Στις αρχές του 20ου αιώνα, υπήρξε ο περίφημος Καλούστ Γκιουλμπενκιάν.
Ήταν ένας από τους διασημότερους Αρμένιους επιχειρηματίες, η πολυκύμαντη αλλά και κοσμοπολίτικη ζωή του, ταυτίστηκε με τα σημαντικότερα γεγονότα του 20ου αιώνα, σε μια διαπλοκή επιχειρηματικής ευφυΐας, γεωπολιτικών συμφερόντων, αλλά και αισθητικής.
Όμως ιστορικά έμεινε ως ο κ. 5%, επειδή κρατούσε πάντα το 5% των μετοχών των εταιρειών που συμμετείχε και του επέτρεπε να επηρεάζει αποφασιστικά όλες τις εταιρικές υποθέσεις.
Μπορεί να ρωτήσει κάποιος, τι σχέση έχει αυτό το 5% με την σημερινή πολιτική πραγματικότητα; Κι όμως έχει, όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, εμφανίζουν το ΠΑΣΟΚ να κινείται γύρω στο 5%!
Κάτω από συνθήκες πολιτικού ορθολογισμού, ένα τέτοιο ποσοστό για ένα ιστορικό κόμμα του 40% και άνω, μόνο θλίψη, απογοήτευση, οργή και αγανάκτηση μπορεί να προκαλέσει.
Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει, ισα ισα βλέπουμε πολλούς να είναι «περιχαρείς», για το ότι μπαίνουν στη Βουλή και στην προοπτική μη αυτοδυναμίας του όποιου πρώτου κόμματος, να μπορεί να ξαναπαίξει συμπληρωματικό κυβερνητικό ρόλο ως συμπληρωματικός «δεύτερος».
Μια τέτοια θεώρηση, αποτελεί την επιτομή της απολιτικής και της αδιαφορίας, για το τι σημαίνει πολιτική και κοινωνία.
Δεν αντιλαμβάνονται ότι η πολιτική, δεν είναι εταιρία με τα όποια δικαιώματα της εταιρικής μειοψηφίας .
Η πολιτική για να έχει βιωσιμότητα, πρέπει να έχει στρατηγικό πλαίσιο και αναφορές και ακριβώς αυτές τις συνθήκες επιτρέπουν την βιωσιμότητα των πολιτικών κομμάτων.
Ένας πολιτικός (μάλλον κομματικός) σχεδιασμός, που στοχεύει στην διατηρησιμότητα ενός σχήματος, προκειμένου να παίζει συμπληρωματικό ρόλο, είναι καταδικασμένος εκ προοιμίου σε πολιτική και ιδεολογική αμορφία, δηλαδή στην απολιτική.
Ένας τέτοιος σχεδιασμός, οδηγεί αναπόφευκτα, σε πολιτικό θάνατο.
Το ερώτημα είναι, αν μπορεί σήμερα το ΠΑΣΟΚ, να εκφράσει πάλι καθαρή αυτόνομη δική του πολιτική στρατηγική, που να ηγεμονεύσει σε σημαντικά τμήματα της Ελληνικής κοινωνίας και όχι να αρκείται σε συμπληρωματικό πολιτικό ρόλο, πότε από δω και πότε από κει.
Κατά την άποψή μου, μπορεί, δεν αρκεί όμως, πρέπει και να θέλει.
Πριν προχωρήσω στο που και πως και με ποιους πρέπει να στοχεύσει το ΠΑΣΟΚ, ορισμένες παρατηρήσεις, που θεωρώ ότι αποτελούν δεδομένα, που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη.
Παρατήρηση πρώτη: Ένα παρασιτικό οικονομικό σύστημα, που έχει μοναδικό στόχο του να διατηρήσει τα κεκτημένα του, αδυνατεί να ωθήσει σε πραγματική ανάπτυξη και να στηρίξει τελικά την χώρα.
Ένα κράτος που αρνείται σε κάθε του κόμβο να μετασχηματισθεί και να οδηγήσει την χώρα στον 21ο αιώνα.
Ένα πολιτικό κομματικό σύστημα, αδύνατο, τυφλό, με συνεχείς συμβιβασμούς, ξαναγυρίζει σε παλαιοκομματικές εποχές, αδύνατο να κάνει τον κύκλο της υπέρβασης και να αναλάβει τις εθνικές ευθύνες που εξ αντικειμένου του αναλογούν.
Ένα θεσμικό εποικοδόμημα, που αδυνατεί να υπηρετήσει τις ανάγκες μιας ολοκληρωμένης, σύγχρονης, δημοκρατικά οργανωμένης κοινωνίας.
Παρατήρηση δεύτερη: Ποιες είναι οι δυο βασικές στρατηγικές, που στην ουσία προτείνονται στην Ελληνική κοινωνία.
Η μια, αφορά την στρατηγική της κυβέρνησης, στην οποία έχει ενσωματωθεί και το ΠΑΣΟΚ, η άλλη είναι αυτή του ΣΥΡΙΖΑ και των περί αυτών και οι δύο είναι συντηρητικές, κοιτάζουν στο παρελθόν, δεν αντιμετωπίζουν το μέλλον.
Η κυβερνητική στρατηγική στην ουσία, καταλήγει στην προσπάθεια της διάσωσης ενός οικονομικού συστήματος, αναχρονιστικού, με όσα προνόμια η τρόπους λειτουργίας του.
Η επιλογή δεν είναι αναγκαστικά συνειδητή, μπορεί όμως και να είναι. Οι πιέσεις των δημιουργημένων συστημάτων εξουσίας, οδηγούν σε συμβιβασμούς που τελικά εκεί οδηγούν.
Αυτή η στρατηγική, συνοδεύεται με την προσπάθεια, να αποδεχθεί η κοινωνία, τις όποιες θυσίες, με την «απώτερη» προοπτική για καλύτερες μέρες και συνοδεύεται βραχυπρόθεσμα με μικρά μέτρα κοινωνικού χαρακτήρα.
Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, καταγγέλλει τα πάντα, όσον αφορά το οικονομικό εποικοδόμημα της χώρας, χωρίς να κατονομάζει χωρίς να προσδιορίζει καθαρά, αίτια, υπεύθυνους, θεραπείες και συγχρόνως κολακεύει για τα πάντα την κοινωνία, δίνοντας σε όλους και για όλα δίκιο.
Στην ουσία, αν διασταυρώσει κανείς χιαστί αυτές τις δυο στρατηγικές, ταυτίζονται, δεν οδηγούν πουθενά, όμως δεν είναι στις προθέσεις μου, σ αυτό το κείμενο ν αναπτύξω περισσότερο αυτό το θέμα.
Παρατήρηση τρίτη: Σήμερα, μπορεί να εκφραστεί με σαφείς όρους, η αναγκαία στρατηγική για την χώρα και κυρίως από πλευράς ΠΑΣΟΚ; Υπάρχουν οι πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις;
Εδώ, πρέπει να ληφθεί υπόψη, ότι οι πολιτικές προϋποθέσεις δημιουργούνται, οι δε κοινωνικές ωριμάζουν και σε σχέση με την υλοποίηση πολιτικών προϋποθέσεων.
Παρατήρηση τέταρτη: Η διεκδικούμενη αναγκαία πολιτική σταθερότητα, είναι επιθυμητή και αναγκαία, αν στηρίζεται σε σταθερές βάσεις και δεν αποτελεί ρητορική επίκληση, που στην ουσία, πίσω από την επίκληση της σταθερότητας, κρύβεται η στασιμότητα.
Παρατήρηση πέμπτη: Αφορά ιστορικά και πολιτικά το ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ, διαμορφώθηκε ως πολυσυλλεκτικό, πολιτικό κίνημα, πάνω σε δυο βασικούς άξονες.
Στο κοινωνικό επίπεδο, ήταν το κίνημα των μη προνομιούχων, με συγκλίνοντα συμφέροντα.
Στο ιστορικό πολιτικό επίπεδο, ως φορέας της Δημοκρατικής παράταξης, με την πολιτική της Εθνικής Λαϊκής Ενότητας ( ΕΛΕ).
«Κωδικοποιημένα»
«Κοινωνικά μη προνομιούχοι»
«Πολιτικά, ιστορικά, ΕΛΕ».
Η επίκληση του όρου Δημοκρατική παράταξη από το ΠΑΣΟΚ, κωδικοποιούσε τις ιστορικές συγκρούσεις των φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου με την Βασιλεία, γενικότερα την σύγκρουση με τα ανάκτορα, αλλά και τις διώξεις από το κράτος της δεξιάς, που αφορούσαν δυνάμεις ευρύτερες του κλασικού κέντρου, της αριστεράς και της κεντροαριστεράς.
Παρατήρηση έκτη: Σήμερα, ποια είναι η επιρροή του όρου Δημοκρατική παράταξη στην κοινωνία; κατά την άποψή μου είναι περιορισμένη, διότι ούτε βασιλεία υπάρχει, αλλά πέραν τούτου και κυριότερο σήμερα κατά κύριο λόγο, οι ενεργές κοινωνικά ηλικίες, δηλαδή αυτοί που το 1980 ήσαν 20 ετών και τώρα 55, έχουν ζήσει με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ.
Ο όρος λοιπόν Δημοκρατική παράταξη σαν όρος ομπρέλα για την ευρύτερη κεντροαριστερά, είναι παρωχημένος, δεν λειτουργεί ούτε ως συμβολισμός, ούτε ως περιεχόμενο.
Και μια ιστορική διόρθωση, την περίοδο 1989 -1990, που ήμουν μέλος του τότε Ε.Γ της Κ.Ε του ΠΑΣΟΚ και προχωρήσαμε στην δημοκρατική συμπαράταξη και οι αποφάσεις και οι στόχοι και οι τρόποι εφαρμογής τους, δεν είχαν καμιά σχέση με τον τρόπο που επιχειρείται σήμερα να χρησιμοποιηθεί εκείνη η πρωτοβουλία από ορισμένους, για να δικαιολογήσουν τις όποιες τωρινές τους πρωτοβουλίες για την ΔΗΠΑΡ.
Πολύ περισσότερο που σήμερα από πολλούς θεωρείται ως προσπάθεια υποκατάστασης και περιθωριοποίησης τους ΠΑΣΟΚ.
Τι πρέπει να κάνει το ΠΑΣΟΚ σήμερα.
Απαραίτητος όρος είναι, να διατηρήσει ακέραια την ονομασία και τα σύμβολά του, ως ιστορικό και συμβολικό σημείο αναφοράς, όλων εκείνων που στρατεύτηκαν κάτω από αυτά τα σύμβολα, ανεξαρτήτως του που βρίσκονται σήμερα.
Στο πολιτικό, ιδεολογικό επίπεδο, πρέπει να αναχθεί στο βασικό ρεύμα της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, προσαρμοζόμενο στα Ελληνικά δεδομένα.
Στην ουσία, να επικαιροποιήσει το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα, διορθωμένο από πολλές παραμορφώσεις, διότι δυστυχώς, σε πολλούς τομείς, απ αλλού ξεκίνησε και αλλού βρέθηκε.
Στο οργανωτικό, κομματικό επίπεδο, πρέπει να προσπαθήσει να επανασυσπειρώσει όλες τις δυνάμεις, που διαχρονικά εντάχθηκαν στο ΠΑΔΟΚ, όπου κι αν βρίσκονται σήμερα.
Απαιτούνται κινήσεις υπέρβασης, κινήσεις με ανοιχτά μυαλά και ανοιχτούς ορίζοντες, με λιγότερους εγωισμούς, λιγότερες μικρότητες και καθόλου αντιλήψεις και λογικές της μορφής, πας μη μεθ υμών, καθ ημών.
Τις απόψεις μου για τα περισσότερα θέματα, τις έχω διατυπώσει δημόσια και συγκεκριμένα, στην ημερίδα για την 3η του Σεπτέμβρη 2013, για την επέτειο του ΠΑΣΟΚ, παρόντων των κ κ Βενιζέλου και Σημίτη, διατύπωσα τις απόψεις μου, τεκμηρίωσα την αντίθεσή μου στο εκκολαπτόμενο τότε λάθος της κίνησης των 58, που στην συνέχεια μεταμορφώθηκε ως Ελιά, και σήμερα, επανέρχεται ως ΔΗΠΑΡ.
Δεν εισακούσθηκα σε τίποτα, αρθρογράφησα δημόσια, απευθυνόμενος σε πολλούς, χωρίς καμιά ανταπόκριση.
Κάθε φορά, εκείνοι που επιμένουν ότι πρέπει να αντικατασταθεί το ΠΑΣΟΚ με κάτι άλλο, ανακαλύπτουν τους κατά καιρούς πολιτικά «ωραίους της ημέρας», πότε ο Κουβέλης με την ΔΗΜΑΡ, πότε οι 58, πότε οι «ελαιόφρονες», τώρα διάφορα πολιτικά άστεγα άτομα, που η πολιτική τους επιρροή, οριοθετείται στα άτομα που κάνουν ασκήσεις πολιτικού πειραματισμού, σε ότι έχει απομείνει από το ΠΑΣΟΚ, χρησιμοποιώντας ως όχημα το ίδιο το ΠΑΣΟΚ και τις οργανώσεις του.
Πολλοί μάλιστα από αυτούς, έχουν περάσει και ξαναπεράσει από το ΠΑΣΟΚ, δεν είναι μάλιστα τυχαίο, μεταξύ σοβαρού και αστείου, πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, προτείνουν να αποχωρήσουν από το ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια να επανέλθουν και να μπουν κορώνα στην κεφαλή του ΠΑΣΟΚ, είτε ως προσωπικότητες είτε ως ομάδες.
Γι αυτές τις διαδοχικές αστοχίες, κανένας δεν έχει αναλάβει την ευθύνη, σε κάθε περίπτωση, δεν είμαι αντίθετος για εκλογικές συμμαχίες, με υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις, στην βάση ενός κοινού προγράμματος.
Παραμένω και στηρίζω ΠΑΣΟΚ, χωρίς παραμορφώσεις, χωρίς υποσημειώσεις η προσθαφαιρέσεις στα σύμβολά του, ΣΚΕΤΟ ΠΑΣΟΚ!
Σε κάθε περίπτωση, σε προσθήκες η αφαιρέσεις, σε εμμονές αδιέξοδες, δεν είμαι διατεθειμένος να συμμετάσχω η να στηρίξω πολιτικές εταιρείες του 5% η του 8%, για να παίξουν ρόλους.
Δεν είναι ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ να παίξει τον ρόλο του πολιτικού Γκιουλμπεκιάν, το ΠΑΣΟΚ οφείλει και πρέπει να εκφράσει την αυτόνομη δική του στρατηγική, ως εκφραστής της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, προσαρμοσμένης στα Ελληνικά δεδομένα.
* Ο κ. Γιάννης Σουλαδάκης είναι τέως μέλος του Ε.Γ της Κ.Ε του ΠΑΣΟΚ.
