Οι αποδοκιμασίες στις παραστάσεις όπερας δεν είναι ασυνήθιστες. Κάθε άλλο. Στα μεγαλύτερα θέατρα και φεστιβάλ του κόσμου –στη Σκάλα του Μιλάνου, στο Μπαϊρόιτ κ.λπ. –το κοινό συχνά εκφράζει με «γιούχα» την όποια αντίρρησή του. Εν προκειμένω λοιπόν οι σχετικές αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν στην πρεμιέρα του μοτσάρτειου «Ντον Τζοβάννι» την περασμένη Τετάρτη στο Ηρώδειο (η τελευταία παράσταση θα δοθεί σήμερα) θα μπορούσαν να τοποθετηθούν σε ένα αντίστοιχο «κάδρο»… Η σκηνοθετική ιδέα του Γιάννη Χουβαρδά στην πρώτη του αυτή συνεργασία με την Εθνική Λυρική Σκηνή δεν ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπη. Η παράσταση δεν περιείχε κάτι ακραίο. Ωστόσο, σε αντίθεση με άλλα θεάματα που έχουμε δει παλαιότερα στο Ηρώδειο και τα οποία στόχευσαν εμφανώς στην κολακεία του αισθητηρίου του λεγόμενου ευρέος κοινού ή επιζήτησαν απλώς τη «φινέτσα» και την κομψότητα κερδίζοντας το «ασφαλές» χειροκρότημα, ο Χουβαρδάς τόλμησε να πάει παραπέρα, και αυτό πιστώνεται και στον ίδιο και στην ΕΛΣ. Το αν «σήκωνε» βέβαια μια τέτοιου τύπου προσέγγιση η μουσική, και δη στον συγκεκριμένο χώρο, αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Οχι για λόγους «εικονολατρικούς»: για άλλους, που έχουν να κάνουν με αυτήν καθαυτή τη «δύναμή» του… Ας μην ξεχνάμε πάντως ότι η σκηνοθεσία όπερας βρίσκεται στο επίκεντρο της αντίστοιχης συζήτησης διεθνώς τα τελευταία χρόνια. Καιρός να ανοίξει και στη χώρα μας. Η συγκεκριμένη παράσταση σαφώς βοηθά…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
