Το τέλος κάθε πολέμου είναι μια μοναδική στιγμή συλλογικής λύτρωσης. Απελευθερώνεται κανείς από τα δεσμά του φόβου, τον παραλογισμό της βίας, την οσμή του θανάτου.
Στις εικόνες που κάνουν τον γύρο του κόσμου, ανάμεσα στα χαρούμενα πλήθη των απελεύθερων από τον τρόμο, διακρίνονται οι ευδαίμονες που στρέφουν το βλέμμα τους στον ουρανό – ο καθένας στον θεό που πιστεύει.
Κανένας θεός δεν θα έλεγε ακκιζόμενος πως η «αποστολή εξετελέσθη». Μπορεί να το πει όμως κάποιος που έχει περιβάλει τον εαυτό του με την περιωπή της επίγειας ανώτερης δύναμης. Ο Ντόναλντ Τραμπ είχε ήδη μετρήσει το τέλος πέντ’-έξι πολέμων ακόμη και εάν δεν ήταν ακριβώς πόλεμοι. Στο ταξίδι του στη Μέση Ανατολή θα ανεβεί στο βάθρο του παγκόσμιου ειρηνοποιού – εάν δεν είναι αυτό «επί Γης ειρήνη», τι θα μπορούσε να είναι;
Δυο χρόνια μετά τη σφαγή και τις αρπαγές των αμάχων στο φεστιβάλ Supernova, αυτή είναι τουλάχιστον η αρχή μιας κάποιας ειρήνης. Η διατήρησή της όμως δεν εξαρτάται μόνο από τον Τραμπ και τη θεία βούλησή του. Το ερώτημα, κατά συνέπεια, είναι εάν εξετελέσθη και η αποστολή των δυο εμπλεκόμενων μερών, του Νετανιάχου και της Χαμάς.
Για τον πρωθυπουργό του Ισραήλ η απάντηση θα μπορούσε να είναι θετική εάν ο στόχος του μετατοπίστηκε από την εκδίωξη διά του αφανισμού όλων των Παλαιστινίων της Γάζας στον διοικητικό, στρατιωτικό και διπλωματικό αφανισμό της Χαμάς. Και για τη Χαμάς, εάν ο δικός της στόχος μετατοπίστηκε από τον αφανισμό του Ισραήλ και τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους που θα έφτανε από τον «ποταμό έως τη θάλασσα» στην αναγνώριση της Παλαιστίνης από τα περισσότερα μέλη του ΟΗΕ και την ελπίδα ενός ανεξάρτητου κράτους κάποτε στο μέλλον και εφόσον έχουν πληρωθεί τα 18 από τα 20 σημεία του «σχεδίου Τραμπ».
Σε αυτόν τον μακρύ δρόμο, ένα άλλο ερώτημα είναι εάν σε κάθε ένα από τα εμπλεκόμενα μέρη η βούληση είναι κοινή ή εάν η ειρήνη θα μπορούσε να ναρκοθετηθεί από τους πιο ακραίους από τους ακραίους μέχρι να τιναχθεί στον αέρα. Η δολοφονία του Γιτζάκ Ράμπιν, αρχιτέκτονα των συμφωνιών του Οσλο, από τον υπερορθόδοξο Εβραίο Γιγκάλ Αμίρ τον Νοέμβριο του 1995 μαρτυρά πως ο φανατισμός καραδοκεί. Πριν από τριάντα χρόνια με τρεις σφαίρες στον τότε ισραηλινό πρωθυπουργό, σήμερα με οτιδήποτε θα μπορούσε να πυροδοτήσει έναν νέο κύκλο αίματος και μίσους.
Η ιστορία της Μέσης Ανατολής είναι μια ιστορία βάναυσων ακροτήτων. Αλλά είναι και μια ιστορία ασαφών προθέσεων, κρυφών επιδιώξεων και τρομοκρατικών σχεδίων. Ο Νετανιάχου είχε συνδέσει την πολιτική του επιβίωση με την εισβολή στη Γάζα και την ισοπέδωση της περιοχής με το ποινικό σκέλος της πολιτείας του. Οσο κατέστρεφε, τόσο ήταν ασφαλής. Οπως και η δικτατορία της Χαμάς στη Λωρίδα, είχε συνδέσει τη δική της με τις ρουκέτες, τα τούνελ και τις ανθρώπινες ασπίδες – αυτή ήταν η δική της ασφάλεια.
Επιστρέφει έτσι κανείς στην αρχική υπόθεση. «Αποστολή εξετελέσθη». Αλλά ποια αποστολή, για ποιους και έως πού; Το «θεϊκό σχέδιο» του Τραμπ δεν εξαρτάται από τίποτε μετριοπαθείς γήινους, όπως ήταν ο Γιτζάκ Ράμπιν. Η τύχη του έχει εναποτεθεί στα χέρια κάποιων που έφτασαν τον φανατισμό στα άκρα. Είναι αυτή η περίπτωση ενός σχεδίου που κάνει ένας θεός και οι πιο φανατικοί από τους ανθρώπους γελούν; Η απάντηση θα δίνεται σημείο με σημείο επειδή κάθε ένα από τα 20 σημεία μπορεί να είναι και το τελευταίο. Μένει να φανεί εάν σε κάποιο από αυτά κάποιοι θα κοιτάζουν με ελπίδα τον ουρανό, ενώ την ίδια ώρα το πόδι τους θα πατάει στη νάρκη.
