Η στήλη έχει εκφράσει επανειλημμένως την αδυναμία της για τα σπορ. Οι εγγενείς αντιφάσεις του πρωταθλητισμού (όπου πρακτικά, νεαροί εκατομμυριούχοι παίρνουν σε κλάσματα δευτερολέπτου αποφάσεις που επηρεάζουν τις ζωές εκατομμυρίων) προσφέρουν αφειδώς παραδείγματα για το πώς λειτουργεί ή για το πώς δεν θα έπρεπε να λειτουργεί ο κόσμος. Εχει το ενδιαφέρον του ότι αυτά τα παραδείγματα, προς μίμηση ή αποφυγή, δεν είναι απαραίτητο να προέρχονται από τον αγωνιστικό χώρο.

Το μακρύ χέρι

Αφορμή για αυτή την κάπως κρυπτική εισαγωγή και ό,τι την ακολουθήσει είναι η περίπτωση του Πιότρ Σ. (δεν γράφω το επώνυμό του όχι για νομικούς λόγους, αλλά επειδή το πρώτο φωνήεν του εμφανίζεται έπειτα από τέσσερα σύμφωνα και δεν μπορώ να το προφέρω ούτε γραπτώς). Ο πολωνός αυτός κύριος πριν από λίγες ημέρες βρισκόταν στις εξέδρες έπειτα από έναν αγώνα του τουρνουά τένις US Open, όπου ο νικητής υπέγραφε αυτόγραφα και μοίραζε δωράκια σε παιδιά. Ενα αγοράκι ζήτησε το καπέλο του, ο τενίστας τού το πρόσφερε και τότε πετάχτηκε το μακρύ χέρι του Πιότρ και βούτηξε το αναμνηστικό, φροντίζοντας να το βάλει στην τσάντα μιας κυρίας, που τον συνόδευε. Τον παλιό καιρό, χωρίς πολλές κάμερες και Διαδίκτυο, ίσως δεν θα το μάθαιναν και πολλοί. Τώρα όμως, μέσα σε λίγες ώρες το σχετικό βίντεο έγινε viral και ταυτόχρονα έκανε γνωστό το όνομα του «δράστη», αλλά και την ιδιότητά του (γενικός διευθυντής εταιρείας στην Πολωνία που ασχολείται με οικοδομικές εργασίες). Λίγο μετά τη γνωστοποίηση του ονόματός του, ξεκίνησε μια «κυβερνοεπίθεση από τα κάτω». Η επιχείρηση πλημμύρισε από αρνητικές κριτικές, η ιστοσελίδα της σταμάτησε να είναι προσβάσιμη (τουλάχιστον έως το απόγευμα της Παρασκευής) κι ο ίδιος «κατέβασε» τις σελίδες του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετά τη διαδικτυακή ομοβροντία. Τέσσερις ημέρες αργότερα κοινοποίησε μια απολογητική ανακοίνωση, στη σύνταξη της οποίας θα πρέπει να συμμετείχαν τουλάχιστον μία νομική εταιρεία κι άλλη μία δημοσίων σχέσεων.

Τι σε κάνει άραγε να κλέβεις ένα καπέλο από ένα παιδί; Είναι μια ψευδαίσθηση παντοδυναμίας; Δεν είναι παράλογο να σκεφτούμε ότι ένας γενικός διευθυντής έχει συνηθίσει να πραγματοποιούνται όλες οι επιθυμίες του. Οπως παίρνει ό,τι ζητάει από τους υπαλλήλους του, έτσι πήρε κι ένα καπέλο από ένα παιδί. Σαν άλλη μια Πέμπτη στη δουλειά. Είναι η έλλειψη ενσυναίσθησης; Δεν μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει για ένα πιτσιρίκι να χάσει μέσα από τα χέρια του ίσως το πιο πολύτιμο, το πιο μοναδικό αντικείμενο που θα είχε ποτέ. Ηταν η ένταση ενός αθλητικού γεγονότος; Μέσα στον πανικό ή στην έξαψη, με αυξημένους παλμούς άρπαξε ένα καπέλο. Φαντάζομαι, όλες και όλοι έχουμε κάνει λάθη υπό κάποιας μορφής πίεση. Ισως ήταν κάτι από όλα αυτά, ίσως κι όλα αυτά μαζί.

Σε κάθε περίπτωση, αρκετό ενδιαφέρον είχε η ανατροπή του σεναρίου. Εκεί που κάποιος εκμεταλλεύθηκε το μέγεθός του για να αποσπάσει ένα αντικείμενο από έναν μπόμπιρα, ξαφνικά συνειδητοποίησε τη μικρότητά του όταν είδε το μισό Ιντερνετ να επιτίθεται στην εταιρεία του. «Karma is a bitch», που λένε σε άπταιστα γαλλικά και οι Αμερικανοί.

Η ατυχήσασα

Υπάρχει, τέλος, και ακόμη μία παράμετρος. Σε μια σχεδόν κινηματογραφική ειρωνεία της τύχης, πολωνική εταιρεία με πανομοιότυπο όνομα και δραστηριότητα, αλλά με διαφορετική έδρα και διοίκηση, δέχθηκε επίσης επιθέσεις από χρήστες μέσων κοινωνικής δικτύωσης που νόμιζαν ότι βάλλουν κατά της επιχείρησης του ατόμου που βούτηξε το περίφημο καπέλο. Είναι ίσως ένα μικρό μάθημα για όλες και όλους μας που μπαίνουμε στον πειρασμό να γίνουμε «εισαγγελείς του πληκτρολογίου»: ας τσεκάρουμε – αν μη τι άλλο – τα ονόματα των «κατηγορουμένων», ακόμα κι αν ξεκινάνε με τέσσερα σύμφωνα.