Σε τρεις ημέρες όλα τα ημερολόγια του 2024 θα είναι άχρηστα. Είναι η εποχή του χρόνου που όλοι σκεφτόμαστε τα σωστά που κάναμε εμείς και τα λάθη που έκαναν οι άλλοι. Επίσης, σαν να μην είναι άλλες δύο ημέρες της ζωής μας, η Πρωτοχρονιά και η παραμονή της είναι τα δύο εικοσιτετράωρα που δίνονται οι μεγαλύτερες υποσχέσεις.

Κατά κανόνα, αφορούν αποφάσεις και μεθόδους για το πώς θα βελτιώσουμε τον εαυτό μας, πώς θα απαλλαγούμε από τοξικά στοιχεία που μας κρατούν πίσω. Τέτοιες ημέρες, καθώς αυξάνεται και η μελαγχολία μας για το νούμερο της ηλικίας που αυξάνεται κατά ένα, οι υποσχέσεις αυτές είναι εμμέσως και μια προαναγγελία των προσπαθειών μας να ζήσουμε αρκετές Πρωτοχρονιές ακόμη.

Με παρέα

Ενα άλλο χαρακτηριστικό των ημερών είναι ότι σπανίως είμαστε μόνοι/ες μας κάπου. Ακόμη και αυτές τις λιγότερο ή περισσότερο βαρύγδουπες υποσχέσεις μας (πολλές εκ των οποίων εντάσσονται στα όσα προβλέπει η παροιμία «μην πιστεύεις το «για πάντα» ενός ερωτευμένου και το «ποτέ» ενός μεθυσμένου») τις κάνουμε, ενώ βρισκόμαστε σε κάποιου είδους συγκέντρωση μαζί με άλλους ανθρώπους. Και – μεταξύ μας – είναι ιδανική συνθήκη, σχεδόν στα όρια του ανέφικτου, να τους συμπαθούμε όλους, ακόμη και στην περίπτωση που είμαστε οικοδεσπότες. Ολο και κάποια φίλη θα έχει φέρει η ξαδέλφη μας, η οποία δεν ξέρει πότε να σταματά να πίνει, και ξαφνικά έχει μεθύσει πριν καν μπει το νέο έτος.

Ολο και κάποιον συνάδελφο θα έχει φέρει η κολλητή μας, ο οποίος φλυαρεί ασύστολα και μας έχει πάρει τα αφτιά με εκείνη τη βροντερή φωνή του, πετώντας ενδεχομένως και κάτι για «τους δρόμους που έγιναν επί επταετίας». Ολο και κάποια παρέα θα έχει φέρει ο γιόκας μας «για λίγο, μέχρι να πάμε στον Γιώργο», και ξαφνικά έχουν εξαφανιστεί όλοι οι μεζέδες από τον μπουφέ και θα αναγκαστούμε να μαγειρεύουμε στις 2 το πρωί, γιατί έχει κόψει λόρδα τους υπόλοιπους καλεσμένους.

Φανταστείτε, λοιπόν, τη Γη να συμμετέχει σε ένα διαγαλαξιακό πρωτοχρονιάτικο πάρτι, να κάθεται σε μια γωνίτσα πίνοντας το αγαπημένο της ποτό (προτιμά νερό χωρίς πολλά άλατα και σίγουρα χωρίς χημικά απόβλητα) και να σκέφτεται πώς θα μπορούσε να κάνει το 2025 μια καλύτερη χρονιά.

Φοβάμαι ότι πρώτη της απόφαση για να γλιτώσει από την τοξικότητα, κατά το γνωστό κλισέ, θα ήταν να απαλλαγεί από την ανθρωπότητα. Οι ανεπιθύμητοι στο δικό της πάρτι, που κρατάει σχεδόν 4,5 δισ. χρόνια, είμαστε εμείς.

Πώς να μην είμαστε, δηλαδή, όταν κάνουμε ό,τι μπορούμε να της το θυμίσουμε. Υπερβολικές εκπομπές αερίων, αφανισμός δασικών εκτάσεων, τσιμεντοποίηση, καταστροφή των υδάτινων πόρων δημιουργούν ένα φονικό κοκτέιλ για τον πλανήτη και για μας. Και για αστέρι στην κορυφή του χριστουγεννιάτικου δέντρου του 2024 (πώς λέμε κερασάκι στην τούρτα;) αφήσαμε την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, ενός αρνητή της κλιματικής αλλαγής, στην προεδρία των ΗΠΑ. Μάλλον καλά θα πάει αυτό…

Μια αρχή

Φυσικά δεν μπορούμε να μιλάμε για ατομική ευθύνη. Δεν θα σώσει τη Γη ότι θα ανακυκλώσει ο Χρήστος ή ότι η Αλεξάνδρα και η Μαρία θα συμφωνήσουν να πάνε με το ίδιο αυτοκίνητο στη δουλειά, όταν ταυτόχρονα στις διασκέψεις του ΟΗΕ για το κλίμα οι όποιες αποφάσεις μοιάζουν με κακό χιούμορ.

Αλλά ας ξεκινήσουμε – προσφέρονται και οι μέρες – με ό,τι περνάει από το δικό μας χέρι: τη συνειδητοποίηση του προβλήματος, ένα ανέξοδο like σε μια αξιόλογη προσπάθεια κάποιου άλλου, μια συμμετοχή με τα παιδιά μας σε μια μικρή φιλοζωική ή/και περιβαλλοντική οργάνωση.

Διότι – και ισχύει και για τη Γη – μπορεί εχθρός του καλού να είναι το καλύτερο, αλλά το κακό με το χειρότερο συχνά δεν έχουν πολλά να χωρίσουν.