Θα είχε ενδιαφέρον αν υπήρχε τρόπος να δημοσιοποιηθούν κάποτε όλοι οι διάλογοι, όλα όσα ειπώθηκαν στις συναντήσεις της Μέρκελ με όλους τους έλληνες πρωθυπουργούς. Δίχως τις εξιδανικεύσεις και τους αυτοηρωισμούς που περιέχουν οι διηγήσεις του καθενός. Να είχαμε πρόσβαση σε μια τίμια, αδιαμεσολάβητη, πληροφορία για τα λεγόμενα όλων των πλευρών, από το 2009 μέχρι σήμερα.
Δεν θα μαθαίναμε κάτι που δεν ξέρουμε, αλλά σίγουρα είναι αλλιώς να ακούς μια ιστορία για ένα γεγονός και αλλιώς να βλέπεις τη φωτογραφία του γεγονότος. Θα ερχόμασταν πρόσωπο με πρόσωπο με τον ωμό κυνισμό μιας πραγματικότητας που έχουμε όλοι μας αποδεχτεί.
Κατ’ αρχάς δεν χρησιμοποιούμε ποτέ σε τέτοιες συναντήσεις τον οπλισμό της ποίησης. Δεν μιλάμε για δίκιο, γιατί πλήττουν όλοι θανάσιμα. Δεν προσπαθούμε να ενεργοποιήσουμε φιλοσοφικά αντανακλαστικά με φράσεις του τύπου «μαζί σας θα τα πάρετε;» παρά μόνο αν θέλουμε να τους εξουδετερώσουμε διά του πνιγμού μέσω γέλωτος. Δεν προτάσσουμε τον άνθρωπο, ούτε καν τη ζωή στον πλανήτη, γιατί δεν έχουμε στο μυαλό μας τον ίδιο άνθρωπο – και μάλλον ούτε τον ίδιο πλανήτη – και ως εκ τούτου δεν υπάρχει κανένα σημείο επαφής. Δεν προσπαθούμε με λόγια του αέρα να πείσουμε πως κάποιες πολιτικές είναι νομοτελειακό να βρουν τοίχο και πως η μέχρι τώρα εμπειρία έχει δείξει ότι τα ρήγματα βαθαίνουν και οι άνθρωποι δυστυχούν. Είπαμε, δεν έχουμε στο μυαλό μας τους ίδιους ανθρώπους. Οταν τα κατανοήσουμε απόλυτα αυτά, αποφασίζουμε να πάμε με τη ροή και παρακαλούμε να μη δημοσιοποιηθούν οι ακριβείς διάλογοι, γιατί άλλο παραμύθι πουλάμε στο εγχώριο πολιτικό μας ακροατήριο – δεξιό κι αριστερό -, και να μας δώσουν μια ευκαιρία να φανούμε έστω ελάχιστα αξιοπρεπείς. Δεν συμφέρει κανέναν να φανεί τόσο απροκάλυπτα πως οι πολιτικοί είναι απλοί μαντατοφόροι πανίσχυρων οικονομικών συμφερόντων. Το επάγγελμα παραμένει χρήσιμο. Δεν ξέρω για πόσο ακόμη.
Επίσης, δεν τα βάζουμε ποτέ με ανθρώπους ψηλότερους από το μπόι μας, γιατί τον ηρωισμό τον βλέπουμε σαν μια αναγκαία «προπαγάνδα» για τη διατήρηση μιας στοιχειώδους εθνικής συνοχής αλλά εμείς δεν γουστάρουμε να γίνουμε σελίδα σε βιβλία Ιστορίας, προτιμάμε να χαρούμε τη ζωή μας προσαρμοζόμενοι στα πάντα. Εδώ τους δίνω ένα μικρό δίκιο, γιατί, όπως έγραφα στην στήλη πριν από λίγες εβδομάδες, κάποιες χώρες έχουν ανάγκη να ταυτίσουν τον ηρωισμό με αγάπη προς τον θάνατο ενώ είναι το ακριβώς αντίθετο, αγάπη προς τη ζωή. Αλλά από την άλλη δεν γίνεται να ζήσεις μια ζωή δίχως να ρίξεις ούτε μία τουφεκιά, δίχως να παλέψεις κάποια στιγμή για το αδύνατο. Οχι για την τιμή των όπλων, για την ψυχή σου.
Θα μου πεις, όταν εκπροσωπείς 10 εκατομμύρια ανθρώπους, η ευθύνη που έχεις δεν σε αφήνει να δίνεις προσωπικές μάχες. Σωστό.
Αλλά η θέση σου υπαγορεύει τουλάχιστον το να βγεις ένα κεφάλι πάνω από τον μέσο όρο. Με το κόστος του.
Στο καλό, Ανγκελα. Ησουν μεγάλο σχολείο για όλους.
