Η καταδίκη των ηγετών και μελών της Χρυσής Αυγής για τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης με το άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα δικαιώνει όσους συνταγματολόγους, όπως π.χ. ο Νίκος Αλιβιζάτος τον Σεπτέμβριο του 2012, είχαν εισηγηθεί την αντιμετώπισή της οργάνωσης με τις μεθόδους του ποινικού δικαίου. Σήμερα ίσως η επιλογή φαίνεται προφανής. Και όμως, για αρκετό καιρό δεν ήταν.
Στη συνταγματική μας σκέψη υπάρχει διάχυτη η άποψη, για να το θέσω κάπως υπερβολικά, ότι η ψήφος κατά κάποιο τρόπο «αγιάζει τα μέσα». Για παράδειγμα, σε άρθρο του το 2014 ο συνταγματολόγος και βουλευτής Γιώργος Κατρούγκαλος είχε γράψει: «Η πολιτική δράση της Χρυσής Αυγής πρέπει να αντιμετωπίζεται με τη σύγκρουση των ιδεών και την κοινωνική της απομόνωση, όχι με τον εισαγγελέα… Οι μεθοδεύσεις απαγόρευσής της δεν βλάπτουν την ίδια, αλλά τη Δημοκρατία». Η άποψη του κ. Κατρούγκαλου ήταν βέβαια πιο σύνθετη. Προσέθετε τότε: «Αλλο, φυσικά, το ζήτημα να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι εγκληματικές πράξεις μελών και στελεχών της». Δεν απέκλειε δηλαδή την ποινική δίωξη, αλλά για τα μέλη και όχι την οργάνωση καθ’ εαυτή.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
