Ο συναισθηματικός λόγος μοιάζει να είναι το αντίδοτο για τα πάντα: συγκινεί, φορτίζει αλλά και καλύπτει τα κενά επιχειρημάτων και προτάσεων. Σε ό,τι αφορά τον πολιτισμό μπορεί να ταιριάζει κιόλας, αλλά σίγουρα δεν επαρκεί. Και ειδικά σε συνθήκες κρίσης.
Αναμφίβολα, το να αντιμετωπίζει ένας οργανισμός, μια ορχήστρα, ένα πολιτιστικό ίδρυμα οικονομική ασφυξία ή ακόμη και τον κίνδυνο του λουκέτου δεν αρέσει σε κανέναν ούτε από άποψη ιδεολογική ούτε από πλευρά πρακτική, αυτή των θέσεων εργασίας. Αν σκεφθεί όμως κανείς το προ κρίσης τοπίο, δεν είναι δύσκολο να φθάσει στη διαπίστωση ότι τα σημερινά «αγκάθια» ήταν λίγο-πολύ προβλέψιμα…
«Στην Ελλάδα υπάρχουν όλα και δεν υπάρχει τίποτα» δήλωνε πριν από μερικούς μήνες μιλώντας στο «Βήμα» ο διεθνούς φήμης βιολονίστας Λεωνίδας Καβάκος. Φράση αναμφίβολα αντιπροσωπευτική της κατάστασης. Στη χώρα μας, πράγματι, υπάρχουν όλα: το ποιοι και το κατά πόσον όμως έχουν καταφέρει να επιτελέσουν τους σκοπούς τους έτσι ώστε σήμερα να πείθουν για την αναγκαιότητά τους σε σχέση με τις υπόλοιπες, μεγάλες ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας είναι μια άλλη συζήτηση. Απ’ αυτή την πλευρά, πέρα από τα «πολυφορεμένα» κλισέ των τελευταίων χρόνων, η κρίση θα μπορούσε πράγματι να εξελιχθεί σε ευκαιρία. Σε ευκαιρία αλλαγής νοοτροπίας, απόκτησης κουλτούρας συνεργασιών, προώθησης κατάλληλων προσώπων, μεγαλύτερης εξωστρέφειας και, ασφαλώς, διεύρυνσης των σχέσεων με την κοινωνία. Αντί ευχών, πρωτοβουλίες!
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
