«Η επιχειρηματική ηθική είναι μια πρακτική που καθορίζει τι είναι σωστό, λάθος και κατάλληλο σε έναν χώρο εργασίας», διότι περί αυτού ακριβώς πρόκειται.
Και δεν χρειάζεται να το κουράσουμε άλλο με υποθέσεις τύπου Τζον Λε Καρρέ. Η Ρωσία είναι μία εταιρία περιορισμένης ευθύνης, όπου συμμετέχουν ονομαστικά ορισμένα πρόσωπα και καθένα από αυτά ευθύνεται μόνο μέχρι του ποσού της εταιρικής του μερίδας, που δεν μπορεί να μεταβιβαστεί αν δεν συμφωνούν όλοι. Αντίθετα με την Ευρώπη που είναι μια ανώνυμη εταιρία της οποίας το κεφάλαιο είναι διαιρεμένο σε μετοχές.
Τώρα, τα περί συντάγματος, λαού, αφοσιώσεως, επαφίενται στον πατριωτισμό των εταίρων. Πόσα ακόμα περιθώρια ιδιωτικοποιήσεων υπάρχουν μετά την ενέργεια, το νερό, το στρατό; Και αν όλα αυτά τα κρατικοποιήσουμε είμαστε μήπως σίγουροι ότι και το ίδιο το κράτος δεν θα ιδιωτικοποιηθεί έμμεσα; Τότε τα προβλήματα με την ΕΥΠ και τα περί εθνικής ασφαλείας, δεν θα μετατραπούν σε ιδιωτικά προβλήματα μιας εταιρίας σεκιούριτι; Και η τεχνολογία ως φαντασματολογία δεν θα δίνει την ευκαιρία να βραβευτεί στις Κάννες η εταιρία θεαμάτων στην κατηγορία των ειδικών εφφέ πολέμου;
Ο Αλτουσέρ πριν σκοτώσει τη γυναίκα του είχε αποσαφηνίσει ότι η έννοια της πλεονασματικής αξίας (του εταιρικού κεφαλαίου) δεν είναι μετρήσιμη πραγματικότητα, αλλά η έννοια μιας σχέσης μετρήσιμης μόνο στα αποτελέσματά της. Τα είδαμε εχθές στην τηλεόραση.
