Σε μια χώρα, όπου η εξίσωση είναι κάπως έτσι: επιδόματα ΕΠΙ παροχές εκτός εποχής ΜΕΙΟΝ κοινωνικές αντιδράσεις ΙΣΟΝ πρόωρες εκλογές, προφανώς το «μπαράζ» της κυβερνητικής παροχολογίας των τελευταίων εβδομάδων δεν είναι ούτε αθώο ούτε εύκολα παραβλέψιμο.
Παρά τις πρόσφατες πρωθυπουργικές διαβεβαιώσεις ότι η κυβέρνηση θα εξαντλήσει την 4ετή θητεία της, και πως ο ίδιος θα ηγηθεί της προσπάθειας για μια τρίτη θητεία, τα όσα σχεδόν κατά ριπάς ανακοινώνονται τελευταία δημιουργούν την εικόνα ενός Πρωθυπουργού που βιάζεται και μιας κυβέρνησης που σπεύδει να προλάβει τον χρόνο που απομένει. Αλλά το ερώτημα είναι πόσος είναι αυτός ο χρόνος που απομένει και ποιο είναι το ορόσημο που έχει τεθεί. Γιατί το 2027, φαντάζει πολύ μακρινό…
Οι προσεκτικοί παρατηρητές της κατάστασης συσχετίζουν την απόφαση του Πρωθυπουργού να ανοίξει το κουτί των παροχών – κατά πολλούς το Κουτί της Πανδώρας, εν σχέσει με την πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας – με τη βαθιά δημοσκοπική καθίζηση των προηγούμενων μηνών που εμφάνισε η κυβέρνηση. Παρά την εικόνα που επιχειρήθηκε να δημιουργηθεί, ειδικά μετά τις ογκώδεις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για τα Τέμπη, ότι η εικόνα της κυβέρνησης δεν υπέστη σοβαρές ζημιές, το ακριβές είναι ότι και ζημιές υπέστη και περισσότερο σοβαρές του αναμενομένου ήταν αυτές. Αυτό αποδεικνύουν τα γεγονότα.
Εάν τα πράγματα ήταν όπως θέλουν να τα παρουσιάζουν οι, σε πλήρη ταύτιση με τους σχεδιασμούς του Μεγάρου Μαξίμου, εταιρείες ερευνών, τι λόγος υπάρχει να έχουμε έναν Πρωθυπουργό ο οποίος επισκέπτεται, ασθμαίνων, τα υπουργεία με ρυθμό δύο την εβδομάδα προεδρεύοντας σε συσκέψεις οι οποίες του προκαλούν τα «πιο βαθιά χασμουρητά».
Προφανώς υπηρετεί και αυτό έναν στρατηγικό σχεδιασμό, ο οποίος του υπαγορεύει να δείχνει πως ασχολείται εντατικά με τον συντονισμό του κυβερνητικού σχήματος. Οτι δίνει προτεραιότητα στη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών, ότι διαθέτει λύσεις σε βασικά προβλήματα της κοινωνίας, ότι είναι σε θέση να συνδυάζει τους μεγάλους σχεδιασμούς με τη διαχείριση μικρών, αλλά σημαντικών για τις τοπικές κοινωνίες, προβλημάτων.
Με δυο λόγια, να πείσει τους πολίτες ότι είναι ο Μητσοτάκης της πρώτης διετίας της… πρώτης τετραετίας της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία.
Μπορεί να το καταφέρει; Κατά τη γνώμη μου, επειδή ακριβώς το εγχείρημα προσομοιάζει με τον «πίθο των Δαναΐδων», ως αποτέλεσμα σοβαρών κυβερνητικών λαθών και παραλείψεων, αποφασίστηκε να ενισχυθεί η προσπάθεια με την ακατάσχετη παροχολογία που παρακολουθούμε εσχάτως.
Ακολουθείται η σχεδόν αλάνθαστη συνταγή, η οποία συνήθως φέρνει θετικά αποτελέσματα. Συνήθως, γιατί υπάρχουν ιστορικά προηγούμενα που συνηγορούν για το αντίθετο. Είναι τότε που η κοινωνία και ειδικά ο μεσαίος χώρος έχει λάβει τις αποφάσεις του, και έχει γυρίσει την πλάτη στην κυβέρνηση.
Κορυφαίο παράδειγμα, case study για τους πολιτικούς αναλυτές, η περίπτωση της κυβέρνησης Κ. Σημίτη, η οποία το 2003, σε μια προσπάθεια να αποτρέψει το διαφαινόμενο αναπόφευκτο της εξόδου από την εξουσία, προχώρησε στην κατάρτιση ενός ολοκληρωμένου προγράμματος κοινωνικής στήριξης, ύψους περίπου 3,6 δισ.
Οι σχετικές εξαγγελίες έγιναν από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, στο πλαίσιο της ΔΕΘ, αλλά τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά. Αμεσα κέρδη, κάτω της μιας ποσοστιαίας μονάδας. Δύο μήνες αργότερα, στα τέλη Νοεμβρίου του 2003, δεν είχε απλώς εξανεμιστεί και αυτό το ελάχιστο κέρδος, αλλά η διαφορά υπέρ της ΝΔ είχε διευρυνθεί πάνω από 10 ποσοστιαίες μονάδες. Η κατάσταση ήταν πλέον μη αναστρέψιμη, εξ ου και παρήγαγε άμεσο πολιτικό αποτέλεσμα: ο Κ. Σημίτης αποχώρησε από την ηγεσία του ΠαΣοΚ και παρέδωσε την ηγεσία του κόμματος στον Γ. Παπανδρέου.
Το ερώτημα είναι αν η κατάσταση σήμερα έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με εκείνα του 2003. Δύσκολο να το υποστηρίξει κανείς. Η έλλειψη ισχυρής αντιπολίτευσης, ήτοι ενός δεύτερου πόλου εξουσίας στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, είναι η σοβαρότερη αμφισβήτηση αυτής της θεωρίας. Η κυβέρνηση και ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης βρίσκονται αντιμέτωποι με μια κοινωνική αντιπολίτευση, η οποία τους αμφισβητεί ανοιχτά.
Παράλληλα, ιδού το οξύμωρο, η ίδια αυτή κοινωνική αντιπολίτευση αμφισβητεί και τα δύο άλλα κόμματα που διαχειρίστηκαν την εξουσία στη χώρα – το ΠαΣοΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το σκηνικό φαντάζει πρωτότυπο, αν όχι πρωτοφανές. Εξ ου και προσωπικά αποδίδω μικρή σημασία στις διαβεβαιώσεις του Πρωθυπουργού περί εξάντλησης της 4ετίας και διεκδίκησης μιας 3ης θητείας. Ακόμη και οι υποσχέσεις που δίνει τώρα για φοροελαφρύνσεις που θα αφορούν τη μεσαία τάξη και θα εξαγγελθούν στη ΔΕΘ, είναι και αυτές ενταγμένες στο βασικό σενάριο που τον θέλει να προσπαθεί να βελτιώσει την εικόνα του άμεσα, ώστε να έχει λυμένα τα χέρια του για εκλογικό αιφνιδιασμό, όταν οι οιωνοί το επιτρέψουν…
Τα υπόλοιπα, τα θεωρώ προκάλυψη…
