10 Oκτωβρίου 2003. Μαρόκο. Λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη του Μαρακές. Μόλις έχει τελειώσει η μάχη στα Γαυγάμηλα. Εχω την τύχη να ανήκω στην πενταμελή ομάδα ξένων δημοσιογράφων που παρακολουθεί διά ζώσης τη 15η ημέρα (από τις συνολικά 87) της πολυαναμενόμενης τότε (αν και καταποντισθείσης τελικά από κοινό και κριτικούς) χολιγουντιανής υπερπαραγωγής του Ολιβερ Στόουν. Παντού γύρω μου κομμένα ανθρώπινα μέλη, φορεία, δόρατα, άψυχα άλογα και ένα εξαντλημένο συνεργείο. Aπό μακριά διακρίνω διάσπαρτες στην πετρώδη μαροκινή έρημο τις CGI (Computer Generated Images) σημαιούλες οι οποίες στην οθόνη θα δείχνουν τα πτώματα χιλιάδες. Οπως θα πληροφορηθώ, αυτή τη στιγμή βρίσκονται στο σετ πάνω από 1.000 άτομα. Αναμενόμενο, με μπάτζετ 150 εκατομμύρια δολάρια.
Στρατιωτικοί σύμβουλοι, 700 πραγματικοί μαροκινοί στρατιώτες (τα πρωτοπαλίκαρα του Δαρείου), stuntmen, σαρισοφόροι Μακεδόνες από την Καλιφόρνια (με ξυρισμένες γάμπες και ηλιοκαμένα μούσκουλα) που μασουλάνε σοκολάτες Mars, εκπαιδευτές αλόγων, υπεύθυνοι τροφοδοσίας, τεχνικοί με T-shirts που γράφουν «Je fais mon maximum» (κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ), μακιγέρ, ένας αεικίνητος υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων που δηλώνει ένθερμος φαν της Ελευθερίας Αρβανιτάκη. Κάπου εκεί διακρίνω και τον Κλείτο τον Μέλανα (τον υποδύεται ο Γκάρι Στρετς) με μουλιασμένα από το τεχνητό αίμα ρούχα· λίγο νωρίτερα τον παρακολούθησα live να σώζει από βέβαιο θάνατο τον Αλέξανδρο, κόβοντας σύρριζα το χέρι του Πέρση Σπιθριδάτη (ένας ακόμη μακάβριος θρίαμβος του τμήματος prosthetics).
Τον 27χρονο Κόλιν Φάρελ (ήδη τον αποκαλούν «Ιρλανδό Μπραντ Πιτ») θα τον συναντήσω αποκαμωμένο να πίνει Guiness στο τροχόσπιτό του. Είναι ο προσηνής στρατηλάτης με τη βαριά κέλτικη προφορά και το peroxide μαλλί (όπως θα σχολιάσει πολύ αργότερα, και δυστυχώς πολύ εύστοχα, κριτικός του CNN, «θυμίζει βαβυλώνια πόρνη έπειτα από ένα κουραστικό σαββατόβραδο»). «Αυτές οι ημέρες της μάχης είναι πολύ ζόρικες για όλους μας… Είναι και το ξεπάτωμα από την ιππασία. Tα άλογά μου είναι σκέτοι μπάσταρδοι…». Λέει ότι το 50σέλιδο σενάριο του Στόουν είναι ό,τι καλύτερο έχει πέσει ποτέ στα χέρια του. Οτι, ναι, υπάρχουν σαφείς ομοφυλοφιλικές νύξεις, αλλά «σίγουρα δεν πρόκειται για ένα γκέι φιλμ». Μιλάει εκτενώς για τη στρατιωτική εκπαίδευσή του στην Καλιφόρνια: «Ο Αλέξανδρος δεν ήταν μόνο ηγέτης και βασιλιάς. Ηταν πάνω απ’ όλα στρατιώτης. Ο λοχαγός Ντάι (σ.σ.: υπεύθυνος “πολέμου” της ταινίας) βρισκόταν δίπλα μου από την πρώτη κιόλας ημέρα. Μου έμαθε ένα σωρό πράγματα για τη μάχη στα Γαυγάμηλα, για τις μακεδονικές φάλαγγες, για τις τακτικές κρούσης του ιππικού…».
Εχει αρχίσει να βραδιάζει, πιάνει κρύο. Με τον σκηνοθέτη Ολιβερ Στόουν θα μιλήσω μόλις 15 λεπτά, στα όρθια. Και ας τον περίμενα ώρες. Μια γήινη επιβλητική φιγούρα με μπεζ cargo παντελόνι, μια χολιγουντιανή πολιορκητική μηχανή στη χώρα των Βερβέρων. Ζητάει συγγνώμη και δηλώνει κατάκοπος (σήμερα γυρίζονταν ταυτόχρονα δύο σκηνές).
Μιλάει με θέρμη για την ευόδωση μιας από τις μεγαλύτερες «φαντασιώσεις» της ζωής του: να πάρει μια κάμερα και να «τραβήξει» την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου ως την Ινδία. Επειτα μάλιστα από τόσες αναβολές (είχε γράψει ένα πρώτο σενάριο το 1996 στη Μύκονο!), περιπέτειες και ανεμοθύελλες. «Χρόνια αναρωτιόμουν γιατί ο Αλέξανδρος “αντιστεκόταν”. Γιατί, βρε παιδί μου, δεν ασχολήθηκαν μαζί του ο Σαίξπηρ, ο Κρίστοφερ Μάρλοου και όλοι οι άλλοι; Η μοναδική ταινία που γνωρίζω (του 1956) ήταν πολύ κατώτερη των δυνατοτήτων του πρωταγωνιστή της (Ρίτσαρντ Μπάρτον). Δεν ήταν καλός. Και με όλο τον οφειλόμενο σεβασμό, πρόκειται για ένα θέμα που πολύ δύσκολα τιθασεύεις».
Σύμβουλος του Στόουν σε αυτό το «προσωπικό» εγχείρημα, ο διεθνώς καταξιωμένος ειδήμων για τη ζωή και το έργο του Μεγάλου Αλεξάνδρου Ρόμπιν Λέιν Φοξ, καθηγητής στο Νew College της Οξφόρδης (τελικά δεν θα σώσει την ταινία από πλείστα ιστορικά ολισθήματα· μόνο κάποιοι αμερικανοί θεατές επιχαίρουν γιατί η νικηφόρα προέλαση του βασιλιά των Μακεδόνων στις περσικές ερήμους παραπέμπει στην «απελευθέρωση του Ιράκ» από τον Μπους το 2003). Ο Ολιβερ Στόουν θα διακόψει κάποια στιγμή τη συνέντευξη λέγοντας: «Look at the moon!». Κοιτάζω πίσω μου αυτό που εκείνος χαζεύει για ώρα: την πορφυρή Πανσέληνο στη μαροκινή έρημο, με τον αχό της χολιγουντιανής μάχης να έχει, για την ώρα τουλάχιστον, κοπάσει.
*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014
