Υπάρχει ένα λογικό πρόβλημα με το επιχείρημα ότι είναι η κυβέρνηση που κάπως μεθοδεύει την άνοδο της Πλεύσης στη δεύτερη θέση. Κατ’ αρχάς, ότι το λένε εκείνοι που στηλιτεύουν την κυβέρνηση για την ανικανότητα και την ανεπάρκειά της. Να συμφωνήσω, τότε όμως πώς γίνεται, βρε παιδιά, οι ανίκανοι να κατορθώνουν να προωθούν το κόμμα της κυρίας Κωνσταντοπούλου και να καταβαραθρώνουν το ΠαΣοΚ; Δεν είναι δα ασήμαντο επίτευγμα για ανίκανους! Δεν νομίζω όμως ότι το εννοούν σοβαρά, καταλαβαίνουν ότι τέτοια πράγματα δεν γίνονται. Τα λένε παρ’ όλα αυτά επειδή είναι ένας τρόπος για να μεταθέσουν αλλού τη δική τους ευθύνη για τη δική τους αποτυχία.

Δεν είναι όμως έργο ούτε και πρόβλημα της κυβέρνησης η αναξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠαΣοΚ, που ευνοεί την ενίσχυση της Πλεύσης εις βάρος τους, σε συνδυασμό και με την υπόθεση των Τεμπών. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, με τα παραδοσιακά κόμματα να εξασθενούν ή ακόμη να αποσυντίθενται, με την απουσία ρεαλιστικής εναλλακτικής επιλογής, με τη δημοσκοπική εκτόξευση ενός κόμματος διαμαρτυρίας, η ευθύνη της κυβέρνησης είναι να κάνει τη δουλειά της όσο καλύτερα είναι δυνατόν, ώστε να υπάρξουν αισθητά αποτελέσματα. Από αυτό εξαρτάται η περαιτέρω πορεία της χώρας, δηλαδή όλων μας. Γιατί, όπως φαίνεται και από την κατάσταση όπως την περιγράφω, ζούμε υπό τη σκιά του 60-40 του αλησμόνητου εκείνου δημοψηφίσματος. Η διαχωριστική γραμμή που χάραξε υπάρχει πάντα και όταν οι συνθήκες το ευνοούν εκδηλώνεται. Το μόνο αντίδοτο στο 60% είναι η επιτυχία.

Το φαινόμενο Ζωή είναι το κατ’ εξοχήν παράδειγμα του πόσο εύκολα αναβιώνουν ο αντισυστημισμός, η συνωμοσιολογία, ο ανορθολογισμός και όλα τα παρεπόμενά τους, εφόσον υπάρχει η αφορμή. Θυμίζω ότι έτσι λέγαμε και τον Στέφανο, φαινόμενο ήταν και εκείνος. Και το θυμίζω επειδή εκτιμώ ότι και το υπό εξέλιξη φαινόμενο, αφού κάνει τον κύκλο του, θα ξεφουσκώσει και θα επιστρέψει στις φυσιολογικές διαστάσεις του. Κατ’ αρχάς, λόγω της προσωπικότητάς της. Η κυρία Κωνσταντοπούλου είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να εκφράσει αισθήματα οργής (ειλικρινά το πιστεύω, στο άθλημα αυτό είναι η κορυφαία), έξω από τον συγκεκριμένο σκοπό όμως είναι ανυπόφορη. Δεν ψηφίζεις εύκολα την προσωποποίηση του αυταρχισμού για πρωθυπουργό. Επειτα, δεν έχει καν το δήθεν πρόγραμμα, αυτό που διαθέτουν όλα τα κόμματα για τυπικούς λόγους – έτσι, για να λένε, «να, ξέρετε, έχουμε και πρόγραμμα».

Οι αιτίες της δημοσκοπικής εκτόξευσης της κυρίας Κωνσταντοπούλου οφείλονται σε κάτι περίεργο, που καταγράφεται στην τελευταία δημοσκόπηση της Marc για τον ΑΝΤ1. Συγκεκριμένα, το 69,8% δηλώνει ότι «η κυβέρνηση προσπαθεί να συγκαλύψει τα αίτια» και συγχρόνως το 70% κρίνει ότι «τα κόμματα της αντιπολίτευσης προσπαθούν να εκμεταλλευτούν πολιτικά την τραγωδία των Τεμπών». Εδώ, δεν υπάρχει καμία αντίφαση. Ο ίδιος άνθρωπος που επικρίνει την κυβέρνηση για την αδιαφορία της (την οποία ερμηνεύει ως συγκάλυψη), επικρίνει και την αντιπολίτευση για την ανευθυνότητά της. Δεν το βλέπουμε αυτό, άλλωστε, οι περισσότεροι από εμάς στους γύρω μας;

Αυτό το κλίμα έντασης, νομίζω, είναι που εκτονώνεται και φουσκώνει (περιστασιακά) το φαινόμενο. Για την περίσταση, η κυρία Κωνσταντοπούλου είναι μια εκδοχή της «μάστιγας του Θεού», κατά τον όρο με τον οποίο η χριστιανική θεολογία του Μεσαίωνα προσπάθησε να εξηγήσει ένα άλλο φαινόμενο, τον Τζένγκις Χαν και τους επιγόνους του. Θα περάσει λοιπόν και το φαινόμενο Ζωή. Εδώ πέρασαν οι Μογγόλοι, που κάποτε τρομοκρατούσαν όλο τον κόσμο και σήμερα είναι κάτι φουκαράδες που ζουν σε σκηνές και εκτρέφουν ζώα. Για να κλείσουμε λοιπόν από εκεί που ξεκινήσαμε, δεν είναι η κυβέρνηση που στήνει το φαινόμενο Ζωή· είναι όμως η κυβέρνηση που μπορεί να το ακυρώσει.

ΤΟ ΧΡΕΟΣ

Δεν είναι ούτε απαράδεκτο ούτε τραγικό ούτε αισχρό, δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Είναι απλώς κωμικό ότι το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ αποφασίζει να ασκήσει λογοκρισία και καλεί σε απολογία τη δημοσιογράφο Σοφία Γιαννακά για τις απόψεις της. Υπό άλλες συνθήκες, αν δηλαδή είχε απομείνει ένα ελάχιστο κύρος στο σωματείο και τα όργανά του, θα μπορούσαμε να μιλάμε για κάτι ανησυχητικό.

Με τις παρούσες συνθήκες, όμως, δεν είναι παρά ένα αστείο εις βάρος του εαυτού της, γιατί η ΕΣΗΕΑ είναι κάτι εντελώς ξεπερασμένο στη σημερινή αγορά. Η κλήση σε απολογία μόνο διαφήμιση έκανε στην κυρία Γιαννακά. Για τον λόγο αυτόν θα πρότεινα το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ να μετονομαστεί σε Διαφημιστικό της ΕΣΗΕΑ. Γιατί μόνο δημοσιότητα προσφέρουν οι διώξεις του, και αυτή περιορισμένη σε έναν στενό επαγγελματικό κύκλο. Θα τους προέτρεπα, δε, αν θέλουν να κάνουν κάτι που να έχει νόημα και σχέση με την πραγματικότητα, να βρουν επιτέλους τον κατάλληλο χώρο στο κτίριο της οδού Ακαδημίας, ώστε να γίνει η αίθουσα τελετών «Γεώργιος Τράγκας».

Του το οφείλει η ελληνική δημοσιογραφία! Αν κάποιος υπηρέτησε πάντα τη «γενική κοινωνική απαίτηση για δικαιοσύνη», αυτός ήταν ο Τράγκας. Και με το αζημίωτο παρακαλώ…