Η COVID-19 ξαφνικά εισέβαλε στη ζωή μας και άλλαξε τα πάντα! Καινούργιες έννοιες, αερογενής μετάδοση, ιχνηλάτηση κρουσμάτων, τεστ αντιγόνου, κατέκλυσαν τη ζωή μας… Με την πανδημία κλονιστήκαμε όλοι… Φοβηθήκαμε για τη ζωή μας, αγωνιούσαμε για την οικογένειά μας, γίναμε καχύποπτοι με οποιονδήποτε μας πλησίαζε, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τι σημαίνει «αλλοτρίωση» στην κυριολεξία! Ενώ μας «δόθηκε μια ευκαιρία» να περάσουμε χρόνο με τον εαυτό μας, τελικά δεν μας άρεσε… Αρχικά δεν περιμέναμε να διαρκέσει τόσο πολύ! Τα βάζαμε με όλους και με όλα! Στην πορεία όμως, καταλάβαμε ότι τα πράγματα ήταν πολύ σοβαρά και άκρως ανησυχητικά. Η ζωή μας μέρα με τη μέρα άλλαζε. Οι μάσκες μπήκαν στη ζωή μας, οι αποστάσεις, τα αντισηπτικά έγιναν όχι μέρος της καθημερινότητάς μας, αλλά η καθημερινότητά μας! Ολα αυτά όμως μας βοήθησαν να καταλάβουμε ότι πρέπει να εκτιμούμε τη ζωή, να σεβόμαστε τη ζωή τόσο τη δική μας όσο και των άλλων. Αντιληφθήκαμε ότι έχουμε ανάγκη τον συνάνθρωπο… μας λείπει ο συνάνθρωπος! Μάθαμε την έννοια της κοινωνικής ευθύνης, αντιληφθήκαμε με «βάναυσο» τρόπο ότι η ζωή μας από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να αλλάξει δραματικά και πρέπει να προσαρμοζόμαστε ανάλογα. Μάθαμε να συνυπάρχουμε με τον εαυτό μας, αναγνωρίσαμε την αξία της φιλίας – έστω και ιντερνετικής -, καταλάβαμε πόσο ευάλωτοι είμαστε, εκτιμήσαμε το ύψιστο αγαθό της υγείας, μάθαμε ότι πρέπει να πειθαρχούμε και να θυσιάζουμε τις προσωπικές μας πεποιθήσεις στον βωμό της Δημόσιας Υγείας! Από όλα αυτά τα μαθήματα γίναμε άραγε καλύτεροι άνθρωποι;

Ισίδωρος Τσεμαλίδης

Η κρίση της πανδημίας έχει επηρεάσει σε όλα τα επίπεδα όλους μας, και σε μεγάλο βαθμό εμάς τα παιδιά, τους μαθητές! Αλλαξε τη ζωή μας και την έβαλε σε άλλη τροχιά. Σταματήσαμε τη διά ζώσης διδασκαλία, η τηλεκπαίδευση την πρώτη χρονιά ήταν προαιρετική για εκπαιδευτικούς και μαθητές, τη δεύτερη χρονιά έγινε υποχρεωτική για όλους και η «προσκόλληση» στις οθόνες ήταν καθημερινή για πολλές ώρες, καθώς μετά το σχολείο παρακολουθούσαμε φροντιστηριακά μαθήματα εξ αποστάσεως. Μάθαμε το webex, το e-class, γνωρίσαμε τα διαδικτυακά διαγωνίσματα polling, γενικά μάθαμε να κάνουμε τα πάντα μέσω ηλεκτρονικών συσκευών (υπολογιστών, κινητών τηλεφώνων), γίναμε όμως ταυτόχρονα υποχείριο της τεχνολογίας… Οι νέες τεχνολογίες ωστόσο είναι μέρος της ζωής μας πια! Δεν μπορούμε να διαμαρτυρόμαστε μόνο, ούτως ή άλλως όλα πια γίνονται διαδικτυακά, ό,τι έγγραφο χρειαζόμαστε από Υπηρεσίες το παίρνουμε ηλεκτρονικά, ψηφιακά. Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση ήταν αίτημα χρόνων για ενηλίκους βέβαια, οι οποίοι εργάζονταν, οι οποίοι δεν είχαν κοντά στον τόπο διαμονής τους πανεπιστήμιο, επομένως η τηλεκπαίδευση που εφαρμόστηκε κατά την περίοδο της πανδημίας προλείανε το έδαφος για αργότερα… Αλλωστε, μέσα από μία κρίση μπορούμε να βρούμε ευκαιρίες για δημιουργικές αλλαγές, για νέες θεωρήσεις, για διαφορετικές προσεγγίσεις.

Κωνσταντίνος Βλασίδης