Λαός χωρίς ιστορική μνήμη και ιστορική συνείδηση, συγκροτεί ανιστόρητες κοινωνίες, χωρίς μέλλον. Από την άποψη αυτή, κρίνεται αρκετά διδακτικό το χρονικό της πολιτειακής βασιλικής εκτροπής του 1965, με τις σωρηδόν ορκωμοσίες κυβερνήσεων μειοψηφίας, από τους αποστάτες της Ενώσεως Κέντρου (ΕΚ) και αμέτρητων άλλων καιροσκόπων της τότε ακροδεξιάς. Αυτές ακριβώς οι μαύρες σελίδες της «Αποστασίας» φαίνεται ν’ αναβιώνουν με το επαίσχυντο, σημερινό θλιβερό παζάρι, για την αναστήλωση των χαμένων 151 ψήφων του ψευδοαριστερού – ακροδεξιού κυβερνώντος μορφώματος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ή άλλως πώς των ανερυθρίαστων Παναλέξηδων…
Τότε, το βρώμικο ΄65 μεθοδεύτηκε με τους «αποστάτες» της ΕΚ, που λειτούργησαν εκουσίως ή ακουσίως ως προπομπός της δικτατορίας 1967-1974, της Ελλάδας σε ημέρες χειρότερες και της Μεταξικής δικτατορίας (1936-1941).
Τώρα, με την πρώτη και απευκταία συγκέντρωση των 151 ψήφων για την επικύρωση του επαίσχυντου χρονικού του Συριζο-Ζαεφικού μειοδοτικού προσυμφώνου των Πρεσπών, χωρίς καμία αμφιβολία μεθοδεύεται μια νέα πολλαπλώς πιο επικίνδυνη εκτροπή, από την πολιτική και κοινωνική εκτροπή.
Από τη δεξαμενή των διαγεγραμμένων ή λιποτακτών και εκουσίως αυτονομημένων ανεξάρτητων βουλευτών, όπως και από το χώρο κομμάτων με δημοσκοπική καθίζηση, κάποιοι βουλευτές και των δύο φύλων «δεν το βάζουν κάτω», δηλαδή δεν το παίρνουν απόφαση ν’ αποσυρθούν από το πολιτικό προσκήνιο. Όλη αυτή η πολιτική κινούμενη άμμος πηγαινοέρχεται στο τρελό μαγνητικό πεδίο της προσχώρησης ή εξαγοράς από και προς διάφορα βιώσιμα πολιτικά σχήματα.
Στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας τίθενται τα ερωτήματα: Πού θα καταλήξουν τελικά τ’ απομεινάρια, τα ρετάλια, ή και κάποια αξιόλογα πολιτικά πρόσωπα, στο αδυσώπητο αυτό παζάρι συνειδήσεων και συμφερόντων; Άτομα με ρευστή πολιτική και κοινωνική συνείδηση, έχουν συμφωνήσει από τώρα τη λιποταξία και την αποστασία τους; Και οι εντιμότεροι, που από δικαιολογημένη πίκρα για άδικη μεταχείριση, μπήκαν στα αζήτητα του κοινοβουλευτικού περιθωρίου θα διακυβεύσουν τη σοβαρότητά τους, να γίνουν η ουρά και η τσόντα του κοινοβουλευτικού ολετήρος που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ;
Και κλείνω το σημείωμα αυτό με τους, κατά κάποιο τρόπο, παράλληλους βίους δύο πρεσβευτών των ΗΠΑ στην Αθήνα: τον Φίλιπς Τάλμποτ (1965-1969) και του σημερινού Τζέφρι Πάϊατ.
Ο Τάλμποτ στην κορύφωση της κοινωνικής-πολιτικής αναταραχής του βασιλικού πραξικοπήματος, όταν δηλαδή ο νυν έκπτωτος Κωνσταντίνος οδηγούσε σε παραίτηση τον λαοπρόβλητο Γέρο της Δημοκρατίας Γ.Α. Παπανδρέου (με το 54% των ψήφων), διότι τα ανάκτορα σφετερίζονταν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του πρωθυπουργού να συγκροτεί το Υπουργικό Συμβούλιο.
Ο τότε λοιπόν διπλωματικός εκπρόσωπος των ΗΠΑ, μεθόδευσε το πραξικόπημα της Απριλιανής Χούντας που συμπαρέσυρε και την Κύπρο στην τραγωδία του 1974-1975 με την κατοχή του 38% της επικράτειάς του από τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής.
Με τη σειρά του, ο εξοχότατος Τζέφρι Πάϊατ από υπερβάλλοντα ζήλο, προς τους γεωστρατηγικούς στόχους των ΗΠΑ, αλλά και χωρίς τη δέουσα περίσκεψη, συμπαρασυρόμενος από τις άφρονες μιλιταριστικές διαθέσεις του Γεν. Γραμματέα του ΝΑΤΟ Σόλντενμπεργκ, δεν παραλείπει με κάθε τρόπο να εκδηλώσει τη μεροληπτική συμπαράστασή του προς τους πρωτεργάτες της συμφωνίας-δυναμίτιδας των Πρεσπών, που εγκυμονεί αστάθμητες καταστάσεις αναταραχής στο μαλακό υπογάστριο της ΕΕ που ονομάζεται Βαλκανική χερσόνησος.
Ο ίδιος ο σημερινός πρεσβευτής των ΗΠΑ δεν παραλείπει, παρά τη γενικώς παραδεκτή ευπροσηγορία του, από τους πολιτικούς και κοινωνικούς φορείς της χώρας μας, να μοστράρει μεροληπτικά άλλοτε με το δίδυμο Τσίπρα-Παππά και άλλοτε με το αλυτρωτικό θλιβερό ντουέτο Ζάεφ-Ντιμιτρόφ.
Δεν κρατεί με άλλα λόγια τις επιβεβλημένες αποστάσεις, όχι μόνον ανάμεσα στους ερήμην των δύο λαών αντισυμβαλλομένους ηγέτες, αλλά και ανάμεσα σε όλη την αντιπολίτευση και στο 75% του λαού της χώρας μας, που αποδοκιμάζουν την… ασυμφωνία των Πρεσπών.
Μήπως θα ήταν κύριε Πάϊατ, φρόνιμο, μελετώντας τον παράλληλο βίο σας με εκείνον του Φίλιπς Τάλμποτ, ν’ αποφεύγετε παρόμοιες κακοτοπιές, άκρως επιζήμιες όχι μόνον για την ελληνοαμερικανική συμμαχία, αλλά και διαλυτικές για τη βαλκανική και ευρωπαϊκή συνοχή;
