Ο Μίμης Δομάζος, έφυγε (βιολογικά) από τη ζωή, αλλά ουσιαστικά δεν έφυγε και δεν θα φύγει ποτέ. Τέτοιοι άνθρωποι που κινούνται στα όρια του μύθου στο δικό τους χώρο, δεν μπορούν να φύγουν, δεν τους αφήνουν τα επιτεύγματά τους, δεν το επιτρέπει η μνήμη όλων των υπόλοιπων να ξεχαστούν και να φύγουν.
Ένας άνθρωπος που όχι απλά άφησε το στίγμα του στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά το σημάδεψε ανεξίτηλα, και ουσιαστικά «ζωγράφισε» στο χορτάρι της Λεωφόρου και σε όσα γήπεδα έπαιξε, απίθανους καμβάδες. Πραγματικά έργα τέχνης χτίζοντας απίθανες μνήμες για τους παρόντες, και δημιουργώντας αξέχαστες εικόνες για τις επόμενες γενιές που θα τις διηγούνταν οι παλαιότεροι στα παιδιά και στα εγγόνια τους.
Όπως έκαναν στη Βραζιλία για τον Πελέ, στην Αργεντινή για τον Μαραντόνα, στην Ολλανδία για τον Κρόιφ, στην Ουγγαρία για τον Πούσκας και τόσοι άλλοι.
Που οι ιστορίες τους ξεπερνούσαν τα σύνορα της δίκης τους χώρας και ακουγόντουσαν σε όλο τον κόσμο.
Σε αυτό το κομμάτι ο Μίμης Δομάζος αδικήθηκε γιατί αν είχε γεννηθεί σε άλλη χώρα, ιδιαίτερα ποδοσφαιρομάνα, θα ήταν σημείο αναφοράς όχι μόνο για την πατρίδα του.
Και όμως ο δικός μας Στρατηγός, ο Στρατηγός όλου του ελληνικού ποδοσφαίρου, ότι έκανε το έκανε με απαράμμιλο πάθος και η μπάλα με τα ασπρόμαυρα τετράγωνα ήταν η ίδια του η ζωή.
Αποτελεί πραγματικά ειρωνεία το ότι για μια φόρμα (που δεν φορούσε), το πείσμα του (τότε ομοσπονδιακού) Ντάν Γεωργιάδη αλλά και του Κωνσταντίνου Ασλανίδη του πανίσχυρου τότε υφυπουργού αθλητισμού της Χούντας (ο οποίος είχε επίσης καρατομήσει τον πρώτο προπονητή της ομάδας Κώστα Καραπατή), χάθηκε η νίκη επί της Ρουμανίας στο Γεώργιος Καραϊσκάκης (2-2 με τον Δομάζο να μην του επιτρέπουν να παίξει) και ουσιαστικά η πρόκριση στα τελικά του Μουντιάλ του 1970 στο Μεξικό. Εκεί όπου η Ελλάδα αν προκρινόταν θα ήταν στον ίδιο όμιλο με τη θρυλική Βραζιλία και θα είχαν βρεθεί αντίπαλοι ο Πελέ με τον Δομάζο αλλά και με όλους τους άλλους αστέρες μιας χαρισματικής Εθνικής μας ομάδας, στην οποία ο Στρατηγός έλαμπε ανάμεσα σε όλους αυτούς τους σταρ της εποχής.
« Με οδύνη και συγκίνηση έμαθα για την αβάσταχτη απώλεια. Είμαι συγκλονισμένος από το θάνατο του στενού μου φίλου σχεδόν έξι δεκαετιών, του μυθικού αθλητή και σπουδαίου ανθρώπου Μίμη Δομάζου ο όποιος είναι σύμβολο όχι μόνο του Παναθηναϊκού και του Ελληνικού ποδοσφαίρου αλλά και μιας ολόκληρης εποχής. Όλη η Ελλάδα σήμερα πενθεί.
Ήταν, είναι και θα είναι ο εκφραστής της αστείρευτης θέλησης, της σκληρής προσπάθειας και του διαρκούς αγώνα στο δρόμο για την κορυφή.
Έζησα μαζί του στιγμές αθλητικού μεγαλείου στα γήπεδα αλλά και τη σοφία του και την παιδική αθωότητά του στη συνέχεια, μέσα από την καθημερινή μας παρέα που οδήγησε πολλούς να πουν «μα είστε συνεχώς μαζί, όλα αυτά τα χρόνια;»
Η σκέψη μου και όλη μου η αγάπη είναι αυτή τη στιγμή στη σύζυγό του Ηώ και στις κόρες του Πόπη, Ουρανία και Ευαγγελία. Αντίο μοναδικέ μου φίλε» έγραψε και ράγισε καρδιές στο μήνυμά του ο Αντώνης Αντωνιάδης, ο κολλητός του, ο άνθρωπος με τον οποίο είχαν δημιουργήσει τους μεγαλύτερους μπελάδες στις αντίπαλες άμυνες και είχαν φτιάξει το κορυφαίο δίδυμο κοντού και ψηλού στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Αυτός ο διαβολάκος της Άμυνας Αμπελοκήπων που πήγε στον Παναθηναϊκό και μεγάλωσαν μαζί καθώς ο ένας αλληλοσυμπλήρωνε τον άλλο. Δεν ήταν μόνο το θρυλικό Γουέμπλεϊ, όταν πήγε στο τριφύλλι οι Πράσινοι μετρούσαν μόλις τρία πρωταθλήματα και όταν ο Δομάζος έφυγε (πιο σωστά εκδιώχθηκε και πήγε στην ΑΕΚ) είχαν φτάσει τη μια ντουζίνα. Μάλιστα ο Δομάζος με το πρωτάθλημα που πήρε (και) στην ΑΕΚ είχε γίνει ο πρώτος Έλληνας παίκτης με 10 τίτλους πρωταθλητή.
Όλη του τη ζωή την έζησε με πάθος από τους έρωτές του (με τη Βίκυ Μοσχολιού ο γάμος τους είχε αφήσει εποχή) μέχρι τη μπάλα και ακόμα και με την ενασχόλησή του με την ακαδημία και τα μικρά παιδιά (με αντάλλαγμα απλά να φέρνουν οι γονείς τους τροφή για αδέσποτα ζώα) ήταν παθιασμένος με αυτό που έκανε.
Δεν είναι λόγω του ότι έφυγε από τη ζωή. Ο Μίμης Δομάζος ήταν ο πιο ολοκληρωμένος παίκτης που έβγαλε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο και είχε κερδίσει το σεβασμό και την αγάπη φίλών και αντιπάλων.
Πρώτος ακόμα και στους παλαιμάχους, με το δικό του γκολ να…αποκαθιστά μέρος της ιστορίας όταν οι Πράσινοι νίκησαν τον Αγιαξ με 1-0 σε αγώνα με τους βετεράνους των δύο ομάδων 30 χρόνια μετά το Γουέμπλεϊ.
Ο Μίμης Δομάζος δεν θα ξεχαστεί ποτέ, πολύ απλά διότι αυτά που έκανε από την πρώτη στιγμή που ασχολήθηκε με τη μπάλα, ήταν και παραμένουν αξέχαστα.
