Κατά περίεργο τρόπο και μάλλον απροειδοποίητα, η προεδρική εκλογή εξελίχθηκε σε προοίμιο των επόμενων βουλευτικών εκλογών.
Ιδίως αφότου ο Πρωθυπουργός αποσαφήνισε δημοσίως ότι θα διεκδικήσει τρίτη θητεία και μάλιστα χωρίς αλλαγή του εκλογικού νόμου.
Εκ των πραγμάτων λοιπόν και για άλλη μια φορά η κυβερνητική παράταξη καλείται να βαδίσει με μια στρατηγική αυτοδυναμίας. Δεν φαίνεται να υπάρχει άλλη και ανεξάρτητα αν θα την επιτύχει.
Αυτή την επιδίωξη υπηρετεί καταφανώς η επιλογή του Κ. Τασούλα για την Προεδρία της Δημοκρατίας και η τοποθέτηση του Ν. Κακλαμάνη στην Προεδρία της Βουλής.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για μια λογική συσπείρωσης της κυβερνητικής παράταξης σε μια πιο παραδοσιακή βάση. Που καταλήγει όμως σε μια overdose Δεξιάς παλαιάς κοπής.
Εκτιμώντας ενδεχομένως ότι η ΝΔ διαθέτει αυτό το περιθώριο επειδή η παρουσία του ίδιου του Μητσοτάκη της διασφαλίζει μια κυριαρχία στο Κέντρο. Αλλά και επειδή οι διάφορες αντιπολιτεύσεις δεν δείχνουν καμία διάθεση να συνεννοηθούν μαζί της ή μεταξύ τους.
Μένει φυσικά να αποδειχθεί κάποια στιγμή ότι όλα αυτά ισχύουν και εκλογικά. Είναι όμως πολύ νωρίς να προδικάσουμε το παραμικρό.
Ο Πρωθυπουργός πάντως φαίνεται να εκτιμά πως μια επιλογή εκτός ΝΔ για την Προεδρία της Δημοκρατίας θα εκλαμβανόταν ως πρόβα τζενεράλε μιας «συγκυβέρνησης» είτε με το ΠαΣοΚ (όπως θα ήταν ίσως πιο φυσιολογικό) είτε με κάποιο τμήμα της διάσπαρτης εθνολαϊκής Δεξιάς (όπως είναι απευκταίο και επιζήμιο για τον ίδιο).
Κάτι το οποίο δεν συμπίπτει με τις επιδιώξεις του για την τρίτη θητεία.
Φυσικά ακόμη και ως προοίμιο το διάστημα παραείναι μεγάλο έως τις εκλογές. Ακόμη περισσότερο που μέχρι στιγμής τίποτα δεν δείχνει και ούτε κάτι αναγκάζει τον Μητσοτάκη να τις επισπεύσει.
Από την άλλη πλευρά όμως δεν γίνεται να περάσουμε δυόμισι χρόνια περιμένοντας πότε θα ανοίξουν οι κάλπες.
Και γι’ αυτό η κυβέρνηση θα χρειαστεί να αναλάβει πρωτοβουλίες και να υπηρετήσει κάποιο σχέδιο για να καλύψει το κενό. Να κάνει πράγματα.
Είναι το δυσκολότερο σημείο της παρτιτούρας. Ή της πρόβας τζενεράλε, αν προτιμάτε.
Διότι η κυβέρνηση θα πρέπει να επιβεβαιώνει στην πράξη και επί δυόμισι χρόνια την ισορροπία μεταξύ Δεξιάς και Κέντρου που έως τώρα αποδείχθηκε το μεγάλο της πλεονέκτημα.
Κι εκεί θα φανεί αν οι επιλογές που έκανε για την Προεδρία της Δημοκρατίας και την Προεδρία της Βουλής θα τη διευκολύνουν ή θα τη δυσκολέψουν.