Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν άκουσε «κρότον κτιστών ή ήχον». Ο θόρυβος από τα «τείχη» που υψώνονται εδώ και χρόνια ανάμεσα στα κράτη είναι ηχηρός.
Η παγκόσμια απειλή του κορωνοϊού συντονίστηκε δυστυχώς με το εκκρεμές της Ιστορίας στη φάση της εσωστρέφειας, της καχυποψίας και της εχθροπάθειας.
Ο σημερινός κόσμος έχει αλλάξει ριζικά σε σχέση με το 2008, όταν κατά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης η διεθνής συνεργασία και ο συντονισμός απέτρεψαν τα χειρότερα.
Η ομάδα των G20 είχε λάβει τότε καίριες αποφάσεις, οι οποίες συνέβαλαν αποφασιστικά στην αντιμετώπιση της κρίσης. Το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε με ειλικρίνεια, χωρίς να κρυφτεί κάτω από το χαλί.
Μάλιστα, την εποχή εκείνη ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες που πρωτοστατούσαν στον διεθνή συντονισμό.
Μέσα σε 12 χρόνια άλλαξαν πολλά. Μεσολάβησαν εμπορικές εντάσεις, άνοδος στην εξουσία αυταρχικών και λαϊκιστών ηγετών, ενίσχυση του εθνοκεντρισμού, έξαρση του ανορθολογισμού, καχυποψία και μια Ευρώπη χωρίς τη Βρετανία.
Το περιβάλλον συνέτεινε στο να χαθούν οι πρώτες κρίσιμες μάχες και η επιδημία ξέφυγε. Ο σημερινός ηγέτης της Αμερικής, Ντόναλντ Τραμπ, θεώρησε αρχικώς «fake news» τον νέο κορωνοϊό, στη συνέχεια τον χαρακτήρισε «ξένο ιό» και κατηγόρησε την Κίνα και την ΕΕ για την εξάπλωσή του, φθάνοντας έως το σημείο να αποφασίσει αναστολή των πτήσεων από την Ευρώπη προς τις ΗΠΑ αιφνιδιάζοντας τους πάντες.
Στο ίδιο μήκος κύματος, οι ηγέτες αυταρχικών καθεστώτων παραποιούν στοιχεία, αρνούνται να συνεργαστούν και δίνουν «μαγική εικόνα» σχετικά με το πόσο ευάλωτη είναι η χώρα τους στην πανδημία.
Οι εκκλήσεις διεθνών οργανισμών στις κυβερνήσεις να δώσουν συντονισμένη απάντηση για να περιορίσουν τον αντίκτυπο της επιδημίας απευθύνονται σε ώτα μη ακουόντων.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον η ασύμμετρη απειλή του κορωνοϊού φαντάζει περισσότερο επικίνδυνη απ’ ό,τι είναι.
Στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο στον οποίο ζούμε, οι υπαρξιακές προκλήσεις, όπως η πανδημία του κορωνοϊού αλλά και η κλιματική αλλαγή, μόνο με παγκόσμιες απαντήσεις αντιμετωπίζονται.
Οπως αποδεικνύεται, τα τείχη δεν είναι αρκετά για να προστατεύσουν από τέτοιου είδους απειλές. Οσοι παραμένουν θιασώτες των κλειστών συνόρων και του απομονωτισμού οφείλουν να αναθεωρήσουν.
