Είναι κοινώς παραδεκτό ότι η προηγούμενη οικονομική και η τρέχουσα υγειονομική κρίση περιορίζουν κυρίως, μέσω της παρεπόμενης ύφεσης και της αμυντικής στάσης των επιχειρήσεων, τις θέσεις εργασίας, κλονίζοντας την κοινωνική συνοχή και δοκιμάζοντας τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων.

Μια μακρά αλυσίδα καταστροφής συγκροτείται βαθμιαία από το διαρκές έλλειμμα δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, μολύνοντας τους πάντες και τα πάντα.

Με τον καιρό εισοδήματα χάνονται, όσοι δεν έχουν και δεν μπορούν αναγκαστικά αυτοπεριορίζονται, η κατανάλωση πέφτει, η ζήτηση υποχωρεί, πιέζοντας και τις υγιέστερες των επιχειρήσεων, οι οποίες λαμβάνουν προληπτικά μέτρα έναντι των προεξοφλούμενων μειωμένων πωλήσεων.

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να αντιληφθεί πόσο οδυνηρές μπορεί να είναι οι συνέπειες διατήρησης αυτών των συνθηκών στον χρόνο.

Κοινώς, αν δεν σπάσει αυτή η αλυσίδα καταστροφής προκοπή δεν πρόκειται να δει ο τόπος.

Υπάρχει ωστόσο μια ευκαιρία. Και αυτή δεν είναι άλλη από εκείνη του επερχόμενου Ταμείου Ανάκαμψης, το οποίο κατά τα φαινόμενα θα εγκριθεί από τις ευρωπαϊκές αρχές στο πλαίσιο της γερμανικής προεδρίας.

Ολα τα στοιχεία και οι ενδείξεις βεβαιώνουν ότι εντός του καλοκαιριού θα καμφθούν οι όποιες αντιρρήσεις των βορείων χωρών και εν τέλει από τα βάθη της υγειονομικής κρίσης θα αναδυθεί ένα γενναίο αναπτυξιακό πρόγραμμα αναγέννησης και ανασυγκρότησης των ευρωπαϊκών οικονομιών.

Το ενδιαφέρον είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος των πόρων θα διατεθεί με τη μορφή επιχορηγήσεων για την ανάκτηση της παραγωγής που μετανάστευσε τις προηγούμενες δεκαετίες στις χαμηλού εργατικού κόστους ζώνες της Ασίας.

Και αυτό γιατί στους μήνες της πανδημίας φάνηκε με τραγικό τρόπο το ευρωπαϊκό παραγωγικό κενό.

Η άλλοτε παραγωγική και εν πολλοίς αυτάρκης Γηραιά Ηπειρος είδε πως δεν είχε ούτε τα απλούστερα των υγειονομικών υλικών για να αντιμετωπίσει υποτυπωδώς την κρίση της πανδημίας. Επιπλέον, όλοι αντιλαμβάνονται πια και στην Ευρώπη ότι η παγκοσμιοποίηση υποχωρεί υπό το βάρος του πλήθους των μέτρων προστατευτισμού που λαμβάνονται παντού στον κόσμο και ιδιαιτέρως στις ΗΠΑ, γεγονός που καθιστά επιβεβλημένη την παραγωγική στροφή.

Τούτων δοθέντων και στον βαθμό που η Ελλάδα θα έχει προσεχώς στη διάθεσή της ισχυρούς πόρους για την παραγωγική της ανασυγκρότηση θα μπορούσε να προσανατολιστεί αναλόγως.

Η κυβέρνηση λοιπόν θα έχει κατά τα φαινόμενα την ευκαιρία να κατευθύνει σημαντικό μέρος των διαθέσιμων ευρωπαϊκών πόρων σε παραγωγικές επενδύσεις.

Επιβάλλεται έτσι να επιλέξει τους πιο ενδιαφέροντες κλάδους και τομείς και μαζί να διαμορφώσει το καλύτερο δυνατό σχήμα επενδυτικών κινήτρων και προϋποθέσεων για την ορθολογικότερη και οικονομικά και κοινωνικά αποτελεσματικότερη διανομή των επιχορηγήσεων.

Με άλλα λόγια, οι γενικότερες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες επιτρέπουν στην κυβέρνηση και προσωπικά στον Πρωθυπουργό να συγκροτήσουν ένα μακρόπνοο σχήμα παραγωγικών επενδύσεων και να θέσουν ως βασική προϋπόθεση διανομής των επιχορηγήσεων τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Να προκριθούν δηλαδή επενδύσεις και επιχειρήσεις που επιλέγουν να «χτίσουν» μονάδες εντάσεως εργασίας και να δεσμευτούν ότι θα προσφέρουν δουλειά στους χειμαζόμενους έλληνες πολίτες.

Απειροι είναι οι κλάδοι που θα μπορούσαν να επικεντρωθούν στην κάλυψη των ελληνικών παραγωγικών ελλειμμάτων και στην επανάκαμψη της παραγωγής πλήθους αγαθών που άλλοτε παράγονταν σωρηδόν εδώ, και σήμερα εισάγονται κυρίως από τρίτες χώρες.

Αυτή την ώρα εισάγουμε σχεδόν τα πάντα από παντού. Από τρόφιμα και υγειονομικό υλικό, μέχρι υαλοπίνακες και τα απλούστερα των βιομηχανικών αγαθών.

Υπό αυτή την έννοια αυτή η ευκαιρία παραγωγικής ανασυγκρότησης και επανεθεμελίωσης μιας δυναμικής αγοράς εργασίας δεν επιτρέπεται να χαθεί.

Η χώρα θέλει πια δουλειές, δουλειές και μόνο δουλειές.

Είναι πλέον ζήτημα εθνικής επιβίωσης και υπαρξιακής επιβεβαίωσης για τη χώρα και την κοινωνία της.

Γι’ αυτό και η ευθύνη των κυβερνώντων είναι μεγάλη.