Παρασκευή, 18 Ιουνίου 2010. «Επιτεύχθηκε συμφωνία μεταξύ του Σωκράτη Κόκκαλη και του Βαγγέλη Μαρινάκη. Αποφασίστηκε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου κατά 50 εκατ. ευρώ, την οποία θα καλύψει ο κ. Μαρινάκης και θα φτάσει στο 67% των μετοχών, μέσω απόκτησης μετοχών από τον κ. Κόκκαλη. Οι νομικοί και οικονομικοί σύμβουλοι θα κανονίσουν τα περαιτέρω». Ακριβώς 12 χρόνια πριν, η εποχή Μαρινάκη στον Ολυμπιακό ξεκίνησε.
Στην κορύφωση της μεγαλύτερης κρίσης που γνώρισε ο πλανήτης, ένας Πειραιώτης, βαθιά ρομαντικός, αγνός οπαδός και ταξιδιώτης του ερυθρόλευκου ονείρου, έκανε αυτό που κανείς άλλος δεν τόλμησε: πήρε στα χέρια του το τιμόνι του μεγαλύτερου αθλητικού καραβιού της χώρας. Ένα καράβι που «έμπαζε» νερά. Αλλά που με το καλημέρα, άλλαξε ρότα. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης είχε ήδη αποφασίσει το μέλλον: «Συζητήσαμε για το καλό του Ολυμπιακού, για το μέλλον της ομάδας, την προοπτική και την ελπίδα. Η συμφωνία έγινε για το καλύτερο του Ολυμπιακού στα δύσκολα χρόνια που έρχονται».
Στον αθλητισμό η επιτυχία είναι μέγεθος μετρήσιμο. Ο ισχυρός άνδρας του Ολυμπιακού δεν μπορεί παρά να υπερηφανεύεται για όσα κατάφερε μέσα σε αυτή την παρανοϊκή συγκυρία. Δέκα πρωταθλήματα με τον Ολυμπιακό, τέσσερα Κύπελλα, μεγαλειώδεις ευρωπαϊκές βραδιές, αλλαγή του στάτους του συλλόγου και μονιμοποίηση στην ελίτ.
Αλλά όχι μόνο αυτά. Οι αθλητικές εγκαταστάσεις και το γήπεδο, σχεδόν 20 χρόνια μετά την ανοικοδόμησή τους, είναι πιο σύγχρονα, αξιοζήλευτα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ο Ολυμπιακός έγινε συνώνυμο της φιλανθρωπίας. Σε αυτήν τη 12ετία ανέπτυξε έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, που ξεπέρασε κατά πολύ το στενό αθλητικό πλαίσιο. Αγκάλιασε τους πρόσφυγες στο λιμάνι του Πειραιά. Ταξίδεψε σε ολόκληρη την Ελλάδα, όπου ένα μεγάλο πρόβλημα απαιτούσε μια άμεση λύση. Ο Ολυμπιακός της Μάνδρας, της Κεφαλλονιάς, της Ψερίμου, της Λάρισας, της Κρήτης, της Εύβοιας. Ο Ολυμπιακός της UNICEF, του αγώνα κατά της Φτώχειας, του Harvard. Όλα με υπογραφή Μαρινάκη, όπως εκείνη στην «Αρχή των Αθηνών για το δικαίωμα της συμμετοχής στον Αθλητισμό».
Ο Ολυμπιακός της εποχής Μαρινάκη εδραιώθηκε ως ο κορυφαίος πολυαθλητικός σύλλογος του πλανήτη. Με διεθνείς τίτλους, με ολυμπιονίκες, με τον Ερασιτέχνη να λάμπει και να εξελίσσεται σε αθλητικό διαμάντι.
Όλα αυτά κόστισαν. Κόστισαν πάνω από 250.000.000 σε πραγματικά λεφτά. Επένδυση πρωτοφανής. Επένδυση αναγκαία, και για να συμμαζευτεί η ΠΑΕ από το 2010 και μετά, αλλά και για να ανέβει επίπεδο. Σε όλα.
Ο Ολυμπιακός της εποχής Μαρινάκη έχει κάνει τις πιο ακριβές μεταγραφές του ελληνικού ποδοσφαίρου. Συνολικά, την τελευταία 12ετία ο Ολυμπιακός έχει πληρώσει πάνω από 160.000.000 € σε μεταγραφές ποδοσφαιριστών, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύει το transfermakt. Ένα ποσό τρομακτικό για τα ελληνικά δεδομένα. Ένα ποσό, ωστόσο, που δείχνει ότι τίποτε δεν έρχεται «τσάμπα». Εάν δεν πληρώσεις, εάν δεν μάθεις, εάν δεν γίνεις «παίκτης» της αγοράς, εάν δεν κάνεις λάθη και δεν πληρώσεις ακριβά τις κακές επιλογές σου, δεν θα μάθεις.
Ο Ολυμπιακός της τελευταίας 12ετίας επένδυσε στα… λάθη του. Επένδυσε σωστά. Πλήρωσε ακριβά, αλλά έμαθε. Και πλέον βρίσκεται στην ευχάριστη, προνομιακή θέση, να πληρώνει όσο πρέπει, αυτούς που πρέπει. Αλλά και να βρίσκει αυτούς που δεν μπορούν ακόμη και οι «μεγάλοι» της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας. Και κυρίως, έφτασε στο σημείο να πληρώνει λίγο, να βρίσκει χρυσάφι και να το παραδίδει κόσμημα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.
Όπως κόσμημα είναι συνολικά ο Ολυμπιακός της εποχής Μαρινάκη. Ένα κόσμημα που δεν έχασε την αξία και τη λάμψη του, παρά τις χυδαίες επιθέσεις και τις παγίδες. Αντ’ αυτού, το τιμόνι του καραβιού κρατήθηκε από γερά χέρια και το ταξίδι του για το όνειρο συνεχίζεται. Γιατί ο Ολυμπιακός της εποχής Μαρινάκη δεν ονειρεύεται μόνο. Υλοποιεί και εξελίσσεται. Τι κι αν πέρασαν 12 χρόνια; Μοιάζουν λίγα μπροστά σε αυτό που έρχεται. Διότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης έχει ήδη ετοιμάσει τον διάδοχο. Τα νέα, φρέσκα, γεμάτα όρεξη, ιδέες και ικανότητες χέρια…
Το ταξίδι συνεχίζεται. Στόχος; Πάντα η κορυφή. Η διαδρομή; Dream (Ονειρεύομαι), Love (Αγαπώ), Create (Δημιουργώ), Fight (Παλεύω), Survive (Επιβιώνω) Win (Νικώ). Λέξεις-οδηγοί ζωής για τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Λέξεις χαραγμένες σε τατουάζ στο χέρι του. Αλλά κυρίως στη φιλοσοφία του. Λέξεις που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό και την εξέλιξη του Ολυμπιακού αυτήν τη 12ετία.
