«Πρέπει να αγκαλιάσουμε τις αγωνίες του ελληνικού λαού. Πρέπει να αγωνιστούμε να δημιουργήσουμε ευκαιρίες για όλους και ιδιαίτερα για τους πιο αδύναμους».

Με τα λόγια αυτά ο Νίκος Ανδρουλάκης έδωσε το στίγμα που πρέπει να αφήσει τα επόμενα χρόνια η δημοκρατική παράταξη.

Ο ευρωβουλευτής στην ομιλία του στο ιδρυτικό Συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής, αναφέρθηκε σε ορισμένα λάθη που έγιναν τον τελευταίο καιρό τονίζοντας ότι οι προτάσεις που καταθέτει δεν κρύβουν καμιά ιδιοτέλεια.

«Μοναδική μου μου αγωνία είναι να μην απογοητεύσουμε την προσδοκία των 212.000 πολιτών που μας έδωσαν την ελπίδα. Και μας τίμησαν με την συμμετοχή τους στο νέο αυτό εγχείρημα στις 12 Νοέμβρη».

Ο Νίκος Ανδρουλάκης είπε ότι δόθηκε λάθος μήνυμα στον ελληνικό λαό η εικόνα διαμοιρασμού της παράταξης. «Έπρεπε να είχε προκριθεί μια δημοκρατική διαδικασία με τους χιλιάδες ανθρώπους που μας τίμησαν, είτε μέσω των συνέδρων είτε μέσω της βάσης για να επιλέξουν αυτοί τους αντιπροσώπους τους και μάλιστα να βάλουμε και κάποιες δικλίδες ασφαλείας να υπάρχει πολυφωνία.

Όχι όμως να υπάρχει διορισμός.

Ήταν ένα λάθος μήνυμα προς την Ελληνική κοινωνία που δεν βοηθάει στην προσπάθεια που κάνουμε», τόνισε.

Αναφερόμενος στο θέμα του διορισμού των μελών της Κεντρικής Επιτροπής κατέθεσε την εξής πρόταση:

«Αυτή η Κεντρική Επιτροπή να ονομασθεί ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ και να είναι μια δέσμευση ότι θα μείνουμε όλοι ενωμένοι, θα δώσουμε τη μάχη των βουλευτικών εκλογών. Την επόμενη μέρα να κάνουμε ένα συνέδριο πραγματικό».

Τέλος, στο δίλημμα της συγκυβέρνησης ξεκαθάρισε:

«Εάν θέλουν οι πολίτες να κυβερνήσουμε, ας μας τιμήσουν με την ψήφο τους. Εάν το βράδυ των εθνικών εκλογών επικροτήσουν το Κίνημα Αλλαγής είμαστε έτοιμοι να παίξουμε το ρόλο αυτό με καθαρή προγραμματική συμφωνία και ιεραρχημένες προοδευτικές προτεραιότητες».

Ολόκληρη η ομιλία του Νίκου Ανδρουλάκη έχει ως εξής:

Φίλες και φίλοι,

Ο κόσμος που ζούμε αλλάζει ραγδαία αλλά όχι προς την επιθυμητή κατεύθυνση.

Σε παγκόσμιο επίπεδο έχουμε την ενίσχυση του ανορθολογισμού και των συντηρητικών αντιλήψεων

O Στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής εκφράζεται η απομονωτική ακροδεξιά εκδοχή αυτού του ανορθολογικού κύματος.

O Στη Δυτική Ευρώπη έχουμε μια ενισχυόμενη, ρατσιστική ακροδεξιά που στην Αυστρία ήδη συγκυβερνά

O Στη δε Ανατολική Ευρώπη, ο ακροδεξιός και εθνικιστικός λαϊκισμός κυβερνά σε αρκετές χώρες.

Πέρα από τα Ευρωπαϊκά σύνορα, παρατηρούμε τον αυταρχισμό να κυριαρχεί έναντι των αξιών του πολιτικού φιλελευθερισμού.

Δυστυχώς, αντί να επικρατεί η δημοκρατία και οι αξίες που εκπορεύονται από αυτή βλέπουμε ότι όλο και περισσότερες χώρες διολισθαίνουν προς μια υβριδική κατάσταση.

Πλέον έχουμε δημοκρατίες χωρίς δημοκράτες.

Σε πολλά κράτη διατηρούν τυπικά δημοκρατικούς θεσμούς αλλά με σαθρά θεμέλια και χωρίς τον διαχωρισμό των εξουσιών.

Φίλες και φίλοι,

Τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών στη γειτονική Ιταλία ενισχύουν τις διάχυτες ανησυχίες. Το ιταλικό εκλογικό σώμα απέρριψε το παλιό πολιτικό σύστημα. Το 52% των ανέργων ψήφισε τον Πέπε Γκρίλο. και ο κύριος Σαλβίνι εκφράζοντας μία ακόμα πιο ακραία και εθνικιστική δεξιά, προσπαθεί να αντικαταστήσει τον κ. Μπερλουσκόνι. Είναι απαραίτητο να γίνει βαθιά ανάλυση των αποτελεσμάτων. Ο Μανιχαϊσμός του ελιτισμού και του λαϊκισμού δε βοηθά για να κατανοήσουμε τα πραγματικά αίτια. Οι μεν πιστεύουν ότι ο λαός είναι επικίνδυνος και αυτοί ανώτεροι ηθικά και πνευματικά ενώ ο λαϊκισμός ισοπεδώνει τους πάντες και τα πάντα.

Η οικονομική κρίση καθώς και το αίσθημα ανασφάλειας που δημιουργεί η κατάρρευση των βεβαιοτήτων με την επέλαση της παγκοσμιοποίησης και της τεχνολογικής προόδου δημιουργεί ένα νέο πεδίο.

Η αλματώδης εξέλιξη της τεχνολογίας ανοίγει νέες προοπτικές, αλλά ταυτόχρονα ανατρέπει τις σημερινές εργασιακές σχέσεις και απειλεί την ιδιωτικότητα των πολιτών.

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια γενικευμένη απαξίωση των Ευρωπαϊκών θεσμών και της Ευρωπαϊκής ιδέας στην οποία φορτώνονται όλα τα αρνητικά φαινόμενα της περιόδου που διανύουμε, ενώ υποτιμώνται κατά τρόπο σκανδαλώδη τα τεράστια βήματα προόδου στα οποία συνέβαλε τις τελευταίες δεκαετίες.

Η αλήθεια είναι ότι μέσα στη κρίση έχουν διευρυνθεί οι ανισότητες. Η Ευρώπη γίνεται όλο και πιο άνιση, κοινωνικά, διαγενειακά αλλά και μεταξύ των Κρατών Μελών.

Από τη σύγκλιση πήγαμε στην απόκλιση.

Ιδιαίτερα στη χώρα μας τα στοιχεία είναι αποκαρδιωτικά

Το ποσοστό του πληθυσμού σε κίνδυνο φτώχειας αυξήθηκε σε όλα τα Κράτη Μέλη κατά τη διάρκεια της κρίσης, μόνο όμως στην Ελλάδα διπλασιάστηκε και πήγε από το 20,1% το 2007 στο 44,3 % το 2012.

Για την αντιμετώπιση ανισοτήτων τέτοιου μεγέθους δεν επαρκούν οι επικουρικές προσπάθειες μεμονωμένων πολιτών και οργανώσεων.

Η κοινωνία των πολιτών δεν μπορεί να είναι το αντίδωρο παρακμής του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Χρειάζονται θεσμικές και πολιτικές λύσεις.

Δυστυχώς στις καλές εποχές, της Ευρώπης, στα χρυσά χρόνια της Σοσιαλδημοκρατίας, όπου είχαμε και την πλειοψηφία σε πολλές χώρες δεν πήραμε τις αποφάσεις που έπρεπε. Χάσαμε μία μοναδική ευκαιρία. Τώρα, πλέον υπάρχει, μεγάλος κίνδυνος γιατί ο κόσμος δε γοητεύεται από την ιδέα της περισσότερης Ευρώπης. Πιστεύει ότι η Ένωση δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα προβλήματα που τους απασχολούν. Τώρα πρέπει να πιέσουμε όχι μόνο για την εξεύρεση λύσεων αλλά και να πείσουμε τους πολίτες για την αναγκαιότητα της.

Ποια είναι η κατάσταση σήμερα σε ότι αφορά τις προοπτικές για θεσμικές αλλαγές?

Ακόμα και οι υπερασπιστές αυτής της ιδέας φαίνονται σήμερα κουρασμένοι και ελάχιστα αποτελεσματικοί.

Ακούσαμε πολλές καλές ιδέες και από τον Πρόεδρο Μακρον, αλλά και από τον Πρόεδρο Γιουνγκέρ, στην ετήσια ομιλία του.

Τι είδαμε όμως ως αποτέλεσμα των προτάσεων τους μέχρι σήμερα? Σχεδόν τίποτα.

Οι δυο μεγαλύτερες οικονομίες ο παλιός κραταιός γαλλογερμανικός άξονας απέτυχαν να συμφωνήσουν σε μια κοινή στάση.

Από την μια πλευρά η Γαλλία επιθυμεί την ενίσχυση της διακυβέρνησης της Ευρώπης, με κοινούς θεσμούς και αποφάσεις όπως είναι ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης μέσω της ευρωπαϊκής εγγύησης των καταθέσεων. Αλλά και τη μετεξέλιξης του ESM σε ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο.

Από την άλλη πλευρά η Γερμανία επιμένει ότι πρέπει να μειωθούν τα ανοίγματα στους κρατικούς ισολογισμούς και η κατοχή του δημόσιου χρέους από τις τράπεζες. Το Βερολίνο επίσης ζητεί έναν μηχανισμό για την ευκολότερη αναδιάρθρωση δημοσίου χρέους όταν μια χώρα ζητεί βοήθεια από τον ESM.

Η Γερμανική ιδέα είναι η, θεσμική, επαναφορά και παγίωση της ανακοίνωσης της Ντοβίλ. Εάν το χρέος μπορεί να αναδιαρθρωθεί άμεσα ποιος ο λόγος να επενδύει κάνεις σε ομόλογα άλλων κρατών πέραν της Γερμανίας?

Η Γερμανία θα ρουφήξει όλα τα κεφάλαια της Ευρωζώνης. Αυτό σημαίνει φτηνό χρήμα για τους Γερμανούς και ακριβό για τους πιο αδύναμους.

Το να βρεθεί κοινό έδαφος φαίνεται δύσκολο σήμερα αλλά είναι απαραίτητο για να προσχωρήσουμε μπροστά και να εξασφαλίσουμε την σταθερότητα στην Ευρωζώνη. Για αυτό ως Σοσιαλδημοκράτες ζητάμε την επιλογή του δρόμου που οδηγεί σε ολοκληρωμένη πολιτική ενοποίηση.

Η προοδευτική πρόταση για την Ευρώπη περιλαμβάνει ενιαίους κανόνες φορολογίας, συγκρότηση ευρωπαϊκών θεσμών αλληλεγγύης στη θέση του ΔΝΤ, υπό τον έλεγχο του ευρωκοινοβουλίου. Κοινή εξωτερική πολιτική και Πολιτική Ασφάλεια. Να μην είναι τα σύνορα εθνικά αλλά η φύλαξη τους μόνο εθνική αρμοδιότητα. Ενιαία πολιτική μετανάστευσης και ασύλου για όλα τα ευρωπαϊκά κράτη χωρίς να υπάρχει το βάρος της «χώρας πρώτης υποδοχής» (Αγαθονήσι – 16 νεκροί – 5 παιδιά). Και βέβαια μία πραγματική δημοκρατία που οι λαοί θα αποφασίζουν στις Ευρωεκλογές την κατεύθυνση τη Ένωσης.

Αυτό που είναι λογικό γιατί δεν γίνεται.

Ισχυρές τρίτες χώρες και ισχυρά οικονομικά συμφέροντα εντός της Ένωσης δε θέλουν την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης. Θέλουν την Ενιαία Αγορά, χωρίς τους Ενιαίους κανόνες που ευαγγελιζόμαστε.

Δε θέλουν να φορολογείται ο πλούτος εκεί που παράγεται. Αντίθετα θέλουν ειδικές συμφωνίες μεταξύ πολυεθνικών και Κρατών για να φοροαποφεύγουν

Δε θέλουν ελέγχους που προστατεύουν τους καταναλωτές και το περιβάλλον, όπως συνέβη και στην περίπτωση της VW.

Με το σύνολο αυτό των δυνάμεων καλούμαστε να αντιπαρατεθούμε στις ευρωεκλογές του 2019. Για να αποδείξουμε ότι η Ευρώπη μπορεί να παραμείνει ο φάρος του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ευημερίας και του αγώνα για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, ιδιαίτερα τώρα που ο κ. Τραμπ υπονομεύει αυτή την ατζέντα.

2) Η ανοχή προς τον κ. Ερντογάν πρέπει να τερματιστεί

Φίλες και Φίλοι,

Ας πάμε όμως στη γειτονιά μας. Όλοι ξέρουμε ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε μια κρίσιμη γεωπολιτική θέση. Η χώρα μας παραμένει νησίδα σταθερότητας και ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Μ. Ανατολής αλλά γύρω μας επικρατεί η αυταρχικότητα η βία και η πολιτική αποσταθεροποίηση.

Ο κ. Ερντογάν συμπεριφέρεται – ολοένα και περισσότερο – αυταρχικά και αντιδημοκρατικά. Έχει φυλακίσει χιλιάδες πολιτικούς αντίπαλους του με διάφορες κατηγορίες, σοβαρές και μη. Η Τουρκία επιδεικνύει επιθετικότητα προς όλες τις χώρες της περιοχής και έχει εισβάλει σε τρεις από αυτές. Πρέπει επιτέλους και η ΕΕ αλλά και τα Κ-Μ να αρχίσουν να μιλούν τη γλώσσα της αλήθειας, αντιμετωπίζοντας τον Τούρκο Πρόεδρο για αυτό που είναι.

Δείγμα του θράσους αλλά και της ασυδοσίας του κ. Ερντογάν είναι ότι έχει ουσιαστικά επιλέξει να προκαλέσει τεχνητές κρίσεις σε όλα τα πιθανά μέτωπα που:

O Στη Συρία, έχει εισβάλει πολεμώντας ενάντια στους Κούρδους που νίκησαν το Ισλαμικό κράτος,

O Στην ΑΟΖ της Κύπρου εμποδίζει τις έρευνες για πετρέλαιο,

O Στα Ίμια Τουρκικά πλοία εμβόλισαν περιπολικό του Λιμενικού και

O Στον Έβρο, δυο στρατιώτες μας συνεκλήθησαν και, αδικαιολόγητα, παρακρατούνται σε Τουρκικές φυλακές.

Δεν είναι ότι δεν είχαμε και στο παρελθόν ανάλογα περιστατικά, Το ανησυχητικό είναι ότι σήμερα η Τουρκία επιλεγεί να κλιμακώσει την επιθετικότητα της, και μάλιστα ταυτόχρονα.

O Και γιατί να μην το κάνει?

O Υπάρχει κάποιος να τον εμποδίσει?

Με μια κυβέρνηση που χειρίζεται τα θέματα με ελαφρότητα και σχεδόν αποκλειστικά για λόγους εσωτερικής πολίτικης σκοπιμότητας.

Στο σκηνικό έντασης προστίθενται και οι πολιτικές προτεραιότητες του Τούρκου Προέδρου λογω των εκλογών του 2019 αλλά και η επισφαλής κατάσταση της Τουρκικής οικονομίας, που εισάγουν ένα πρόσθετο στοιχείο αδυναμίας ασφαλών προβλέψεων των τουρκικών κινήσεων σε βραχυπρόθεσμο πλαίσιο.

Ο Ερντογάν αρέσκεται να παρουσιάζει τη χώρα του ως άτρωτη. Η υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας αποδεικνύει το αντίθετο. Το μέγεθος του χρέους της Τουρκίας, στο 28% του ΑΕΠ, δεν είναι μεγάλο σε σχέση με αυτό άλλων αναδυόμενων οικονομιών. Αλλά για την αναχρηματοδότηση του βασίζεται σε χρηματοδότηση από χώρες με τις οποίες η Τουρκία αποκτάει όλο και λιγότερο φιλικές σχέσεις. Τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας δεν επαρκούν ούτε για να καλύψουν 6 μήνες από αυτές τις ανάγκες.

· Ενταξιακές διαπραγματεύσεις – Ειδική σχέση

3) Η Ελλάδα μετά το τέλος των μνημονίων

Φίλες και Φίλοι,

Κοντεύουν δέκα χρόνια που οι Έλληνες ζούμε σε συνθήκες κρίσης. Σε αυτά τα δέκα χρόνια γλιτώσαμε από τα χειρότερα διατηρώντας την Ελλάδα στην Ευρώπη και το ευρώ μέσα από την επιβολή σκληρών δημοσιονομικών και διαρθρωτικών αλλαγών.

Με δυσβάσταχτο όμως κόστος:

· 1/4 του ΑΕΠ εξαϋλώθηκε,

· 1/4 των πολιτών είναι άνεργοι,

· Μισό εκατομμύριο συμπολίτες μας μετοίκησαν στο εξωτερικό. Δημογραφικά ο πληθυσμός της χώρας συρρικνώνεται.

Η Κυβέρνηση χωρίς ολοκληρωμένο σχέδιο, προσπαθεί με επικοινωνιακούς όρους να ταυτίσει το χρονικό τέλος του μνημονίου με το χρονικό τέλος μιας δύσκολης οικονομικής κατάστασης.

Η υγιής όμως ανάπτυξη δεν είναι εξασφαλισμένη και εξακολουθεί να παραμένει ως ζητούμενο

Χρειαζόμαστε ένα αναπτυξιακό σχέδιο που θα πείθει και θα κινητοποιεί.
Θα πείθει ότι έχουμε οριστικά απομακρυνθεί από πρακτικές του παρελθόντος.

Θα κινητοποιεί τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και θα προσελκύει ξένες επενδύσεις.

Οι εξελίξεις τους επόμενους μήνες θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμες, γιατί θα επιδράσουν καθοριστικά στην πορεία της οικονομίας για πολλά χρόνια.

Για να υλοποιηθούν οι, έστω και περιορισμένες, θετικές προσδοκίες, πρέπει να σχεδιαστεί η ομαλή κατάληξη της “περιόδου των προγραμμάτων” και η επαναφορά στην ομαλότητα.

Οι προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν μέσα σ’ αυτό το διάστημα είναι:

O η διεύρυνση και εμπέδωση της εμπιστοσύνης, που θα επιτρέψει την επάνοδο στις χρηματοπιστωτικές αγορές με διατηρήσιμους όρους μετά τη λήξη του προγράμματος τον Αύγουστο του 2018,

O οι διαπραγματεύσεις για τη ρύθμιση του χρέους και για τους όρους της εποπτείας μετά τη λήξη του προγράμματος,

O η πλήρης άρση των περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων (σε συνάρτηση με τη βελτίωση της οικονομίας και την ενίσχυση της εμπιστοσύνης), η οποία θα βελτιώσει το επενδυτικό κλίμα και θα βοηθήσει στην προσέλκυση ξένων άμεσων επενδύσεων.

O Διαχείρηση του χαρτοφυλακίου των κόκκινων δανείων με αναπτυξιακά και κοινωνικά κριτήρια που θα αντιμετωπίζει το τραπεζικό ζήτημα αλλά πάνω από όλα θα δίνει μία δεύτερη ευκαιρία αξιοπρέπειας στους πολίτες που προσπάθησαν με όλες τους τις δυνάμεις

Καθυστερήσεις στα παραπάνω ζητήματα θα δυσχεράνουν την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και θα υπονομεύσουν την προσπάθεια εξόδου από τη κρίση.

Φίλες και φίλοι,

Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συνυποψήφιούς μου που για δύο περίπου μήνες δώσαμε έναν αγώνα σε όλη την Ελλάδα, μιλώντας με στελέχη, ψηφοφόρους και φίλους της παράταξής μας, ακούσαμε την αγωνία τους. Όλα αυτά είναι μία προίκα που πρέπει να εκφράσει η Πρόεδρος, και όλοι εμείς.

Στην προσπάθεια που ξεκινάμε, το πιο κρίσιμο στοιχείο της επιτυχίας μας είναι να τιμήσουμε τους 212.000 ανθρώπους. Να μην επιτρέψουμε να απογοητευθούν. Να γίνουν η φωνή μας, η δύναμή μας σε όλη την Ελλάδα.

Αυτοί είναι η παράταξη.

Να νιώσουν ότι ο καθένας τους ξεχωριστά και όλοι μαζί είναι η δύναμη της αλλαγής που χρειάζεται η πατρίδα μας.

Να τους δώσουμε τα επιχειρήματα που χρειάζονται στον καθημερινό τους αγώνα.

Ας τους τα δώσουμε λοιπόν

Ας μιλήσουμε ξεκάθαρα ότι θέλουμε ένα άλλο πολιτικό σύστημα, το οποίο θα προωθήσει την αξιοκρατία. Και δεσμευόμαστε ηθικά ότι δε θα είμαστε κομμάτι διακυβέρνησης αν όλοι οι διορισμοί που τώρα γίνονται από τα Κόμματα με αδιαφανή και αναξιοκρατικό τρόπο δεν συμφωνήσουμε να περάσουν στην αρμοδιότητα του ΑΣΕΠ. Γιατί πρέπει να είμαστε εμείς ο εγγυητής μιας νέας εποχής για την πατρίδα μας, με ένα σαφές μήνυμα υπέρ της αξιοκρατίας ιδιαίτερα για τους νέους ανθρώπους.

Δεν αντέχει ο γονέας να βλέπει τα παιδιά του να στοιβάζονται στα αεροπλάνα για το εξωτερικό και στην Ελλάδα μικρές ομάδες εξουσίας να νέμονται το Κράτος προς όφελος των κομματικών τους συμφερόντων.

Πρέπει να αγκαλιάσουμε τις αγωνίες του Ελληνικού λαού. Πρέπει να αγωνιστούμε να δημιουργήσουμε ευκαιρίες για όλους και ιδιαίτερα για τους πιο αδύναμους.

Αναμφίβολα, ο δρόμος της δίκαιης αλλαγής είναι γεμάτος εμπόδια και δυσκολίες. Απαιτείται πολλή δουλειά και προσήλωση στο στόχο. Προοπτική και διέξοδος υπάρχει. Αρκεί να επικεντρώσουμε τις δυνάμεις μας στην οικοδόμηση μιας νέας, ανοιχτής, προοδευτικής παράταξης που θα λειτουργεί με θεσμικό τρόπο και θα σέβεται τα μέλη της. Με έμφαση σε ένα ρεαλιστικό αναπτυξιακό πρόγραμμα, την ενίσχυση της κοινωνικής δικαιοσύνης και την ενδυνάμωση της δημοκρατίας.

Της Δημοκρατίας που έχει εμφανής και αφανείς εχθρούς

Εμφανής εχθρός είναι τα ακροδεξιά κόμματα. Εμφανής εχθρός είναι ο ρατσισμός, η μισαλοδοξία, η τρομοκρατία καθώς και άλλοι παράγοντες.

Ας μιλήσουμε όμως λίγο παραπάνω για τους αφανείς.

Για το ταγκό κομμάτων και εκπροσώπων της ολιγαρχίας, που όχι μόνο πρωταγωνίστησαν στη χρεωκοπία της χώρας μας αλλά ακόμη και σήμερα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, εις βάρος της ανάπτυξης.

Για τον τρόπο διακυβέρνησης, που από τις μονοκομματικές κυβερνήσεις, περάσαμε στις συγκυβερνήσεις Φρανκενστάιν, χωρίς κανένα ιδεοπολιτικό πλαίσιο. Που δίνουν τη δυνατότητα στον αρχηγό των Μυστικών Υπηρεσιών της Δεξιάς του κ. Καραμανλή, να γίνει Υπουργός Δικαιοσύνης της δήθεν «Πρώτης Φοράς Αριστερά».

Ένα κατεστημένο σύστημα διακυβέρνησης που δε σέβεται τους θεσμούς και υπονομεύει κάθε προσπάθεια διαφάνειας.

Οι νομοθετικές μας παρεμβάσεις και το κοινοβουλευτικό μας έργο πρέπει καθημερινά να αναδεικνύει τη στάση μας απέναντι σε αυτό το παρηκμασμένο σύστημα χωρίς καμία περιστροφή.

Είναι λοιπόν συνάρτηση της ικανότητας όλων μας να συνεγείρουμε την ιστορική συλλογική μας ταυτότητα στην οποία εγγράφεται μία απίστευτη δύναμη αλλαγής.

Όμως η δύναμη αυτή μπορεί να αποτελεί και μία παγίδα. Υπάρχουν πολλοί που το μόνο καταφύγιό τους είναι το κλέος του χθες.

Η συζήτηση για το παρελθόν είναι γόνιμη όταν προσφέρει πληροφορίες, ιδέες και εμπειρίες που φωτίζουν το τι συμβαίνει σήμερα. Αυτή είναι για μένα η καλύτερη χρήση της ιστορίας μας. Για να μείνουμε πιστοί στις αξίες και ιδέες μας, αλλά και να γίνουμε σοφότεροι από τα λάθη και τις παραλείψεις μας.

Σέβομαι την ιστορία και την προσφορά όλων των στελεχών της παράταξης αλλά η ανανέωση είναι ζωτικό θέμα για να βρει ο χώρος μας τη χαμένη της γοητεία.

Όπως δεν μπορώ να με φανταστώ, να θέλω να επιβάλλω τις θέσεις μου στη παράταξη, 40 χρόνια μετά, το 2060, έτσι δεν μπορώ να καταλάβω, πως κάποιοι σύντροφοι, που πρωταγωνιστούν από το 1970, θέλουν να κάνουν το ίδιο σήμερα. Αυτό πρέπει να αλλάξει.

Διάβασα επίσης στο Καταστατικό ότι υπάρχουν θέματα θητειών που ξεκινάνε από τις επόμενες εκλογές

Θέλω σήμερα να προτείνω να κάνουμε ένα πραγματικό βήμα προς το μέλλον και θέλω να επικροτήσω τον Γιώργο Παπανδρέου που αυτός ως Πρόεδρος στο Καταστατικό του 2005 έθεσε το θέμα των θητειών και έστειλε ένα μήνυμα πρωτοπορίας.

Εδώ όμως συμβαίνει το εξής παράδοξο. Σε κάθε συνέδριο λέμε ότι οι θητείες ξεκινάνε από σήμερα ή από αύριο.

Αυτό σημαίνει ότι από την πρώτη στιγμή του 2005 που μπήκε μέχρι σήμερα, σε τρία καταστατικά υπάρχει το θέμα των θητειών , το οποίο όμως δε λειτουργεί ποτέ.

Σήμερα λοιπόν αν ψηφίσουμε αυτό που λέει το καταστατικό το θέμα των θητειών θα μπει πρακτικά στην πολιτική μας ζωή μετά το 2030.

Μου φαίνεται πάρα μα πάρα πολύ μακριά.

Ζητώ λοιπόν να μπουν οι θητείες από τότε που η Δημοκρατική Παράταξη πρωτοπόρησε από το 2005 με 4 ολοκληρωμένες θητείες στους βουλευτές, τρεις στους ευρωβουλευτές.

Έτσι η λειτουργία των θητειών να μπει από το 2021, χωρίς να διαταράξει την σημερινή κοινοβουλευτική ομάδα και τις επόμενες εκλογές, αλλά βάζοντας το λιθαράκι της ριζοσπαστικής ανανέωσης μετά το 2021 για την επόμενη δεκαετία.

Γιατί η πολιτική δεν είναι επάγγελμα. Είναι λειτούργημα και πρέπει να το αποδείξουμε στο καταστατικό που εγκρίνουμε σήμερα

Πραγματικά επιδιώκω, να μην είναι η επόμενη γενιά της παράταξης οι ύστεροι εκπρόσωποι που καλούνται να διαχειριστούν ένα κόμμα που έχασε τις κοινωνικές του αναφορές, αλλά η γενιά που θα πρωταγωνιστήσει στην αναγέννηση του ιστορικού ρεύματος της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας.

Φίλες και Φίλοι,

Το τελευταίο διάστημα έγιναν κάποια λάθη.

Λέω ναι στη σύνθεση για μία ενιαία στρατηγική, όχι όμως στους συμβιβασμούς που μας καθηλώνουν. Ο φορέας αποφασίστηκε να είναι πολυκομματικός και καταλαβαίνω την ανάγκη συνεννόησης και διαφορετικών προσεγγίσεων. Δεν μπορεί στο βωμό της πολυφωνίας και της διαφορετικότητας να μην υπάρχει μία ενιαία στρατηγική και λίγο πριν το Συνέδριο μας, να γινόμαστε θύματα της επικοινωνιακής στρατηγικής του Μαξίμου, για την πρόταση δημιουργίας Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας που θα μπορούσε να συζητηθεί σε άλλη χρονική στιγμή και με άλλο τρόπο.

Επίσης δεν είναι δυνατόν, και ξέρω ότι αυτό στεναχώρησε τους περισσότερους, να υπάρχει μια εικόνα διαμοιρασμού της Παράταξης: τόσο η Φωφη τόσο ο Σταύρος, τόσο ο Νικος, τόσο ο Θανάσης, τόσο ο Γιώργος. Έπρεπε να είχε προκριθεί μια δημοκρατική διαδικασία με αυτούς τους χιλιάδες ανθρώπους, είτε μέσω των συνέδρων είτε μέσω της βάσης για να επιλέξουν αυτοί τους αντιπροσώπους τους και μάλιστα να βάλουμε και κάποιες δικλίδες ασφαλείας να υπάρχει πολυφωνία.

Όχι όμως να υπάρχει διορισμός.

Ήταν ένα λάθος μήνυμα προς την Ελληνική κοινωνία που δεν βοηθάει στην προσπάθεια που κάνουμε.

Προσωπικά διαφώνησα, σεβάστηκα όμως την απόφαση της πλειοψηφίας του Πολιτικού Συμβουλίου.

Δε θέτω θέμα στο Συνέδριο γιατί γνωρίζω πόσο έχουμε πληγωθεί από αντιπαραθέσεις στο παρελθόν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να διορθώσουμε λάθη που έγιναν. Δε βοηθάει ούτε ο ηγεμονισμός ούτε η Βαβυλωνία

Για αυτό ζητάω αυτή η Κεντρική Επιτροπή να ονομασθεί ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ και να είναι μια δέσμευση ότι θα μείνουμε όλοι ενωμένοι, θα δώσουμε τη μάχη των βουλευτικών εκλογών. Την επόμενη μέρα να κάνουμε ένα συνέδριο πραγματικό, όπως κάνουν όλα τα δημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης. Που στα μέλη τους δίνεται η δυνατότητα να επιλέξουν όχι μόνο τον αρχηγό τους αλλά τα όργανά τους και πάνω από όλα τη στρατηγική του, όπως έκανε πρόσφατα και το SPD.

Τέλος το θέμα της συγκυβέρνησης.

Ρωτάνε οι δημοσιογράφοι όλους εμάς οι φίλοι σας στα καφενεία, στους εργασιακούς χώρους με ποιους θα πάτε.

Με τη ΝΔ ή με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Αυτό είναι το δίλημμα που τα μίντια μέρα με τη μέρα βάζουν στη δημοκρατική παράταξη.

Εμείς σ’αυτό το δίλλημα απαντάμε με ένα άλλο δίλλημα καθαρό και έντιμο.

Όποιος θέλει το Κίνημα Αλλαγής να είναι κυβερνητική δύναμη που θα εγγυάται τη σταθερότητα, το σεβασμό στους θεσμούς και τη δημοκρατία , ας ψηφίσει το Κίνημα Αλλαγής.

Εάν θέλουν οι πολίτες να κυβερνήσουμε, ας μας τιμήσουν με την ψήφο τους . Εάν το βράδυ των εθνικών εκλογών επικροτήσουν το Κίνημα Αλλαγής είμαστε έτοιμοι να παίξουμε το ρόλο αυτό με καθαρή προγραμματική συμφωνία και ιεραρχημένες προοδευτικές προτεραιότητες.

Αν όμως το αποτέλεσμα είμαι διαφορετικό το Κίνημα Αλλαγής οφείλει να βρεθεί στην αντιπολίτευση.

Όχι εξουσία για την εξουσία. Ας αφήσουμε τη μιζέρια και τα ψευτοδιλήμματα.

Φίλες και φίλοι.

Στις προτάσεις μου που καταθέτω σήμερα δεν υπάρχει κάποια ιδιοτέλεια.

Μοναδική μου μου αγωνία είναι να μην απογοητεύσουμε την προσδοκία των 212.000 πολιτών που μας έδωσαν την ελπίδα. Και μας τίμησαν με την συμμετοχή τους στο νέο αυτό εγχείρημα στις 12 Νοέμβρη.

Σας υπόσχομαι ότι θα κάνω ότι μπορώ ώστε το βράδυ των εκλογών το Κίνημα Αλλαγής να είναι νικητής και να έχουμε πετύχει τους στόχους μας

Καλή δύναμη σε όλους μας