Αφιερώματα

Εδώ Πολυτεχνείο: Διάβασε το διαδραστικό αφιέρωμα του Βήματος στα γεγονότα της εξέγερσης και την αντανάκλαση της 17ης Νοεμβρίου μέχρι σήμερα.

Ο στιχουργός Άρης Δαβαράκης, προσωπικός φίλος και στενός συνεργάτης του συνθέτη, αποκρυσταλλώνει μέσα σε μερικές λέξεις αυτή την τόσο αφηρημένη μα και τόσο απτή χατζιδακική αύρα.

Από το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του ’60 στη «Μέδουσα» κι από εκεί στους Αγώνες της Κέρκυρας μέχρι τις σημερινές εμφανίσεις της, η Τάνια Τσανακλίδου κατάλαβε από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε στον κόσμο του Χατζιδάκι ότι θα τραγουδά για πάντα τα τραγούδια του.

Η Χάρις Αλεξίου μοιράζεται όσα διδάχθηκε από τη συνύπαρξη με τον ποιητή που «μας δίδαξε όλους, καλλιτέχνες αλλά και κοινό, να ακούμε και να σεβόμαστε τη μουσική».

Ο Κωνσταντίνος Βήτα γράφει για τον μεγάλο του πνευματικό και τη σχέση που ξεκίνησε το 1980 στη Μελβούρνη και έφθασε μέχρι την κυκλοφορία του «Transformations».

Οι δύο τελευταίες καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες του Μάνου Χατζιδάκι, στον πυρήνα τους πολιτικές, υπήρξαν ανάχωμα απέναντι στην ημιμάθεια και την πνευματική νωθρότητα.

Λίγες μόλις μέρες μετά την κηδεία του Μάνου Χατζιδάκι, ο Μάριος Πλωρίτης έγραψε το κατευόδιο σε αυτόν τον πολύτροπο και πλήρη άνθρωπο, ο οποίος ακόμα και τη στιγμή που έφευγε γνώριζε ότι θα μείνει.

Ο Γιώργος Νταλάρας γράφει για τον «σκηνοθέτη όχι εικόνων αλλά λέξεων, ήχων και οργάνων», τον σπάνιο πολίτη Μάνο Χατζιδάκι

Χατζιδάκις και Θεοδωράκης γεννήθηκαν την ίδια χρονιά και έλαμψαν αυτόφωτοι χαράσσοντας νέους δρόμους στη μουσική. Νομοτελειακά συνδέθηκαν, συνδιαλέχθηκαν, απομακρύνθηκαν, συνέκλιναν και συνυπήρξαν με τον τρόπο που μόνο οι σπουδαίοι το πετυχαίνουν.

Οι Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού διεξήχθησαν για μόλις δύο χρονιές, το 1981 και το 1982, παρ’ όλα αυτά συμμετείχαν σε αυτούς καλλιτέχνες που σημάδεψαν με την παρουσία τους το ελληνικό πεντάγραμμο.

Μέσα από την προσωπική της αφήγηση, η Δήμητρα Γαλάνη αναδεικνύει το χάρισμα του Χατζιδάκι να αγκαλιάζει τους νέους, το οποίο και η ίδια κληρονόμησε από τον δάσκαλό της.

Η σχέση του Χατζιδάκι με το ελληνικό σινεμά χαρακτηρίστηκε από αμφιθυμία. Ηταν αυτός που χάρισε σπουδαία τραγούδια και μελωδίες στους σκηνοθέτες, ανέδειξε πρωταγωνίστριες, μα έπειτα αποκήρυξε αυτή την πτυχή του έργου του σνομπάροντας ακόμη και τα Όσκαρ.