπαιξε επίσης στην σημαντική ταινία «Cuori senza frontiere» (Πέρα από τα σύνορα, 1950) του Λουίτζι Τσάμπα ένα πολιτικό – οικογενειακό δράμα τοποθετημένο στην Γιουγκοσλαβία μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Πολλά χρόνια αργότερα, ο Σταϊόλα έκανε ένα comeback παίζοντας στο θρίλερ «La ragazza dal pigiama giallo» (1978) του Φλάβιο Μογκερίνι που είναι και η τελευταία ταινία του. Στην καθημερινότητά του, ο Σταϊόλα έβγαλε τελικά το ψωμί του ως υπάλληλος του κτηματολογίου στη Ρώμη για το οποίο εργάστηκε επί δεκαετίες. Όμως στην συνείδηση όλων όσοι αγαπούν τον κινηματογράφο θα είναι για πάντα ένα από τα πιο διάσημα παιδιά – στην ιστορία του κινηματογράφου και σύμβολο της νεορεαλιστικος ποίησης.
