Η θεωρία περί της συνέχειας του έθνους στη διαδρομή από τον Μεσαίωνα προς τους νεότερους χρόνους, η οποία αναπτύχθηκε ιδίως κατά την εποχή της ακμής του εθνικισμού, αφήνει αναπάντητα πολλά ζητήματα που αφορούν τη διαμόρφωση ή την παγίωση της εθνικής ταυτότητας ατόμων και ομάδων. Ενα από αυτά είναι η ρευστότητα ή συχνή εναλλαγή ταυτοτήτων, καθώς και οι επαμφοτερίζουσες επιλογές ταυτότητας από μέρους αυτών των ατόμων ή ομάδων, φαινόμενο που δεν είναι μόνο βαλκανικό. Η περίπτωση του Γρηγορίου Σταυρίδη ή Παρλίτσεφ, ο οποίος λίγο μετά τα μέσα του 19ου αιώνα διένυσε μια τέτοια διαδρομή από την ελληνική προς τη βουλγαρική και κατόπιν στη σλαβο-μακεδονική ταυτότητα, έχει αναλυθεί στην ξενόγλωσση βιβλιογραφία ιδίως.
Η επέτειος των 220 χρόνων από την εθνική ανεξαρτησία προσφέρει τη δυνατότητα για έναν κριτικό αναστοχασμό στο θέμα των «αυτόχθονων – ετερόχθονων» μετά την Ανεξαρτησία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
