«Αν κανείς δε με ρωτήσει, ξέρω τι είμαι. Αν κάποιος με ρωτήσει, δεν ξέρω τι να του πω»: τούτα τα λόγια του Αυγουστίνου ήρθαν στον νου μου διαβάζοντας το νέο βιβλίο της συγγραφέως και καθηγήτριας Ψυχολογίας Φωτεινής Τσαλίκογλου, «Ο Αζόρ και ο κύριος των εννέα». Γραμμένο στην εποχή του σκληρού lockdown του 2020, το βιβλίο είναι ένας μεγεθυντικός καθρέφτης του εγώ μας. Αποτυπώνει την «υπαρξιακή δίψα» που μας διακατέχει έτσι καθώς πασχίζουμε να αντισταθούμε σε κάθε λογής θανάτους.

«Γεννήθηκε μετά το παρηγορητικά διαλογικό βιβλίο «Με βλέπεις;» που γράψαμε με την Τασούλα Επτακοίλη, ένα βιβλίο σύντροφο μέσα στην αγριευτική μοναχικότητα της πανδημίας» μας λέει η συγγραφέας. «Στην πραγματικότητα αυτό το επόμενο μικρό μου βιβλίο είναι αφιερωμένο στους φοιτητές του Τμήματος Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Για όσα εδώ και πολλά χρόνια οι ίδιοι τους με δίδαξαν για μια ψυχολογία ανοιχτή στη γνώση του ανθρώπου. Ενός ανθρώπου που, σε πείσμα όλων των καιρών, επιμένει να σχεδιάζει προτάγματα για εκείνο που-δεν-υπάρχει-ακόμη. Ενός ανθρώπου που συλλογίζεται, μαθαίνει, τρελαίνεται, ξεχνάει, θλίβεται, φοβάται, ελπίζει, καταλύεται, απελπίζεται. Στην περίοδο της πανδημίας όλα αυτά τα ρήματα απέκτησαν μια πρωτόγνωρη ένταση. Η λογοτεχνική γραφή σού επιτρέπει να συνομιλείς μαζί της. Σε παροτρύνει να δώσεις μια μορφή στο χάος. Ο Αζόρ ήταν η μορφή που επινόησα στην προσπάθειά μου να βάλω μια τάξη στο χάος που ένιωθα να με περιβάλλει μέσα και γύρω μου».

Περιεχόμενο για συνδρομητές

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Έχετε ήδη
συνδρομή;

Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω

Θέλετε να γίνετε συνδρομητής;

Μπορείτε να αποκτήσετε την συνδρομή σας από εδω