Υπάρχουν σεζόν που οριοθετούν ξανά την ιστορία  -ο οργανισμός του Ολυμπιακού μετρά πολλές τέτοιες στη διάρκεια των 100 ετών από την ίδρυσή του. Καμία ωστόσο δεν έχει τη δύναμη, τη συγκίνηση και το βάθος της σεζόν 2023-24. Μια αλησμόνητη σεζόν έπρεπε να καταγραφεί με τρόπο αλησμόνητο.

Το ντοκιμαντέρ «Ολυμπιακός – Ο Θρύλος», μια συνεργασία της ΠΑΕ Ολυμπιακός με την βρετανική εταιρεία παραγωγής Red Mountain Films, που έκανε πρεμιέρα χθες βράδυ (22/5/2025) στο MEGA, δεν αφηγήθηκε απλώς την σπουδαιότερη χρονιά στην ιστορία του συλλόγου, με τη διαδοχική κατάκτηση του UEFA Youth League από την ομάδα νέων και του UEFA Conference League από την ομάδα ανδρών -κατόρθωμα που συνέβη για πρώτη φορά στην ιστορία των διεθνών ευρωπαϊκών διοργανώσεων, ούτε υπενθύμισε σαν ένα οπτικοποιημένο εγκυκλοπαιδικό λήμμα τους σημαντικότερους σταθμούς, τα σκορ, τα γκολ και τους πρωταγωνιστές αυτής της διαδρομής.

Ένα κόκκινο νήμα που χάνεται στο βάθος 100 χρόνων

Σχημάτισε ένα κόκκινο νήμα, του οποίου η κατάληξη ήταν το «We Keep on Dreaming», αυτή η ακλόνητη πίστη στη νίκη και η διαρκής υπέρβαση κάθε εμποδίου στο δρόμο προς την επιτυχία, και η αφετηρία του βρισκόταν σε όσα άυλα συνθέτουν την ταυτότητα αυτής της ομάδας 100 χρόνια: στην περηφάνια, στην ενότητα, την αυθεντικότητα και στην άνευ όρων υποστήριξη.

ΑΡΓΥΡΩ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ / EUROKINISSI

Βρισκόταν ταυτόχρονα στα στενά του Πειραιά και στις πιο απομακρυσμένες γωνιές του πλανήτη, στου Ρέντη και στο Καραϊσκάκη, στο γκολ του Ελ Καμπί στο 116′, στο ψαλιδάκι του Μπακούλα με την Μίλαν, αλλά και στα χιλιοστά που λίγο έλειψε να στερήσουν την πρόκριση στους 4 μετά το χαμένο πέναλτι του Ροντινέι με τη Φενέρ, στα δάκρυα για τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου και στα δάκρυα για όσους δεν πρόλαβαν.

Ένας σύλλογος, δύο ομάδες, δύο διαφορετικές διαδρομές

Το ντοκιμαντέρ καταγράφει τους «παράλληλους βίους» της ομάδας νέων και ανδρών. Ιστορίες με κοινά και διαφορές. Από τη μία, οι πιτσιρικάδες που για πρώτη φορά δοκίμαζαν τα όριά τους σε κάτι που έως πρόσφατα φάνταζε αδιανόητο. Αγώνα με τον αγώνα γιγάντωναν την αυτοπεποίθηση και τη σιγουριά τους ότι μπορούν να φτάσουν όλο και πιο μακριά.

Ο Μπάμπης Κωστούλας, καθισμένος στο σαλόνι του πατρικού του, αφηγείται πολύ πώς αυτή η παρέα παιδιών, η οποία μέχρι εκείνη τη στιγμή έπαιζε με τις  υπόλοιπες ομάδες της Ελλάδας βρέθηκε να αντιμετωπίζει τα μεγαθήρια της Ευρώπης και να πατάνε το χορτάρι του Καραϊσκάκη για να τα παίξουν όλα για όλα για μια ευρωπαϊκή πρόκριση.

Η αφήγηση όμως πηγαίνει πολύ πιο βαθιά, αγγίζει εκείνο το σημείο στην ψυχή ενός ποδοσφαιριστή όπου τα όνειρα γεννιούνται και θεριεύουν, όπως συμβαίνει όταν ο Χρήστος Μουζακίτης, περιτριγυρισμένος από την οικογένεια του περιγράφει τι σημαίνει για ένα παιδί που παίζει ποδόσφαιρο να γίνεται μέλος της ομάδας που αγαπά και να φορά από πολύ μικρή ηλικία τη φανέλα με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο.

Από την πλευρά του, ο προπονητής της ομάδας, Σωτήρης Συλαϊδόπουλος, σχηματοποιεί όλη τη φιλοσοφία λειτουργίας των ακαδημιών και πώς οι μέρες στο Ρέντη είναι κάτι πολύ περισσότερο από ώρες και ώρες προπόνησης και ασκήσεων.

Από την άλλη, η ομάδα των ανδρών διένυε μια σεζόν, η οποία αρχές Φλεβάρη έδειχνε χαμένη -λίγο πολύ μια κόπια της προηγούμενης- με ένα μεγάλο ερωτηματικό σχετικά με το πότε θα καθίσει στην άκρη του πάγκου ένας άνθρωπος που θα διαδεχθεί επί της ουσίας τον Πέδρο Μαρτίνς. Ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ ήταν o έβδομος προπονητής (συμπεριλαμβανομένων και των υπηρεσιακών) που αναλάμβανε τους ερυθρόλευκους μετά τον Πορτογάλο. Το τι συνέβη στη συνέχεια το γνωρίζουμε όλοι.

Αυτό που πολλοί δεν γνώριζαν ήταν η απαρχή της αντεπίθεσης ήταν η απόφαση του Προέδρου της ΠΑΕ, Βαγγέλη Μαρινάκη, να ανανεώσει το συμβόλαιο με τον Βάσκο τεχνικό, ενώ ξεχωριστό κεφάλαιο σε αυτό το ταξίδι είναι και η στιγμή που ο πατέρας του Κωνσταντή Τζολάκη καταφέρνει να στείλει ένα φυλαχτό στο γιο του λίγο πριν ξεκινήσει η διαδικασία των πέναλτι στον προημιτελικό με τη Φενέρ.

Ένα ντοκουμέντο για πάντα

Στο «Ολυμπιακός -Ο Θρύλος» περισσότερο από την εξιστόρηση αυτής της ξέφρενης και γεμάτης ανατροπές πορείας μέχρι τον τελικό του UEFA Conference League και την κατάκτησή του τροπαίου μέσα στην OPAP Arena, παρακολουθούμε πώς ένας οργανισμός, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, πίστευε στην ανατροπή, στη νίκη και στο «συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε». Όταν πλέον βεβαιώθηκε ότι όλα εξαρτώνται από εκείνον έφτασε εμφατικά μέχρι το τέλος της διαδρομής χαρίζοντας συγκινήσεις που κανείς ακόμα και σήμερα δεν μπορεί να περιγράψει με λέξεις.

Και αυτή εν τέλει είναι η μεγαλύτερη αρετή του ντοκιμαντέρ. Όλοι όσοι μιλούν, αθλητές, στελέχη της διοίκησης, προπονητές, οπαδοί χτίζουν λέξη με τη λέξη, συναίσθημα με το συναίσθημα όλα όσα συμβολίζει το «ένα όνειρο τρελό»: το ευρωπαϊκό, τη φανέλα, το πάθος και την αφοσίωση.

Μέσα σε 90 λεπτά χώρεσαν 100 χρόνια ιστορίας και περηφάνειας -εδώ συμπυκνώθηκαν στη «στιγμή που κράτησε 100 ζωές» του γκολ του Ελ Καμπί. «Κανένα var δεν θα μπορούσε να ακυρώσει αυτό το γκολ», λέει ο Κριστιάν Καρεμπέ, «ήταν ένα γκολ που κουβαλούσε τα 100 χρόνια της ιστορία του συλλόγου».

Αν κάποιος θέλει να νιώσει την ψυχή του Ολυμπιακού και πώς αυτή ενώνει τους Πειραιώτες με την Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο, ας παρακολουθήσει το «Ολυμπιακός – Ο Θρύλος» και δεν πρόκειται να μείνει ασυγκίνητος. Αν θέλει να βυθιστεί ξανά στα συναισθήματα που χάρισαν οι ομάδες Νέων και Ανδρών, ας αφεθεί στην ποιητική όποτε χρειαζόταν σκηνοθεσία.  Αν θέλει να καταλάβει γιατί ο Ολυμπιακός είναι ταυτισμένος με τη νίκη, ας ακούσει την τελευταία φράση που ακούγεται η οποία έρχεται δια στόματος του Βαγγέλη Μαρινάκη.

Το ντοκιμαντέρ αυτό δεν είναι απλώς ανάμνηση. Είναι ταξίδι. Είναι καταγραφή μνήμης και ταυτότητας.