Με έκπληξη ακούω από το μεσημέρι της Τρίτης τις αντιδράσεις σχετικά με την πρόθεση που εξέφρασε ο υπουργός Υγείας να καταστήσει υποχρεωτικές τις προληπτικές εξετάσεις για ορισμένες μορφές καρκίνου. Για όποιον δεν κατάλαβε τι εννοεί ο υπουργός, μπορώ να του το εξηγήσω. Υποχρεωτικές εξετάσεις σημαίνει ότι ο πολίτης δεν θα έχει συμμετοχή στο κόστος. Οι συγκεκριμένες εξετάσεις θα είναι δωρεάν. Και βεβαίως, θα πρέπει όλοι να τις κάνουν, διαφορετικά ενδέχεται να υπάρχουν κυρώσεις. Ότι δηλαδή, συμβαίνει με τα εμβόλια βρεφών και παιδιών.
Που είναι το παράλογο σε αυτό; Γιατί τόσες – αναίτιες κατά την ταπεινή μου γνώμη – αντιδράσεις; Είναι δυνατόν να θέλει το κράτος να κάνει στους πολίτες ένα τόσο σημαντικό δώρο, κι αυτοί να σκέφτονται τρόπους για να ξεφύγουν; Πραγματικά εντυπωσιάζομαι.
Πως είναι δυνατόν να μη σκέφτεται κανείς ότι αν οι προληπτικές εξετάσεις γίνουν υποχρεωτικές θα σωθούν ανθρώπινες ζωές; Ότι αυτή η επιβολή είναι ένα δώρο στους αμελείς Έλληνες; Ότι παράλληλα είναι ένα δώρο στο Εθνικό Σύστημα Υγείας το οποίο, λόγω της αύξησης διαφόρων μορφών καρκίνου, δαπανά εκατομμύρια σε θεραπείες; Εκατομμύρια που δεν έχει.
Πόσα νέα κορίτσια γνωρίζουν ότι πρέπει να υποβάλλονται τακτικά σε τεστ Παπανικολάου από τη στιγμή που ξεκινούν τη σεξουαλική τους δραστηριότητα; Πόσες γυναίκες γνωρίζουν ότι εκτός από τη μαστογραφία πρέπει να υποβάλλονται και σε κλινική εξέταση μαστού; Πόσοι άντρες γνωρίζουν ότι πρέπει να κάνουν εξέταση για τον προστάτη μετά την ηλικία των 50 ετών, ακόμη κι αν δεν έχουν παρουσιάσει συμπτώματα; Πιστέψτε με, λίγοι.
Η γνώμη μου είναι ότι η ηγεσία του υπουργείου Υγείας πρέπει να βρει τον τρόπο να κάνει πράξη αυτές τις εξαγγελίες.
Επίσης, προτείνω ανάλογα μέτρα να εφαρμοστούν και σε άλλους τομείς που είναι στην αρμοδιότητα άλλων υπουργείων.
Γιατί φερειπείν δεν εφαρμόζεται ο αντικαπνιστικός νόμος; Ειδικά στην Ελλάδα, όπου επικρατεί καλοκαιρία το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, ο νόμος αυτός θα ‘πρεπε να εφαρμοστεί εύκολα και γρήγορα.
Τι απέγιναν οι ηλεκτρονικές κάμερες στους δρόμους; Από τη στιγμή που πολλοί έλληνες οδηγοί δεν καταλαβαίνουν ότι δεν επιτρέπεται να τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα στους κεντρικούς δρόμοςυ, να μιλούν στο τηλέφωνο ενώ οδηγούν, να παραβιάζουν τους κόκκινους σηματοδότες, τα STOP και να μη σέβονται τις διαβάσεις πεζών, κάποιος πρέπει να τους εμποδίσει. Κάποιος πρέπει να προστατεύσει τους πεζούς και δικυκλιστές συμπολίτες τους. Κι αυτός ο «κάποιος» δεν είναι άλλος από το κράτος.
Σε όλα τα προηγμένα κράτη έχουν τεθεί κανόνες προ πολλών ετών, οι οποίοι επειδή ακριβώς τηρούνται, έχουν γίνει κτήμα των πολιτών.
Παρότι η φράση «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος», δεν με βρίσκει πάντα απόλυτα σύμφωνη, εν τούτοις θεωρώ ότι για αρκετά ζητήματα που αφορούν την προστασία του κοινωνικού συνόλου δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
