Μπα; Για ένα σημείο στίξης, ένα ερωτηματικό, εκνευρίστηκε εχθές η Διαμαντοπούλου; Εννοώ τον αμφίσημο τίτλο που έδωσε ο Βενιζέλος στην Εισήγησή του για την Πέμπτη στο Γκαίτε.
Μία τελεία ή ένα ερωτηματικό είναι το ζήτημα;
Αλλά, για την Άννα Διαμαντοπούλου, το καταλαβαίνω. “Τελειωμένη” είναι. Τον Μητσοτάκη περιμένει να (υπο)γράψει κάτω από την τελεία της την μεταγραφή.
Ο Βενιζέλος όμως, με το ερωτηματικό του; Γιατί δεν επέλεξε μια πλάγια ερωτηματική πρόταση μερικής άγνοιας όπου το ερωτηματικό αντικαθιστά ένα ρήμα και η τελεία επέχει θέση ερωτηματικού;
Ένα παράδειγμα από τον Αχιλλέα Τζάρτζανο. Αντί του: “Μένουμε Ευρώπη;” (ερωτηματική πρόταση), θα μπορούσε να είναι: “Δεν ξέρω αν μένουμε Ευρώπη.” (πλάγια ερωτηματική πρόταση)
Αλλά επειδή στην περίπτωση Βενιζέλου, η μερική άγνοια των προτάσεων αποκλείεται, υποθέτω ότι η επίδικη πρότασή του είναι εν προκειμένω, “σχήμα λόγου”.
Τρόπος κι αυτός του πολιτεύεσθαι. Ίσως ο μόνος. Και αυτό φαίνεται να το έχει καταλάβει ο «φιλόλογος» πρώην πολιτικός και συνταγματολόγος κατά τα άλλα.
Πώς το έλεγε ο Γκριμπογέντοφ; “Συμφορά απ’ το πολύ μυαλό”.
Ποιος όμως θα είχε αντίρρηση οτι αυτή η “συμφορά” παρέχει την απόδειξη μιας υπερβατικής διάστασης στη δομή της πολιτικής;
Ο ένας, αποσύρθηκε στο Colombey-les-Deux-Églises. Ο άλλος έφυγε για το Παρίσι. Ο Βενιζέλος έμεινε σπίτι του, στη Θεσσαλονίκη.
(Ο εθνάρχης, το ‘16, είχε κάνει κυβέρνηση).
ΥΓ.
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει άλλος τρόπος να μιλήσει κανείς για ένα σημείο στίξεως, από την ειρωνεία.
