Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν : Αποχαιρετισμός σε έναν φίλο της Ελλάδας

Ήταν Σεπτέμβριος του 1975 και η τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ετοιμαζόταν να υποδεχθεί έναν φίλο της Ελλάδας, έναν Πρόεδρο που συνέβαλε στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Είχε περάσει ένας χρόνος μετά την πτώση της χούντας και η Αθήνα θα υποδεχόταν τον Πρόεδρο της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εστέν. Οι Έλληνες γνώριζαν τον Γάλλο Πρόεδρο επειδή ήταν αυτός που είχε δώσει το Προεδρικό τρικινητήριο Φάλκον στον Κωνσταντίνο Καραμανλή να επιστρέψει στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 1974. Ήταν η αρχή της έναρξης της πιο ειρηνικής και της πιο δημοκρατικής περιόδου στην Ελλάδα, η περίοδος της μεταπολίτευσης.

Ο τότε Πρωθυπουργός ήθελε να υποδεχθεί λαμπρά τον Γάλλο Πρόεδρο. Ήθελε να του δείξει ότι η Ελλάδα έπαψε να είναι η… Ψωροκώσταινα, η χώρα που συνεχώς ζητιάνευε βοήθεια, ότι είχε κάνει σημαντική πρόοδο από τη μιζέρια που της άφησε η επτάχρονη δικτατορία, ότι ήταν έτοιμη να συμμετάσχει σε νέες συμμαχίες και το σημαντικότερο ότι μπορούσε να κάνει όνειρα (για τους πολλούς «όνειρα απατηλά») ώστε να γίνει μέλος της τότε ΕΟΚ.

Αλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βρίσκονταν εκείνο τον Σεπτέμβριο του 1975 στο χειρότερο σημείο τους, ότι η Κύπρος δέχθηκε εισβολή του Αττίλα, αφήνοντας 200.000 πρόσφυγες στην ίδια τους πατρίδα, ότι η άμυνα της χώρας ήταν σχεδόν διαλυμένη και τα χουντικά σταγονίδια καραδοκούσαν να επανέλθουν με πραξικόπημα στην εξουσία. Ήταν τότε που αποκαλύφθηκε το πραξικόπημα τη πιτζάμας από νοσταλγούς του δικτάτορα Ιωαννίδη. Ήταν επίσης τότε που η γαλλική κυβέρνηση έδωσε (με το αζημίωτο βέβαια) τα πρώτα μεταχειρισμένα Μιράζ F-1, τα οποία παρέλαβε στο αεροδρόμιο της Τανάγρας ο τότε υπουργός Άμυνας Ευάγγελος Αβέρωφ, ώστε να ενισχυθεί η ελληνική αεράμυνα.

Ο Καραμανλής θέλησε να κάνει ένα face-lifting αν όχι σε ολόκληρη την Αθήνα, τουλάχιστον στα σημεία που θα περνούσε ο Ζισκάρ Ντ΄Εστέν Στο πολιτικό του γραφείο γίνονταν καθημερινές συσκέψεις για το πώς θα υποδεχθεί η κυβέρνηση και η Αθήνα τον Γάλλο Πρόεδρο. Στις συσκέψεις αυτές μετείχαν ο τότε υπουργός Δημοσίων Έργων Χριστόφορος Στράτος, ο υφυπουργός Κυπριανός Μπίρης καθώς και οι υπουργοί Εξωτερικών Δημήτρης Μπίτσιος και Προεδρίας της Κυβερνήσεως Γεώργιος Ράλλης καθώς και οι υφυπουργοί Προεδρίας Παναγιώτης Λαμπρίας και Αχιλλέας Καραμανλής.

Λεωφόρος μέσα σε δύο βράδια…

Πρώτο θέμα ήταν τι θα έβλεπε ο Γάλλος Πρόεδρος στη διαδρομή από αεροδρόμιο Ελληνικού (όπου θα προσγειωνόταν) έως το Σύνταγμα και μάλιστα μέσα σε ανοικτό, αμερικανικής κατασκευής, αυτοκίνητο. Η λεωφόρος Συγγρού τότε είχε το μαύρο της χάλι. Λακκούβες, στενός τριτοκοσμικός δρόμος. Πάντως όχι δρόμος ταχείας κυκλοφορίας, χωρίς πολλά φανάρια. Δόθηκε λοιπόν η εντολή να μετατραπεί σε μια σύγχρονο λεωφόρο. Σε έναν αυτοκινητόδρομο ευρωπαϊκών προδιαγραφών.

Έως τότε τα έργα στην Ελλάδα γίνονταν με ρυθμό χελώνας αλλά για την έλευση του Γάλλου Προέδρου όλα άλλαξαν. Δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή εάν λέγαμε ότι η Συγγρού από ένα μίζερο δρόμο, έγινε λεωφόρος μέσα σε δύο βράδια, τόσο πολύ την ήθελε έτοιμη ο Καραμανλής. Ίσως, εάν δεν ερχόταν ο Ζισκάρ και εάν ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός δεν ενδιαφερόταν προσωπικά για την ολοκλήρωση των έργων, τότε η Συγγρού θα είχε άλλη εικόνα από τη σημερινή. Τότε μάλιστα δεν ήταν λίγοι που έλεγαν ότι η Συγγρού, έπρεπε να μετονομαστεί σε Λεωφόρο Ζισκάρ Ντ Εσταίν!

Αφού λύθηκε το θέμα της Συγγρού, έμελλε να λυθεί και ένα άλλο θέμα, αυτό της φιλοξενίας του Προέδρου της Γαλλίας και της συζύγου του. Η λύση δεν ήταν να μείνει ο Γάλλος Πρόεδρος σε ξενοδοχείο, αλλά σε κυβερνητικό κτίριο. Και το πλέον κατάλληλο ήταν το Προεδρικό Μέγαρο. Μόνον που τότε το Προεδρικό δεν θύμιζε τίποτα από αυτό που είναι σήμερα. Η χούντα το είχε εγκαταλείψει. Έτσι δόθηκε νέα εντολή ώστε να ετοιμαστεί ειδικός χώρος για να φιλοξενηθεί ο Γάλλος Πρόεδρος. Σε χρόνο ρεκόρ ήρθαν καινούργια έπιπλα, πίνακες ζωγραφικής από την Εθνική Πινακοθήκη, ακόμα και βιβλία από την Εθνική Βιβλιοθήκη.

Στον πρώτο όροφο του Μεγάρου ετοιμάστηκαν δύο κρεβατοκάμαρες . Η μία για τον Γάλλο Πρόεδρο και η άλλη για τη σύζυγό του Αν Αϊμόρ. Λέγεται ότι για το κρεβάτι του Γάλλου Πρόεδρου έγινε κατόπιν ειδικής παραγγελίας, αφού ήταν πανύψηλος. Υπήρχε και μία φήμη που λεγόταν εκείνη την εποχή. Ό,τι στην ίδια κρεβατοκάμαρα είχε κοιμηθεί και ο Σαρλ ντε Γκωλ, στην ιστορική επίσκεψή του στην Ελλάδα, τον Μάρτιο του 1963.