Η 17 Νοέμβρη καθιερώθηκε ως εθνική εορτή. Αυτήν την ημέρα γίνεται κατάθεση στεφάνων στην πύλη του παλιού Πολυτεχνείου, που βρίσκεται επί της Πατησίων και στη συνέχεια ακολουθεί πορεία προς την αμερικανική Πρεσβεία, ως ένδειξη διαμαρτυρίας, για την ευνοϊκή στάση των Αμερικανών, που κράτησαν απέναντι στη χούντα . Επίσης η μέρα αυτή εορτάζεται κι ως σχολική, για να τιμηθούν τα νιάτα , οι φοιτητές του 1972, που αγνόησαν τις απειλές και τις φοβέρες των στρατιωτικών , ώστε αφού κλείσθηκαν μέσα στις εγκαταστάσεις του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, εξέφρασαν τις διαμαρτυρίες τους και βροντοφώναξαν για την ελευθερία , την κατάργηση της Δημοκρατίας και τον περιορισμό των δικαιωμάτων του ελληνικού Λαού από τους επίορκους σφετεριστές στρατιωτικούς.
Λίγες μέρες νωρίτερα οι φοιτητές έκαναν τις ίδιες διαμαρτυρίες από τη Νομική σχολή του πανεπιστημίου της Αθήνας, αλλά η αστυνομία κι η ΕΣΑ τους καταδίωξε από εκεί, ώστε ταμπουρώθηκαν στο Πολυτεχνείο. Γενικά, εκείνες τις μέρες, επικρατούσε μια αναταραχή , σ’ όλη την πόλη της Αθήνας.
Εγώ είχα τελειώσει τις σπουδές μου στο εξωτερικό και εργαζόμουν εκεί.
Από τον Απρίλη του 1967, που οι φασίστες στρατιωτικοί, κατέλαβαν την εξουσία, οι Έλληνες φοιτητές του εξωτερικού αντιδράσαμε με κάθε μέσον. Κάναμε πορείες και διαδηλώσεις στις πόλεις που σπουδάζαμε, κινητοποιούσαμε τον ντόπιο κόσμο και τον ενημερώναμε για την κατάργηση της δημοκρατίας και των ελευθεριών στην Ελλάδα. Επίσης αρθρογραφούσαμε στις εκεί εφημερίδες και γενικά είχαμε την αίσθηση ότι οι Ευρωπαίοι μας καταλάβαιναν και μας συμπαραστεκόταν. Ακόμη, επειδή αυτή η συμπαράσταση ήταν πολλή ζεστή, μας είχε δημιουργηθεί η εντύπωση πως τη χούντα θα την έριχναν οι Ευρωπαίοι και οι σύμμαχοί του ΝΑΤΟ. Όμως ο καιρός περνούσε και δεν γινόταν τίποτε, πέρα από το ότι οι χουντικοί είχαν στρογγυλοκαθίσει στην πατρίδα μας. Ταυτόχρονα ο ενθουσιασμός μας , περί πτώσης της χούντας από τους Ευρωπαίους, εξανεμίσθηκε και τη θέση του πήρε βαθιά απογοήτευση. Στη φάση αυτή, κατά την οποία γινόταν πολλές συζητήσεις στις παρέες μας, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η χούντα θα έπεφτε, μόνο από «μέσα». Ως εκ τούτου, όσοι δουλεύαμε στο εξωτερικό, θα έπρεπε να γυρίσουμε «πίσω», για να συμβάλουμε στο διώξιμο των στρατιωτικών. Ένας, ένας κι όλοι μαζί εγκαταλείπαμε τις δουλειές μας, μαζεύαμε τα μπογαλάκια μας και γυρίζαμε στην Ελλάδα. Πολλοί, ήρθαμε στην Αθήνα, αν και δε γνωρίζαμε κόσμο. Αυτό το γεγονός δυσκόλεψε αφάνταστα τα πράγματα, γιατί δεν μπορούσαμε να βρούμε διασυνδέσεις. Ο φόβος κάλυπτε τα πάντα.
Τη μέρα της επέμβασης
Εργαζόμουν σ΄ ένα σχολείο του Αμαρουσίου, λίγο μακριά από τη Λεωφόρο Κηφισίας . Ξαφνικά τα πάντα σκέπασε ένας μεγάλος θόρυβος. Ήταν οι ερπύστριες των τανκς, που κατέβαζαν οι χουντικοί εναντίον των φοιτητών. Αμέσως όλοι οι διδάσκοντες, άντρες και γυναίκες, διώξαμε τα παιδιά και κινηθήκαμε προς το κέντρο. Δεν ξέραμε ακριβώς, που πηγαίναμε, αλλά ο θόρυβος των τανκς μας καθοδηγούσε. Όταν φτάσαμε στης Αλεξάνδρας, πληροφορηθήκαμε για το τι ακριβώς συνέβαινε, ώστε κατευθυνθήκαμε προς το Μετσόβιο.
Εκεί , γύρω από το κτίριο ήταν άπειροι αστυνομικοί και Εσατζήδες, που έδιωχναν όποιον πλησίαζε στις εγκαταστάσεις, επειδή οι πάντες φώναζαν : Δημοκρατία, Ελευθερία. Μετά από λίγο όμως άρχισε ένα ανελέητο κυνηγητό προς κάθε κατεύθυνση.
Το μπουλούκι, που εγώ ήμουν, εκδιώχθηκε προς τη Σταδίου, όπου τελικά φτάσαμε κυνηγημένοι στο Σύνταγμα και οχυρωθήκαμε στις πολυκατοικίες της Φιλελλήνων.
Αφού πέρασε κάποια ώρα κι εμείς φωνάζαμε συνθήματα κατά της χούντας, εμφανίστηκαν από τη Σταδίου τα πρώτα τανκς στην πλατεία. Στο μεταξύ, οι χουντικοί, είχαν ρίξει την πύλη και είχαν μπει στο χώρο του Πολυτεχνείου, όπου άρχισε και το κυνήγι των φοιτητών.
Όταν το πρώτο άρμα έφτασε στη μέση της πλατείας, πετάχτηκε ένας νεαρός, στάθηκε μπρος στο επερχόμενο τανκ, άνοιξε το πουκάμισο του, προβάλλοντας τα στήθη του και σήκωσε τα χέρια σε έκταση. Το άρμα, δεν έκοψε καθόλου, αλλά μόλις πλησίασε, το παλικάρι ξάπλωσε κάθετα και το τανκ πέρασε από πάνω του. Τότε έτρεξαν όσοι βρισκόταν στο πεζοδρόμιο και σήκωσαν το νεαρό ψηλά στα χέρια τους ζητωκραυγάζοντας.
Όμως τα τανκς που έμπαιναν στην πλατεία, δεν ήταν πολλά. Πίσω τους ακολουθούσαν στρατιωτικά Reo, ανοικτά, γεμάτα φαντάρους, που σποραδικά πυροβολούσαν. Τη στιγμή που τα αυτοκίνητα μπήκαν στη Φιλελλήνων, εγώ στεκόμουν με άλλους εκεί στη γωνία. Αφού είχαν περάσει μερικά οχήματα, σ’ ένα από αυτά κάποιος φαντάρος-καθίκι πυροβόλησε εναντίον μας. Η σφαίρα βρήκε ακριβώς τον μπροστινό μου, έναν νεαρό, στο στήθος, που σωριάστηκε αμέσως κάτω. Τότε τον πήραμε μέσα στην είσοδο της πολυκατοικίας και του δέσαμε, όπως, όπως το τραύμα , που αιμορραγούσε. Μετά τον πήραμε τρεις στα χέρια και οδευθήκαμε πιο πάνω στης Αμαλίας, που περνούσαν ακόμη αυτοκίνητα. Σταματήσαμε ένα και τον μεταφέραμε, στον Ευαγγελισμό, που είναι κοντά. Τον παρέλαβαν, νοσοκόμοι και γιατροί, που τον μετέφεραν στο χειρουργείο. Ευτυχώς, το παιδί σώθηκε, γιατί το τραύμα ήταν στη δεξιά μεριά του στήθους και δεν είχαν πειραχτεί ζωτικά όργανα.
Η συζήτηση στη βουλή με τους αρχηγούς των κομμάτων
Την Πέμπτη , (12/11/20), έγινε στη βουλή μεγάλη συζήτηση των αρχηγών των κομμάτων, γύρω από τα επίκαιρα θέματα της επιδημίας , που διήρκεσε πάνω από 5 ώρες.
Μέσα στα πολλά θέματα, που περιεστράφηκαν γύρω από την κατάσταση της Επιδημίας, το ΕΣΥ και την καραντίνα, θίχθηκε ακροθιγώς και το θέμα του Πολυτεχνείου. Επ’ αυτού ο κ. πρωθυπουργος είπε, ότι λόγω του εκτεταμένου Κορωνοϊού, δε θα γίνει η παραδοσιακή πορεία, προς την αμερικανική πρεσβεία, επειδή θα υπάρχει μεγάλος συνωστισμός, ως συνήθως, που θα ευνοήσει τη διάδοση του ιού .
Όμως ο πρόεδρος του ΚΚΕ , κ. Κουτσούμπας κι ο πρόεδρος του κόμματος Μέρα 25, κ. Βαρουφάκης είπαν ότι αυτοί θα αγνοήσουν την απαγόρευση και θα πραγματοποιήσουν την πορεία τους .
Ο κ. Μητσοτάκης, αντέδρασε κι είπε, πως κανείς δεν είναι πάνω από το νόμο, που ισχύει για όλους.
Η γνώμη μας
Αρχικά οφείλω να πω ότι σέβομαι και υποκλίνομαι μπροστά στο το κόμμα του ΚΚΕ, για τους τόσους αγώνες του, που ξεπέρασαν τον αιώνα. Το κόμμα του κ. Βαρουφάκη είναι νέο και μόλις τώρα μπαίνει στην ιστορία. Θα μάθει.
Σίγουρα, όλα τα κόμματα και οι 300 βουλευτές, που απαρτίζουν το ελληνικό κοινοβούλιο, είναι γνήσιοι πατριώτες, που αγαπούν την πατρίδα τους. Καμιά αμφιβολία επ’ αυτού. Όμως, η συμμετοχή στη βουλή επιβάλει στον καθένα εκεί, να σκέφτεται πέρα από το κομματικό του συμφέρον, να διαλογίζεται πλατιά . Τι θα πει αυτό ;
Αυτή τη στιγμή το μεγάλο πρόβλημά μας δεν είναι η πανδημία, η οποία σύντομα , με την κυκλοφορία του εμβολίου θα ξεπεραστεί, αλλά οι μεμέτηδες, αφιλότιμοι σύμμαχοι και γείτονές μας Τούρκοι. Κάθε μέρα εξακοντίζουν απειλές και διακηρύττουν πως θα μας διαλύσουν.
Αν και είμαστε μέλη της μεγάλης Ευρωπαϊκής Ένωσης, διαπιστώσαμε πως οι Ευρωπαίοι είναι όλο λόγια και δεν πρόκειται να κουνήσουν το δακτυλάκι τους, αν εμπλακούμε με τους γείτονές μας, επειδή έχουν ποικίλα συμφέροντα με αυτούς. Μάλλον η ουσία είναι ότι στεκόμαστε μόνοι μας απέναντι στον μακραίωνο εχθρό μας.
Σίγουρα, οι ένοπλες δυνάμεις μας είναι ισχυρές, αλλά και των αντιπάλων μας, όχι μόνο δεν υστερούν, μα είναι και πολυπληθέστερες, αφού η Τουρκία μετρά 83 εκατομμύρια ανθρώπους. Οπωσδήποτε δεν τους φοβόμαστε, καθόσον η ιστορία μας βρίθει από διενέξεις με μεγάλες χώρες. Όμως ένας πόλεμος δεν είναι παιχνιδάκι, που μπορεί να πει κανείς, δε βαριέσαι, θα επιβιώσουμε.
Οι μεγαλύτεροι εχθροί των Αμερικανών από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν τόσο οι Ιάπωνες όσο κι οι Γερμανοί. Σήμερα, όμως, αυτές οι δυο χώρες είναι οι στενότεροι σύμμαχοι κι οι καλύτεροι φίλοι τους. Γιατί ; Απλά το συμφέρον της χώρας τους, δε στέκεται εμπόδιο σε τέτοιες λεπτομέρειες του παρελθόντος.
Επανέρχομαι στους Τούρκους : Λέω λοιπόν, ότι σε περίπτωση πολέμου με τους μεμέτηδες, οι μόνοι που θα μπουν στη μέση, για να μας στηρίξουν, είναι οι Αμερικανοί με τον μεγάλο 6ο Μεσογειακό τους στόλο .
Κατά συνέπεια, πόσο ορθό είναι να πάμε στις 17 Νοέμβρη έξω από την πρεσβεία τους και να τους βρίζουμε ;
Κοντά στο νου, χρειάζεται κι γνώση…
