Στην (καταπληκτική και μάλλον τελευταία μεγάλη) ταινία του Woody Allen, Match Point, ο νεοϋορκέζος σκηνοθέτης στην πρώτη σκήνη, μας έδειξε πως μια τέλεια μπαλιά η οποία ισορροπεί στο πάνω μέρος του φιλέ μπορεί να πέσει στο ένα ή το σωστό μέρος. Η αλληγορία της οριακής φάσης που κρίνει ένα ματς, είναι πολλές φορές όμοια με την αλληγορία του timing. Ο περίφημος βρετανικός όρος ο οποίος εξηγεί την σωστό – κατά το σύμπαν ή πολύ απλά κατά τις ορθές ανθρώπινες ενέργειες- συγχρονισμό των στιγμών, μπορεί να μην αποτελεί πανάκεια για κάθε σωστή τακτική απόφαση, αλλά συνήθως αποτελεί έναν καλό μπούσουλα επιτυχίας. Η ικανότητα, η δουλειά, το διάβασμα του αντιπάλου, το ταλέντο ενώ αποτελούν σαφώς πιο μετρήσιμα μεγέθη, πολλές φορές πάνε στράφι αν μια αργοπορία ή μια βιαστική κίνηση δεν συμβεί την σωστή στιγμή.
Πάνω στο όνομα του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας, παίχτηκε μια παρτίδα πόκερ και εντυπώσεων, η οποία μπορεί να μην τιμά τον ύψιστο πολιτειακό θεσμό αλλά μόνο πρωτόγνωρη δεν είναι. Δεν είναι μακριά ούτε το 1985 με την εκλογή του κ. Σαρτζετάκη, ούτε το 1995 με την εκλογή του κ. Στεφανόπουλου πολλώ δε μάλλον το 2014 με την μη εκλογή του κ. Δήμα. Ελάχιστη κουβέντα έχει γίνει για το ίδιο το πρόσωπο του κ. Τασούλα την στιγμή που η πλειοψηφία συζητά για την πιθανολογούμενη «δεξιά» στροφή της ΝΔ, με την επιλογή ενός «αβερωφικού» εκπροσώπου της παράταξης. Επιλογή η οποία σίγουρα έγινε υπό το πρίσμα της κακής επίδοσης της κυβέρνησης σε παραδοσιακά συντηρητικά κοινά σε σχέση με αυτά που είναι περισσότερο κεντρογενή. Αν τελικά η επιλογή Τασούλα επαναφέρει to the right way απογοητευμένους ψηφοφόρου ή παραπλανημένα, από τα κάλλη της Αφροδιτής, τέκνα θα το δείξει το άμεσο μέλλον. Στην πολιτική τα ρίσκα και η στάθμιση των επιλογών δημιουργεί νικητές και ηττημένους. Όμως πολλές φορές το μη ρίσκο, αποτελεί από μόνο του ένα … ρίσκο. Πολύ απλά – αν συνεχίσουμε με όρους πόκερ- η κερδοφόρα στρατηγική συνδυάζει το πάσο όταν έχεις κακό φύλλο και αύξηση πονταρίσματος όταν το φύλλο σε πάει.
Σε μια δύσκολη στροφή για την κυβέρνηση έρχεται το κακό – πιθανά και ανεξήγητο – timing του ΠΑΣΟΚ στην επιλογή υποψηφίου προέδρου της Δημοκρατίας. Στον απόηχο του θανάτου του τ. Πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, ο πρωθυπουργός είχε να κάνει την δύσκολη επιλογή που αναφέραμε παραπάνω. Ο ΣΥΡΙΖΑ έψαχνε ένα πρόσωπο να ενώσει τα Κ.Ο. κομμάτια του προτείνοντας την Λούκα Κατσέλη, συνδυάζοντας αντιμνημονιακό Αλέξη Τσίπρα και αριστερόστροφο ΠΑΣΟΚ.
Το καλό φύλλο ήταν στα χέρια του ΠΑΣΟΚ. Πράγματι η επιλογή του Τάσου Γιαννίτση ήταν μια, κατά γενική ομολογία, αξιόλογη επιλογή. Οι αναφορές στο μεταρρυθμιστικό έργο του παρελθόντος ήταν προφανείς. Στο πρόσωπο του τ. υπουργού προσωποποιείται μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία με το ασφαλιστικό άλλα και μια εθνική νίκη με την είσοδο της Κύπρου στην ΕΕ. Την Δευτέρα το βράδυ είχε σχεδόν αποφασιστεί η στήριξη στον Τάσο Γιαννίτση. Σχεδόν διότι υπήρχε η (μικρή) πιθανότητα της στήριξης του Ευάγγελου Βενιζέλου, αν η ΝΔ τον είχε προτείνει πρώτη.
Όμως με αν δε γράφεται ιστορία και με αν παρτίδες δεν κερδίζεις. Το εκσυγχρονιστικό χαρτί παίχτηκε πολύ αργά. Αν το ΠΑΣΟΚ είχε προτείνει μια μέρα πριν τον Τάσο Γιαννίτση, τότε η κουβέντα που θα επικρατούσε θα ήταν «γιατί όχι ο Τάσος Γιαννίτσης», θα επανέρχονταν οι διαχωρισμοί μεταρρυθμιστών και αναχωρητών, με αποτέλεσμα το ΠΑΣΟΚ να στριμώχνει την ΝΔ στα σχοινιά – έστω και για λίγες μέρες. Για λίγα 24ώρα η ερώτηση πλέον ήταν «Γιατί Τασούλας», το όνομα του π. υπουργού Εργασίας συζητιέται περισσότερο με αριθμητικούς όρους και αν θα μπορέσει να ξεπεράσει την κ. Κατσέλη σε ψήφους – πράγμα δύσκολο αλλά και εν τέλει αδιάφορο – με αποτέλεσμα το timing να είχε χαθεί για μία ακόμη φορά.
Το όνομα του Τάσου Γιαννίτση συνδυάστηκε για μια ακόμη φορά με μια -σαφώς μικρότερης σημασίας από την πρώτη φορά – χαμένη ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ –. Matchpoint δεν παίχτηκε, άλλωστε είναι πολύ νωρίς για αυτό. Όμως χάθηκε ευκαιρία για ένα συμβολικό break point.