Έχω γράψει επανειλημμένως ότι η «Δημοκρατία του Λαού» ανήκει πλέον στο παρελθόν. Τώρα έχουμε περάσει στη «Δημοκρατία των Κομμάτων». Τα πολιτικά κόμματα αγωνίζονται και ιδρώνουν, πώς θα πείσουν τον λαό, για να πάρουν την εξουσία και να κάνουν κουμάντο. Μόνο η εξουσία μετράει. Έλεος πια.
Ο Νίκος Δένδιας έβγαλε ένα κοινό ανακοινωθέν με τον Αμερικανό υπουργό εξωτερικών Μάικ Πομπέο, όπου εκεί μεταξύ των άλλων αναφέρθηκε και το «περί της ιστορικής συμφωνίας των Πρεσπών». Αυτό ήταν. Σύσσωμη η αντιπολίτευση άρχισε να βάλλει κατά της κυβέρνησης με τα κανόνια όλων των διαμετρημάτων. Ευκαιρία μεγάλη, για αντιπολιτευτική πολιτική. Τι δεν είπαν; Στην κυριολεξία έβγαλαν τα σωθικά τους, μη σκεπτόμενοι ότι επρόκειτο για εθνικό θέμα. Έτσι, η κυβέρνηση απέσυρε αυτήν τη φράση, λέγοντας, πως πέρασε εκ παραδρομής.
Αυτοί οι οποίοι έχουν επιφορτισθεί με τη διακυβέρνηση της χώρας και του λαού, τηρώντας τους διεθνείς πολιτικούς κανόνες προσπαθούν να παρουσιάζονται σωστοί, όταν διαρκώς κατηγορούν τους Τούρκους, πως δεν σέβονται το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας. Τώρα δεν γίνεται να εμφανίζεται η ελληνική κυβέρνηση και να θέλει να ανατρέψει τη συμφωνία των Πρεσπών, όταν είναι κανόνας του ΟΗΕ, ότι υπογραφείσες συμφωνίες πρέπει να τηρούνται (pacta sum servanta). Πέραν τούτου, αν η κυβέρνηση άρχιζε να αμφισβητεί την αναφερθείσα Συμφωνία μεταξύ Αθήνας και Σκοπίων, θα έδινε τροφή στον Ερντογαάν να ζητά την αναθεώρηση της Συμφωνίας της Λωζάνης.
Η ιστορία της Μακεδονίας
Το ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε τη Συμφωνία των Πρεσπών, δεν ήταν δική της πρωτοβουλία. Πιέστηκε από τους ημέτερους άσπονδους φίλους μας , που ήθελαν οπωσδήποτε να ξεκόψουν τις δυτικές βαλκανικές χώρες από την επιρροή της Ρωσίας. Έτσι, η εκτεθειμένη στο μεγάλο χρέος ελληνική κυβέρνηση, έπρεπε να εισακούσει τα κελεύσματα των μεγάλων.
Αν τότε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ προσκαλούσαν Συμβούλιο των αρχηγών των κομμάτων της βουλής, σίγουρα δεν θα έβγαινε έτσι , όπως πέρασε η Συμφωνία των Πρεσπών. Ταυτότητα Μακεδονικού Έθνους και Μακεδονική γλώσσα δεν υπάρχει . Η γλώσσα των Σκοπίων είναι καθαρά «βουλγάρικη» κι ας λένε πως διαφέρει.
Είμαι στη Βουλγαρία και η τηλεόραση δείχνει την επίσκεψη ενός Σκοπιανού υπουργού στην Άγκυρα, ο οποίος ανταποδίδει μια προσφώνηση. Τότε ρωτώ μια κυρία της παρέας μου : Τι λέει τον καταλαβαίνεις ; Κι αυτή μου απαντά : «Μιλάει όπως εγώ».
Ως φαίνεται, οι των κομμάτων της αντιπολίτευσης, έχουν κενά στην ιστορία της χώρας μας :
Κατά τον 19ο αιώνα, η ισχύς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που κυριαρχεί ακόμη στα Βαλκάνια, αρχίζει να διασαλεύεται. Έτσι, οι Έλληνες της νότιας Ελλάδας, που είναι απομακρυσμένοι από την έδρα του Σουλτάνου, καταφέρνουν πρώτοι, ως γνωστό, το 1821 να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό και να ελευθερωθούν, δημιουργώντας το νέο κράτος από την Πελοπόννησο μέχρι τη Θεσσαλία.
Οι άλλοι βαλκάνιοι λαοί, βλέποντας τους τριγμούς της Τουρκικής Αυτοκρατορίας, αγωνίζονται επίσης για την ελευθερία τους. Πέραν τούτο οι Βούλγαροι παίρνουν διαβεβαιώσεις από τον Ρώσο τσάρο, πως η ελευθερία τους δεν αργεί .
Λόγω της μακράς κατοχής των Βαλκανίων από τους Τούρκους, οι λαοί που κατοικούν αυτά τα μέρη μετακινούνται πέρα – δώθε, ώστε υπάρχει μια μεγάλη ανάμειξη. Αυτός είναι κι ο λόγος, που ο Ρήγας Φεραίος, είχε προτείνει την απελευθέρωση των βαλκάνιων λαών από τους Τούρκους και τη δημιουργία ενός ενιαίου κράτους.
Την εποχή αυτή η διευρυμένη Μακεδονία κι όχι μόνο η σημερινή, κατοικείται από Έλληνες, στην πλειοψηφία τους , και Σλάβους. Έτσι, το 1870, οι Βούλγαροι, εν όψει της αναμενόμενης απελευθέρωσής τους, κινούνται να υπερισχύσουν στις μακεδονικές πόλεις και τα χωριά των Ελλήνων, καθόσον κι αυτοί είναι στο θρήσκευμα Ορθόδοξοι Χριστιανοί, που υπόκεινται στη δικαιοδοσία του Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως.
Ως εκ τούτου σχηματίζονται αντάρτικες ομάδες (Κομιτατζήδες) και προσπαθούν να μεταπείσουν Έλληνες ιερείς και πολίτες να δεθούν με αυτούς. Η κίνηση αυτή γίνεται γνωστή, γιατί προκύπτουν πολλά εγκλήματα, ώστε ο Ίων Δραγούμης, ο Παύλος Μελάς και πολλοί άλλοι πατριώτες, ανεβαίνουν από την Αθήνα και την Κρήτη στη Μακεδονία και αρχίζουν έναν σκληρό αγώνα εναντίον των Βούλγαρων Κομιτατζήδων. Ο πόλεμος είναι σκληρός και διεξάγεται κάτω από τα ρουθούνια των Τούρκων, που αδιαφορούν, αφήνοντας τους «γκιαούρηδες» να αλληλοσφάζονται. Ο πόλεμος τελειώνει με εκδίωξη των Βούλγαρων Κομιτατζήδων, αλλά στα έλη των Γιαννιτσών σκοτώνεται ο Παύλος Μελάς.
Στο μεταξύ το 1878, μετά την ήττα των Τούρκων από τους Ρώσους, η Βουλγαρία γίνεται ανεξάρτητο βασίλειο.
Έτσι φθάνουμε στο 1911/12, όπου οι Βαλκανικοί λαοί συμμαχούν εναντίον των Τούρκων και αρχίζουν τον Α΄ και Β΄ Μακεδονικό Πόλεμο, με τον οποίο η Ελλάδα του Ελ. Βενιζέλου διπλασιάζει εδάφη και πληθυσμό.
Στη φάση αυτή οι Σκοπιανοί προσκολλώνται στη Σερβία και όταν δημιουργείται η κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία, τα Σκόπια αποτελούν την εσωτερική δημοκρατία της Μακεδονίας, του νέου Ομόσπονδου κράτους.
Το 1990/91 διαλύεται η κραταιά Σοβιετική Ένωση, που συμπαρασύρει και τα υπόλοιπα κομμουνιστικά ευρωπαϊκά κράτη. Η Γιουγκοσλαβία , που κατοικείται από Σέρβους, Αλβανούς, Σλάβους και Βούλγαρους Σκοπιανούς γίνεται ένα φύρδην – μείγδην από το οποίο προκύπτουν νέα κράτη. Οι Σκοπιανοί δημιουργούν το κράτος της Μακεδονίας, οι οποίοι ορίζουν σε χάρτες τα σύνορά τους στα Τέμπη της Θεσσαλίας, τυπώνουν χαρτονομίσματα με τον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης και λένε πως η «Σωλούν» (Θεσσαλονίκη) είναι δική τους. Αυτοχαρακτηρίζονται Μακεδόνες , ερμηνεύουν τη Μακεδονία δική τους, χαρακτηρίζουν τη γλώσσα τους μακεδονική, και συνάπτουν διπλωματικές σχέσεις με άλλα κράτη, ως Μακεδονία. Ακόμη, χαρακτηρίζουν τον Μέγα Αλέξανδρο Σκοπιανό, γεμίζουν τα Σκόπια με πλήθος αγαλμάτων του Φιλίππου και Αλεξάνδρου και τέλος βάζουν το έμβλημα της Βεργίνας στη σημαία τους.
Αυτά όλα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ τα κατάπιε και τώρα ζητά τα ρέστα. Αιδώς κύριοι, αιδώς…
