Βρέθηκα τις προάλλες στην γκαλερί Ζουμπουλάκη για τα εγκαίνια της ομαδικής έκθεσης «Σχέδια – The honesty of art» που φιλοξενεί έργα μεγάλων ελλήνων καλλιτεχνών (από Αϊδίνη και Ακριθάκη μέχρι Μόραλη, Λαζόγκα και Ψυχοπαίδη). Και ενώ είχα απορροφηθεί μπροστά στα σκίτσα του Κώστα Μητρόπουλου, που συμμετέχει επίσης στην έκθεση, θαυμάζοντας για άλλη μια φορά τη δωρική ευστοχία των σκίτσων του, κάποιος έβαλε στο χέρι μου ένα ποτήρι κρασί. Το έφερα σχεδόν ασυναίσθητα στο στόμα μου και η πραγματικότητα της γεύσης του με συγκλόνισε: εγώ που δεν επαίρομαι για τις οινικές γνώσεις μου ήξερα πολύ καλά ότι αυτό το κρασί, με τις έντονα φρουτώδεις νότες και τη χαρακτηριστική φρεσκάδα, δεν μπορούσε παρά να είναι το Ασπρολίθι. «Παιδί» του Αγγελου Ρούβαλη, ο οποίος είχε τη σοφία να καλλιεργήσει τον Ροδίτη του στην ορεινή Αιγιαλεία, όπου οι δροσεροί θαλασσινοί άνεμοι προστατεύουν τον καρπό από τους καλοκαιρινούς καύσωνες, το Ασπρολίθι έχει συλλέξει βραβεία και βραβεία από τότε που δημιουργήθηκε, το 1991. Δικαίως! Καθώς το απολάμβανα ταυτόχρονα με τα έργα ζωγραφικής και έχοντας όλες τις αισθήσεις μου άκρως ικανοποιημένες, δεν μπόρεσα παρά να συμφωνήσω απολύτως με όσους υποστηρίζουν ότι η οινοποίηση είναι τέχνη!
*Δημοσιεύθηκε στο BΗΜΑ GOURMET την Κυριακή 15 Ιουνίου 2014.
