Έπιασαν δουλειά αμέσως μετά το κάλεσμα για τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα και στις άλλες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού. Στο γνωστό τους μοτίβο. Δεν επιδιώκουν να υπερασπιστούν την κυβέρνηση. Στόχος τους είναι να διαστρεβλώσουν, να υποτιμήσουν, να ελεεινολογήσουν κάθε φωνή που δεν ευθυγραμμίζεται με το εκάστοτε κυβερνητικό αφήγημα.

Στην αρχή χαιρόντουσαν μεταξύ τους. «Έλα μωρέ, τώρα, σιγά τα αυγά» και «έλα μωρέ τώρα, μη δίνετε σημασία κάτι αριστερούληδες θα πάνε στις συγκεντρώσεις». Στη συνέχεια προειδοποιούσαν για την πλάνη. «Πού θα πάτε; Δεν βλέπετε ότι το κάλεσμα στηρίζεται σε κατασκευασμένο ηχητικό;» Το ότι οι γονείς αναγνώρισαν τις φωνές των αδικοχαμένων παιδιών τους, δεν τους έλεγε απολύτως τίποτα.

Η πρώτη τους, μεγάλη ήττα, ήρθε το πρωί της Κυριακής, πριν από τη συγκέντρωση. Γέμισε Β. Σοφίας «αριστερούληδες». Ένα μεγάλο, σιωπηλό, ποτάμι κόσμου κατηφόριζε προς το Σύνταγμα. Μανάδες με καρότσια, οικογένειες, παρέες νέων παιδιών, άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε κοινωνικής τάξης. Ήταν φανερό ότι το Σύνταγμα θα γέμιζε. Η ίδια εικόνα, ερχόταν από όλη την Ελλάδα. Η εκτίμηση τους για «σιγά τα αυγά» έγινε ομελέτα. Λογικό. Όταν είσαι αποκομμένος από την κοινωνία, πώς θα πιάσεις το σφυγμό της;

Αλλά τα «γαλάζια» τρολ, γιατί περί αυτού πρόκειται, ακόμα και μετά τις μεγάλες συγκεντρώσεις, σε όλη τη χώρα και στο εξωτερικό, δεν το έβαλαν κάτω. Αντί να καταπιούν τη γλώσσα και την πένα τους, θέλησαν να περάσουν στην αντεπίθεση. Με τρόπο που θύμιζε τις ένδοξες μέρες των συναδέλφων τους, του ΣΥΡΙΖΑ. Άρχισαν, λοιπόν, το κλάμα ότι τάχα μου κινδυνεύει η δημοκρατία.

Ότι ο κόσμος που πήγε εκεί, ήθελε να αναβιώσει το κίνημα των «αγανακτισμένων». Και έβαζαν φωτογραφίες από τις τότε συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα, θέλοντας να συγκρίνουν τα ασύγκριτα.

Εκεί υπέστησαν τη δεύτερη μεγάλη τους ήττα. Καμία σχέση οι δύο εικόνες. Η συγκέντρωση στο Σύνταγμα και στις άλλες πόλεις δεν εξέπεμπε μίσος. Δεν έσπερνε διχόνοια στην κοινωνία. Δεν υπήρχαν οι μούτζες προς τη Βουλή ούτε ακούστηκαν τα γνωστά εμετικά συνθήματα. Δεν κυριαρχούσαν οι ψεκασμένοι, οι ακροδεξιοί, οι μπαχαλάκηδες. Η προσπάθεια να αξιοποιηθεί η δράση των γνωστών κουκουλοφόρων (μιλάμε για καμιά εικοσαριά άτομα) πήγε κι αυτή περίπατο. Τίποτα δεν μπορούσε να ακυρώσει την πραγματική είδηση της ημέρας. Την απίστευτη, ειρηνική, συμμετοχή του κόσμου.

Ζαλισμένα από τις σφαλιάρες της πραγματικότητας, τα τρολ, το τερμάτισαν. Άρχισαν τις προσωπικές επιθέσεις κατά των συγγενών των θυμάτων κάνοντας λόγο για  «κλαίουσες μοντέλες». Για να αποδείξουν ότι το να είσαι τρολ, οποιουδήποτε χρώματος, δεν είναι δουλειά. Είναι ντροπή και κατάντια. Περαστικά τους, και εις άλλα με υγεία.