Η απαξίωση, στο δημόσιο λόγο, των ΑμεΑ κι ειδικά των κινητικά αναπήρων, με τη προσβλητική δήλωση του Λάκη Λαζόπουλου φέρνει στην επιφάνεια μια σειρά από θέματα που σχετίζονται με την στάση όλων μας, είτε ως φυσικών προσώπων είτε από τη πλευρά της συντεταγμένηςπολιτείας, στα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία και στις πολλαπλές διακρίσεις που υφίστανται σε μια σειρά από δραστηριότητες της καθημερινότητας.
Σε κάθε περίπτωση, η δήλωση είναι καταδικαστέα όπως υποκριτική είναι και η όψιμη αντίδραση πολλών. Αντίδραση που δεν εκδηλώνεται στις διακρίσεις που υφίστανται τα άτομα με αναπηρία και στα εμπόδια που συναντούν ακόμα και στο πιο απλό, στο καθημερινό. Να αναφέρουμε μερικά απ’ αυτά: την καταπάτηση με τραπεζοκαθίσματα της ειδικής λωρίδας στα πεζοδρόμια για τυφλούς, το κλείσιμο της ράμπας από τον αναίσθητο οδηγό ενός σταθμευμένου αυτοκινήτου, την κατάληψη από «πάντα βιαστικούς οδηγούς» στο παρκινγκ του Σταθμού Δουκ. Πλακεντίας, των χώρων στάθμευσης που προορίζονται για ΑμεΑ; τους μη προσβάσιμους χώρους διασκέδασης και ψυχαγωγίας;, για παράδειγμα, σε πόσες καφετέριες υπάρχει χώρος για κινητικά ανάπηρους;
Να θυμίσω, μήπως την αντίδραση «κατοίκων» της Νέας Μάκρης, πέρυσι, όταν είχε αποφασιστεί στη παραλία, να τοποθετηθεί ειδική ράμπα διευκόλυνσης ατόμων με κινητική αναπηρία να κολυμπούν; Υποθέτω, κάποιοι αν όχι όλοι από αυτούς θα αποδοκίμασαν τον Λαζόπουλο.
Άλλο «εμείς» άλλο «αυτός»…Να σημειώσω μήπως τις μεγάλες καθυστερήσεις στα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας; Ή μήπως τις περιορισμένες ευκαιρίες για εργασία και εκπαίδευση; Ουκ ολίγος, επομένως, ο αριθμός των φραγμών που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία να συμμετέχουν ισότιμα στη κοινωνία.
Πέρα από τη καταδίκη της δήλωσης, καλό είναι, μιας και αυτή έγινεμέσω ενός ΜΜΕ, να δούμε αντιδράσεις απ’ όλο το φάσμα των μέσων ενημέρωσης, ανάπτυξης/αναπαραγωγής περιεχομένου, στη κατεύθυνση δημιουργίας θετικής εικόνας για τα άτομα με αναπηρία, ως μιας ιδιαίτερης και ευάλωτης κοινωνικής ομάδας.
Δυστυχώς, για να μην υποκρινόμαστε, οι «ρατσιστικού» τύπου αντιλήψεις για τα ΑμεΑ τώρα ή και για άλλες κοινωνικές ομάδες με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά,ίσως αύριο, παρ’ όλο που αυτές προστατεύονται τόσο από το εσωτερικό όσο και από το ευρωπαϊκό δίκαιο, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος ιδιαίτερα σε κοινωνίες με χαμηλό βαθμό συνεκτικότητας και αλληλεγγύης.
Καλό είναι να χρησιμοποιούμε το «δάκτυλο» αλλά όχι για να «δείχνουμε και να στιγματίζουμε» αλλά για να αναδεικνύουμε θέματα και πολιτικές, θέτοντας «τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων».
Ο κ. Δημήτριος Π. Νικόλσκυ είναι Πρόεδρος της Επιτροπής για τα Δικαιώματα των Aτόμων με Αναπηρίες του Συμβουλίου της Ευρώπης
