Από την αρχή κιόλας του φετινού φεστιβάλ των Καννών που ολοκληρώθηκε το Σάββατο 24 Μαΐου, ήταν εμφανές ότι οι ταινίες με κοινωνικό – πολιτικό προσανατολισμό θα ήταν εκείνες που στο κατέβασμα της αυλαίας θα κέρδιζαν τις εντυπώσεις.

Αρκεί να θυμηθεί κανείς την δήλωση της Ζιλιέτ Μπινός όταν πολύ πριν από την έναρξη της διοργάνωσης ανακοινώθηκε ότι φέτος θα κρατά καθήκοντα προέδρου της κριτικής επιτροπής των ταινιών του διαγωνιστικού τμήματος.

«Προτεραιότητά μου» είχε πει η Γαλλίδα ηθοποιός και παραγωγός, «δεν θα είναι η καλλιτεχνική δεξιοτεχνία αλλά η «άπιαστη αλήθεια της στιγμής και το συναίσθημα». Το τήρησε. Και μαζί της τα υπόλοιπα μέλη της κριτικής επιτροπής.

Αν μη τι άλλο η ιρανική ταινία του Τζαφάρ Παναχί «Ένα απλό ατύχημα» (Un simple accident) που απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα, μια τέτοια άπιαστη αλήθεια υπερασπίζεται. Σε περιόδους που όλος ο κόσμος ζει το μίσος και την αντιπαλότητα, το «Απλό ατύχημα» προβάλει την ιδέα της συγχώρεσης και της αγάπης.

Ενώ ξεκινά με κυρίαρχη την ιδέα της εκδίκησης, στην πορεία λέει ότι είναι προτιμότερο να βάλουμε στην άκρη τα μίση και τις διαμάχες και να κοιτάξουμε μπροστά μας για ένα καλύτερο αύριο.

Και το λέει ένας άνθρωπος και σπουδαίος καλλιτέχνης ο οποίος έχει ταλαιπωρηθεί αφάνταστα από το απολυταρχικό καθεστώς της πατρίδας του. Πριν από λίγα χρόνια ο Τζαφάρ Παναχί φυλακίστηκε για τις ιδέες του στην Τεχεράνη και βρέθηκε σε κατάσταση απαγόρευσης ταξιδιού και εργασίας.

Και όμως, στον ευχαριστήριο λόγο του, αυτός ο άνθρωπος κάλεσε τους Ιρανούς όλου του κόσμου να ενωθούν και να υπερασπιστούν την ιδέα της ελευθερίας στην πατρίδα τους. Ο ίδιος ο Παναχί με την φιλοσοφία και την στάση του απέναντι στην ζωή, όπως και με το έργο του δίνει το παράδειγμα και γίνεται σημαιοφόρος της ελπίδας.

Η ελπίδα εξάλλου είναι το συναίσθημα που νίκησε στην τελετή απονομής των βραβείων του 78ου φεστιβάλ των Καννών.

Τι άλλο αν όχι την ελπίδα αναζητεί ο Νορβηγός Γιοακίμ Τρίερ μέσα από την γεφύρωση της σχέσης ενός πατέρα με την κόρη του (Στέλαν Σκάρσγκαρντ – Ρενάτε Ρέινσβε) στην «Συναισθηματική αξία» που κέρδισε το μεγάλο βραβείο της επιτροπής. Ηρθε η ώρα να βάλουμε στην άκρη το παρελθόν και να σφίξουμε τα χέρια.

Η αξία μιας ζεστής αγκαλιάς δεν συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο.

Ακόμα και σε περιπτώσεις ανομολόγητων τραγωδιών όπως αυτή στην ταινία «Sirat» που μαζί με τον «Ηχο της πτώσης» μοιράστηκε το βραβείο της επιτροπής, η ελπίδα είναι κάτι που δεν πεθαίνει ποτέ. Στην ισπανική ταινία του Ολιβερ Σαξ, άνθρωποι ταλαιπωρημένοι από τις βίαιες και άδικες επιθέσεις της ζωής, εξακολουθούν να παραμένουν όρθιοι και να παλεύουν

Μα και την ελπίδα δεν αναζητούν οι Βέλγοι αδελφοί Ζαν Πιέρ και Λικ Νταρντέν στις «Νεαρές μητερες» (Jeunes meres) που απέσπασε το βραβείο σεναρίου; Η ταινία παρακολουθεί την προσπάθεια γυναικών που έγιναν μητέρες στην εφηβεία (ενώ δηλαδή οι ίδιες είναι ακόμα παιδιά) να βρουν τρόπους να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους. Είτε με τις ίδιες δίπλα τους, είτε, αν πρέπει, όχι.

Γιατί το παιδί και το μέλλον του έχει μεγαλύτερη σημασία από το εγώ και το τώρα.

Η πρωτοεμφανιζόμενη Γαλλίδα αλγερινής καταγωγής Νάντια Μελιτί απέσπασε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας για την «Μικρή αδελφή» της Χαφσιά Χερζί όπου υποδύεται ένα κορίτσι το οποίο προσπαθεί να ανακαλύψει την σεξουαλική του ταυτότητα ενώ μεγαλώνει στην Γαλλία.

Είμαστε αυτοί που είμαστε και δεν χρειάζεται να δικαιολογηθούμε σε κανέναν για τον εσωτερικό μας κόσμο και τις επιθυμίες μας λέει η ταινία και τι αν όχι την ελπίδα δεν μπορεί παρά να εκφράζει και αυτός ο προβληματισμός;